Λειτουργικό αδιέξοδο στα Πανεπιστήμια

 

Ο Προεδρεύων της Συνόδου των Πρυτάνεων υπέβαλε 5 ερωτήσεις προς το Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων, οι οποίες θα έπρεπε να είχαν απαντηθεί πριν την αναφορά του Υπουργού στην Εισαγγελία του Αρείου Πάγου. 

·         Ερώτηση 1η: Ποια μέθοδος αξιολόγησης, ποια κριτήρια και ποια διαδικασία υποστήριξαν την απόφαση για την κατάργηση 1.349 θέσεων διοικητικών υπαλλήλων στα 8 ΑΕΙ; Γιατί δε δημοσιοποιείται η εισήγηση του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων προς το Υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης, βάσει της οποίας ελήφθη η απόφαση για τη διαθεσιμότητα;

·         Ερώτηση 2η: Με ποιο σκεπτικό απορρίφθηκαν τα σχέδια αξιολόγησης που υπέβαλαν τα Πανεπιστήμια, όπως τους ζητήθηκε; Γιατί δε δημοσιοποιήθηκε το σκεπτικό της απόρριψης;

·         Ερώτηση 3η: Βάσει ποιου Νόμου και ποιου Άρθρου του Συντάγματος το Υπουργείο προχώρησε μονόπλευρα, χωρίς τη σύμφωνη γνώμη των Πανεπιστημίων, στην κατάργηση διοικητικών θέσεων στα αυτοδιοικούμενα Ιδρύματα;

·         Ερώτηση 4η: Γνωρίζει το Υπουργείο ότι τα Πανεπιστήμια βρίσκονται προ λειτουργικού αδιεξόδου μετά την κατάργηση 1.349 θέσεων διοικητικού προσωπικού; Τι σκοπεύει να κάνει για να βοηθήσει τα Πανεπιστήμια να λειτουργήσουν, σύμφωνα και με την συνταγματική επιταγή;

·         Ερώτηση 5η: Γιατί η κυβέρνηση δεν προχώρησε στη μόνη αξιόπιστη μέθοδο αξιολόγησης των διοικητικών δομών των Πανεπιστημίων, τη γνωστή και ως Πρόκληση 56, που η ίδια είχε ξεκινήσει την προηγούμενη χρονιά; Τι φοβάται η κυβέρνηση και δεν προχωρά την έγκριση του προγράμματος διοικητικής αναδιάρθρωσης των Πανεπιστημίων;

 

Δύο ριζοσπαστισμοί

Από την Αυγή, του Νικόλα Σεβαστάκη

Υπάρχουν, νομίζω, δυο εκδοχές για το τι σημαίνει αριστερός ριζοσπαστισμός στην Ελλάδα του 2013. Δεν ταυτίζονται με πολιτικές τάσεις ούτε καν με αποκλίνουσες πλατφόρμες οικονομικής και «νομισματικής» πολιτικής. Πιστεύω ότι αυτό που πραγματικά τις χωρίζει μεταξύ τους είναι το πώς συνομιλούν με όσους και όσες δεν θέλουν -για διαφόρους λόγους- να είναι ριζοσπάστες και αριστεροί. Η πρώτη εκδοχή αντιλαμβάνεται τον ριζοσπαστισμό ως διαλογικό ρήγμα, ως πρόσκρουση συμπαγών σωμάτων (ιδεών και συνθημάτων) σε μια διαρκή μάχη αμοιβαίας εξουθένωσης. Η δεύτερη εκδοχή κατανοεί ότι σε μια κοινωνία κερματισμένων συμφερόντων και αντιλήψεων για το συνιστά καλό και κακό, πρέπει να συνομιλείς: όχι μόνο να ακούς τι λένε και οι «άλλοι», αλλά κυρίως να είσαι έτοιμος να διορθώσεις το βλέμμα σου, τη μέθοδο, τη γλώσσα σου.

• Το πολιτισμικό αποτύπωμα της Αριστεράς δοκιμάζεται περισσότερο στις γενικότερες στάσεις που ενθαρρύνει κανείς, στις πνευματικές παραδόσεις τις οποίες ενεργοποιεί, στις κριτικές συνομιλίες που επιδιώκει

Ο πρώτος ριζοσπαστισμός ξεκινάει, δίχως ποτέ να το ομολογεί, από την απόλυτη προτεραιότητα της ταυτότητάς του. Σε κάθε στιγμή και με κάθε ευκαιρία θέλει να επιδεικνύει τη διαφορά του, το χάσμα που τον χωρίζει από τον εκάστοτε αντίπαλο. Και αν κάποια φορά ο αντίπαλος πει κι ένα καλό λόγο, τότε αναρωτιέται «τι κακό έχει κάνει».

Ο άλλος ριζοσπαστισμός ενδιαφέρεται περισσότερο να πείσει και όχι να στομώσει ή να αποστομώσει. Αυτό που τον νοιάζει είναι να μειωθεί πραγματικά το ποσοστό της κοινωνικής οδύνης, να τιθασευτούν οι νέες μορφές καταδυνάστευσης του φτωχού ανθρώπου, των αδύναμων. Δεν αντιμάχεται τους πλούσιους, αλλά τις αντικοινωνικές διαρθρώσεις ισχύος που παράγουν ανισότητες και κοινωνικά ρήγματα.

Ο πρώτος ριζοσπαστισμός σπεύδει να πιπιλίσει τη φράση πως όλα είναι πολιτικά και με αυτό εννοεί ότι, σε τελευταία ανάλυση, τα «βασικά ζητήματα» έχουν ήδη απαντηθεί. Αυτή του ωστόσο η στάση τον φτωχαίνει πολιτισμικά μετατρέποντάς τον σε καρικατούρα στράτευσης σε μια εποχή όπου οι άνθρωποι, αν δεν έχουν αρπαχτεί από τις ακροδεξιές αποφάνσεις, θέτουν επίμονα ερωτήματα. Και βάζουν δύσκολα ερωτήματα ακόμη κι αν έχουν μεγάλη ανάγκη να πιστέψουν και να ταχθούν κάπου.

Ο άλλος ριζοσπαστισμός θεωρεί ότι η αμφιβολία δεν είναι αμάρτημα, αλλά πλούτος και εγγύηση ελευθερίας. Δεν διαιρεί τον κοινωνικό κόσμο σε δυο ημισφαίρια αγαθότητας και μοχθηρότητας, αλλά διατηρεί σταθερό το μέτωπο κατά της βαναυσότητας και των διαφορετικών της ενσαρκώσεων. Με άλλα λόγια, τούτος ο άλλος ριζοσπαστισμός δεν είναι το αντίθετο της μετριοπάθειας, αλλά το παράδοξο συμπλήρωμά της, η υψωμένη φωνή της.

Ο πρώτος ριζοσπαστισμός λατρεύει τα τελεσίγραφα και τη μέθη των μεγάλων λέξεων που υποτίθεται ότι ξεδιαλύνουν τη θολούρα και χρησιμεύουν στον πόλεμο σαν άλλα εγχειρίδια ενός Κλαούσεβιτς.

Ο άλλος ριζοσπαστισμός θα ήθελε μονάχα περισσότερη διαύγεια και ευθυκρισία στις επιλογές σύγκρουσης, αλλά και στις επιλογές συναίνεσης. Δεν αντέχει, με άλλα λόγια, τις πόζες του ριζοσπαστισμού.

Όλα αυτά δεν γράφονται, πρέπει να πω, σαν παράταιρα εμβόλιμα σε μια πολιτική στήλη. Γράφονται γιατί πιστεύω ότι η αποφασιστική επιλογή ανάμεσα σε αυτά τα δύο ήθη ριζοσπαστισμού κρίνει και το πολιτισμικό αποτύπωμα της Αριστεράς σε αυτή τη συγκυρία των μεγάλων κλονισμών. Παράλληλα φυσικά με τις απαντήσεις στα επίδικα της κρίσης, στην οικονομική πολιτική, στα προβλήματα των συμμαχιών.

Όταν μιλώ για πολιτισμικό αποτύπωμα, δεν έχω κατά νου τα λεγόμενα πολιτιστικά θέματα ή την «πολιτιστική ατζέντα» ενός αριστερού κόμματος . Το πολιτισμικό αποτύπωμα αυτό δεν έχει να κάνει με τις θεατρικές παραστάσεις που κρίνονται αρκούντως «ανατρεπτικές», τους τραγουδοποιούς που καταχωρίζονται ως προοδευτικοί και πολύ ευαίσθητοι, τους συγγραφείς που δηλώνουν αντιστασιακοί και εθνικά υπερήφανοι που είναι πια τέτοιοι μεγάλοι αντικομφορμιστές. Αυτά τα τελευταία μάλλον αφαιρούν παρά προσθέτουν κάτι, ας πούμε όμως ότι αυτό είναι ζήτημα προσωπικού γούστου.

Το πολιτισμικό αποτύπωμα της Αριστεράς δοκιμάζεται περισσότερο στις γενικότερες στάσεις που ενθαρρύνει κανείς, στις πνευματικές παραδόσεις τις οποίες ενεργοποιεί, στις κριτικές συνομιλίες που επιδιώκει. Και όλα αυτά μαζί φτιάχνουν τελικά μια ηθική του διαλόγου: μια ηθική του διαλόγου απολύτως απαραίτητη αν δίνει κανείς σημασία στη συζήτηση για ένα καλύτερο κοινωνικό και παραγωγικό πρότυπο.

Με Βία (από την Κυριακάτικη Αυγή)

Poverty is the worst form of violence.

Mahatma Gandhi

Με βία

·         Καναβούρης Κώστας

·         |

·         26.10.2013

·         

Μάλιστα: 28 Οκτωβρίου του 1940. Ολόκληρα 73 χρόνια πριν. Το καθολικό πριν ενός λαού που επιστράτευσε και την τελευταία ικμάδα του καθημαγμένου ήθους του για να προβιβαστεί στο ύψος των καθηκόντων του. Για να ανελκύσει τη συλλογική περηφάνια από τα τάρταρα του δικτατορικού (και όλων των προηγούμενων) τρόμου, να τη βαπτίσει στο αρμονικό χάος όλων των συμπερασμάτων της έμφρονης ελευθερίας και να της δώσει το όνομα του εμπόλεμου αίματος, δηλαδή του βίαιου συμπεράσματος απέναντι στον επελαύνοντα φασισμό. Οπωσδήποτε ήταν μια βίαιη αντίδραση απέναντι στη βία του εισβολέα.

·          

·         Τι κάνουμε τώρα που η βία αποκτάει το πραγματικό της νόημα, εκείνο της σολωμικής όψης που μετράει τη γη; Εγώ λέω να πάμε με τον Σολωμό. Να πάμε μ' αυτόν που ανεβαίνει αντίθετα τον ποταμό, μαζί και τον ουρανό. Εγώ λέω να βιαστούμε απ' όπου κι αν προερχόμαστε. Και να συντάξουμε ένα καινούργιο 28ο Σύνταγμα της ελληνικής πατρίδας

Συνεπώς εμείς σήμερα, αν πράγματι θέλουμε να τιμήσουμε την επέτειο, θα πρέπει (τουλάχιστον σύμφωνα με τον υπουργό της Ν.Δ., Μιχελάκη) να κρατήσουμε ίσες αποστάσεις και να καταδικάσουμε τη βία απ' όπου κι αν προέρχεται. Με ένα ναι ή ένα όχι. Μα θα μου πεις ότι το "όχι" το είπε ο Μεταξάς, ιδεολογικός προπάτορας της σημερινής Ν.Δ. Δεν έχει σημασία. Άλλωστε την τιμή της χώρας, για την ακρίβεια την τιμή της ελευθερίας, δεν την έσωσαν τα μεταξικά υποκείμενα μέσα στον στρατό και μέσα στην περιώνυμη -με τη σύγχρονη πολιτική ονοματοδοσία της ορθότητας- "κεντρική πολιτική σκηνή" εκείνης της εποχής. Εκείνα τα υποκείμενα (τα ιστορικά υποκείμενα εννοείται) ήθελαν απλώς να ρίξουν μερικούς πυροβολισμούς (και εν συνεννοήσει με τον εισβολέα) "διά την τιμή των όπλων" (ποιος ξέρει και πόσο είχε αγοραστεί τότε το κάθε "όπλον" για να είναι τόσο ανίκανο ώστε να υπερασπιστεί την πατρίδα) και πέραν τούτου ουδέν.

Πλην όμως ο ελληνικός λαός, κύριε Μιχελάκη, ήταν βίαιος. Και πιο βίαιο απ' όλα ήταν το απίστευτο 28ο Σύνταγμα, που το έστειλαν στην πρώτη γραμμή τα γαλακτομπούρεκα της εθνικοφροσύνης για να γίνει κρέας. Επί τούτου. Για να ξεβρομίσει ο -εθνικός- τόπος των ήδη προσκυνημένων. Ένα Σύνταγμα φτιαγμένο από κομμουνιστές, κατάδικους, εξόριστους, γύφτους (κι ας αφήσουμε κατά μέρος τις ρεβεράντζες της πολιτικής ορθότητας) και άλλα "κατακάθια".

Πλην όμως αυτά τα "κατακάθια" έγραψαν μια από τις πιο λαμπρές σελίδες της ελληνικής στρατιωτικής ιστορίας επίσης. Θα προκαλούσα εδώ τον Δένδια, τον υπουργό που με προστατεύει από τη βία, να συγκρίνει την ιστορία της "αγαθής" του οικογένειας (πολλαπλώς ευεργετημένης από δικτατορικά και άλλα χειρότερα καθεστώτα) με τη βίαιη ιστορία αυτού του παρακατιανού 28ου Συντάγματος και να μας πει: Καταδικάζει τη δειλία απ' όπου κι αν προέρχεται; Καταδικάζει την υποταγή απ' όπου κι αν προέρχεται; Καταδικάζει τον Γοργοπόταμο απ' όπου κι αν προέρχεται; Καταδικάζει τους λουφαγμένους και τους μαυραγορίτες απ' όπου κι αν προέρχονται; Καταδικάζει τη βία της Ηλέκτρας Αποστόλου, του Διογένη Κομνηνού, του Παύλου Φύσσα απ' όπου κι αν προέρχεται;

Αλλά δεν βαριέσαι. Τι να καταδικάσουν τα κόπρανα. Τι να καταδικάσουν οι Μπαλτάκοι και οι Μουρούτηδες και οι Λαζαρίδηδες και οι Κρανιδιώτηδες... Τι να καταδικάσουν τα προσκοπάκια σ' αυτή την ταινία τρόμου που πληρώνουμε όχι για να τη δούμε, αλλά για να τη ζήσουμε, και που λέγονται Βενιζέλος κι άλλος Βενιζέλος κι άλλος Βενιζέλος και άλλος Βενιζέλος, ανάλογα με τη στιγμή, σε μια προσπάθεια αισχρή να υπάρχει μόνο στιγμή, μόνο κέρμα και καθόλου χρόνος.

Αυτό λέγεται προδοσία, αλλά είναι άλλης φιλοσοφικής κατηγορίας, δεν έχει επετείους, έχει μονάχα Βενιζέλους. Και Σαμαράδες. Και ανθρώπους που ποτέ, μα ποτέ, από γενιά σε γενιά δεν σήκωσαν κεφάλια. Υποταγμένα οντάρια, ανδράρια και γύναια. Ήσυχοι άνθρωποι. Μια θηριώδης λεγεώνα ήσυχων ανθρώπων που καταδικάζει τη βία απ' όπου κι αν προέρχεται. Που είναι έτοιμη να αποθεώσει τον Ρήγα Φεραίο του "Θούριου" και ταυτοχρόνως να καταδικάσει τον Ρήγα της "Χάρτας", που λέει ότι είναι δικαίωμα του ανθρώπου να εξεγείρεται όταν "θλίπτεται αφορήτως". Δηλαδή, όταν πιέζεται έως ασφυξίας.

Και τι κάνει τότε αυτός ο άνθρωπος; Καταφεύγει στη βία. Στη βιασύνη. Δηλαδή τρέχει με λόγο και πράξη ώστε να μετρήσει πιο γρήγορα από τον αντίπαλό του (που κι αυτός βιάζεται, χρησιμοποιεί βία) το έδαφος και την ύλη της ύπαρξής του.

"Ο καθείς και τα όπλα του" λέει ο Ελύτης. Μάλλον κρατάει ίσες αποστάσεις από τη βία "απ' όπου κι αν προέρχεται". Και τότε σου έρχεται κατάμουτρα ο Σολωμός με την "κόψη του σπαθιού την τρομερή". Τώρα; Τι κάνουμε που κραυγάζουν οι ναζί στις πυρφόρες τελετές τους και λίγο πριν ο πάνδημος λαός στις γαμικές λαοσυνάξεις του ποδοσφαίρου και του ντοπαρισμένου δισκοβόλου του Μύρωνα.

Τι κάνουμε τώρα που η βία αποκτάει το πραγματικό της νόημα, εκείνο της σολωμικής όψης που μετράει τη γη; Εγώ λέω να πάμε με τον Σολωμό. Να πάμε μ' αυτόν που ανεβαίνει αντίθετα τον ποταμό, μαζί και τον ουρανό.

Εγώ λέω να βιαστούμε απ' όπου κι αν προερχόμαστε. Και να συντάξουμε ένα καινούργιο 28ο Σύνταγμα της ελληνικής πατρίδας. Δηλαδή να γνωριστούμε με την "όψη που με βία μετράει τη γη". Να μην φοβηθούμε. Πράγμα που σημαίνει να πούμε. Με το στόμα ανοιχτό από την έκπληξη. Με το χέρι σαν όπλο από την προθυμία. Με την ψυχή να μαζεύει τα αποκαΐδια κάθε προηγούμενης πυρκαγιάς. Και με το μυαλό ωραία κουρασμένο ανάμεσα στον Ηράκλειτο και τον Νίτσε. Με βία. Μόνο με βία.

Μια επετειακή επιμέτρηση των ΝΑΙ και των ΟΧΙ

 ‘ελληνόψυχος’ εσμός, χαιρετά τον ‘πατριώτη’ Ι. Μεταξά

(του Θανάση Κοντονάτσιου)

 

Το να υποστηρίζει κανείς πως ο Ιωάννης Μεταξάς είπε το περίφημο όχι, είναι τόσο στρεβλή και ρηχή ιστορική άποψη, και τόσο προσβλητική για τους Έλληνες, όσο το να θεωρεί κανείς τον ιδρυτή των ταγμάτων Χ Γρίβα, ‘αγωνιστή’ της Κύπρου ενώ στην πραγματικότητα ήταν ένας τύπος περιορισμένης νοημοσύνης, χωρίς το παραμικρό πολιτικό ταλέντο, υπόδουλος των ξένων συμφερόντων και γεμάτος μίσος που τον ‘στείλαμε’ να απελευθερώσει την Κύπρο, αλλά αυτός κατάφερε να την μετατρέψει σε πολιτικό και στρατιωτικό … τρικολόρε. Δεν αντέχω στον πειρασμό, όποτε το φέρνουν οι περιστάσεις, να συγκρίνω τις δύο καταστροφικές για την Ελλάδα προσωπικότητες, και η περίσταση τώρα δεν είναι άλλη από την επέτειο εισόδου της Ελλάδας στον Β’ πόλεμο.

Πριν συνεχίσω, ήθελα να πω πως τρέφω βαθύ σεβασμό για όσους δεν γύρισαν από την θύελλα που χτύπησε αυτή την χώρα από το 1940 μέχρι το 1949. Άλλωστε οι παππούδες και ο πατέρας μου συμμετείχαν σε όλους ανεξαίρετα τους Ελληνικούς πολέμους  του εικοστού αιώνα, ο δε πατέρας μου πολεμούσε τους Γερμανούς στα Ελληνικά βουνά για τέσσερα ολόκληρα χρόνια.

Ο Μεταξάς λοιπόν, με μεσολάβηση του Βασιλιά συμπλήρωσε τις σπουδές του φεύγοντας το 1898 στη Γερμανία, στην Πολεμική Ακαδημία του Βερολίνου, από την οποία και αποφοίτησε, το 1902. Η συμμετοχή του, από επιτελικές πάντα θέσεις, στους βαλκανικούς πολέμους δεν τον εμπόδισε να είναι από τους πρωτεργάτες του Εθνικού Διχασμού του 1915. Ο ίδιος, φρόντισε να αποστρατευτεί το 1920 με τον βαθμό του υποστράτηγου, ώστε να μην έχει καμία συμμετοχή στην, δυστυχώς ατυχή, εθνική προσπάθεια των αμέσως επομένων ετών.

Ο άνθρωπος αυτός, που η βασίλισσα Σοφία τον αποκαλούσε χαϊδευτικά «Γιαννάκη» αλλά ο ίδιος αρεσκόταν να ονοματίζει τον εαυτό του «ο κυβερνήτης», «ο πρώτος αγρότης» κλπ, περιδιάβαινε συστηματικά τους διαδρόμους του παλατιού και τα πριγκιπικά ‘επιτελεία’. Όπως ο Ελληνικός θρόνος αλλαξοπίστησε και από φανατικά Γερμανόφιλος (1922) έγινε αναφανδόν Αγγλόφιλος (1935) έτσι αλλαξοπίστησε και ο Μεταξάς και από γερμανοστραφής φιλοφασίζων κατέληξε ένθερμος και αμετακίνητος σύμμαχος των Άγγλων.

Σε στιγμές αναλαμπής, αυτή η τόσο μέτρια και αυταρχική προσωπικότητα είχε αντιληφθεί ίσως  πως η ορθή στάση της Ελλάδας ως προς τον Β’ πόλεμο ήταν η ουδετερότητα. Δυστυχώς όμως, η ανικανότητά του και οι δεσμεύσεις του, το αυλικό παρασκήνιο και ο συσχετισμός δυνάμεων της εποχής, δεν επέτρεψαν να τηρηθεί πολιτικά επεξεργασμένη και σχεδιασμένη ουδέτερη στάση ώστε να αποφύγει έτσι η Ελλάδα τις τεράστιες καταστροφές που την βρήκαν κατά την διάρκεια της εμπλοκής της στον πόλεμο.

Η Ελλάδα από τα μέσα περίπου της δεκαετίας του ’30 και μετέπειτα συνθλίβονταν από τις οικονομικές και πολιτικές πιέσεις των Γερμανών και των Άγγλων διότι και οι δύο αυτοί υπολόγιζαν την εξαιρετικά χρήσιμη Ελληνική γεωπολιτική θέση.

Οι οικονομικές δοσοληψίες μεταξύ Ελλάδας και ναζιστικής Γερμανίας από το 1933 έως το 1939 εκτείνονταν από το εμπόριο και το λαθρεμπόριο (προς Ισπανία μέσω της ΕΕΠΚ-ΠΥΡΚΑΛ του Μποδοσάκη) Γερμανικών όπλων, μέχρι την προμήθεια άνω του 60% του μηχανολογικού εξοπλισμού και του 50% των γαιανθράκων που εισήγαγε η Ελλάδα. Το 1938 η Γερμανία απορροφούσε το 40% των Ελληνικών εξαγωγών.

Οι Ελληνο-Αγγλικές σχέσεις είχαν επίσης εκτεταμένο οικονομικό υπόβαθρο, αφού το 1936 η Τράπεζα της Ελλάδας επανασύνδεσε την δραχμή με την χρυσή Αγγλική λίρα και Άγγλοι ομολογιούχοι κατείχαν περίπου το 70% των Ελληνικών κρατικών ομολόγων. Οι σχέσεις όμως αυτές επεκτάθηκαν γρήγορα με την υποστήριξη του παλατιού και την απόλυτη σύμπνοια του Μεταξά στο στρατιωτικό, διπλωματικό και πολιτικό επίπεδο. Όπως είναι φυσικό, ο Μεταξάς ως  προστατευόμενος του αγγλόφιλου βασιλιά Γεωργίου Β’ δεν ήταν δυνατόν να μην συμφωνεί με την τυφλά αγγλόφιλη πολιτική του προστάτη του… Έχει σημασία να αντιληφθεί κανείς πως ο Γεώργιος στην ουσία χρωστούσε τον θρόνο του στους Άγγλους και ο Μεταξάς την θέση και την καριέρα του συνολικά στο παλάτι.

Όταν λοιπόν ήρθε η ώρα, η ζυγαριά έκλινε προς τους Άγγλους και η χώρα ανέλαβε έναν καταστροφικό για την ίδια ρόλο στον Β’ πόλεμο, στο πλευρό των Άγγλων που λειτούργησαν ως αρπακτικοί πάτρωνες της Ελλάδας για να αντικατασταθούν στο τέλος του πολέμου από τους Αμερικανούς.

Μια πολιτικά καλά σχεδιασμένη ουδετερότητα, άρα και διάσωση της χώρας με αποφυγή εμπλοκής της σε έναν πόλεμο από τον οποίο μόνο να χάσει είχε, αποδείχτηκε πολύ δύσκολος στόχος για τους ανθρώπους που ήταν τότε στα πράγματα και που τους χαρακτήριζε πολιτική τυφλότητα και χωρίς όρια αυταρχισμός. Ακόμα και στο στρατιωτικό επίπεδο οι άνθρωποι αυτοί φάνηκαν κατώτεροι των περιστάσεων αφού ξόδεψαν χωρίς κανένα λόγο (στην πολιτική μόνο το αποτέλεσμα μετράει), ανθρώπινες ζωές και πολύτιμους πόρους. . Κι ένας πρωτοετής της σχολής Ευελπίδων θα μπορούσε να αντιληφθεί πως οι Ελληνικές δυνάμεις δεν ήταν δυνατόν ούτε καν να συγκριθούν με τις δυνάμεις του άξονα. Η δήθεν βοήθεια από τις πενήντα επτά χιλιάδες στρατιώτες του «Βρετανικού Εκστρατευτικού Σώματος» δεν ήταν παρά ένα προπαγανδιστικό προπέτασμα καπνού που λειτούργησε κυρίως ως σηματοδότηση της καταστροφής οποιασδήποτε πιθανότητας για -έστω και την τελευταία στιγμή- ουδέτερη στάση της Ελλάδας.

Και για να μην ταλαιπωρούμαστε εβδομήντα χρόνια μετά από ύποπτους μύθους, ας έχουμε στο μυαλό μας πως τα περίφημα «απόρθητα» έργα άμυνας του Μεταξά -κάποιοι πλούτισαν σίγουρα απ’ αυτά- ούτε καθυστέρησαν κανένα, ούτε έπαιξαν οποιονδήποτε ρόλο στον πόλεμο ο οποίος όσον αφορά στην Ελλάδα δεν ήταν παρά μια προαναγγελθείσα ήττα. Οι Γερμανοί αστραπιαία κατέλαβαν την χώρα, φτάνοντας στην Θεσσαλονίκη σε δύο ημέρες και στην Αθήνα σε τέσσερεις

Στην πραγματικότητα λοιπόν, δεν υπήρξε κανένας ηρωισμός της πολιτικής ηγεσίας, δεν ειπώθηκε κανένα όχι. Ειπώθηκε απλώς ένα μεγάλο ναι στους Άγγλους που έμπλεξε την Ελλάδα σε έναν άνισο και αδιέξοδο για την χώρα πόλεμο που είχε ως θλιβερή κορωνίδα του έναν από τους πλέον μακρόχρονους και καταστροφικούς εμφύλιους σε Ευρωπαϊκό έδαφος. Εμφύλιος που γιγαντώθηκε από την εγχώρια – εκατέρωθεν – ιδιοτέλεια, πολιτική αδιαλλαξία και ανωριμότητα αλλά και από την απάνθρωπη και ύπουλη πολιτική των «συμμάχων». Δεν πρέπει να ξεχαστεί πως ο πρώτες βόμβες napalm, πριν ακόμη και από το Βιετ Ναμ, έπεσαν πάνω στα Ελληνικά βουνά. (*)

Το όχι, το είπε μόνον ο απλός Έλληνας πολίτης οδηγούμενος από ειλικρίνεια, από την ίδια την ανεπεξέργαστη αλλά τίμια αίσθηση του δικαίου και από άδολο εθνικό αίσθημα, στον αντίποδα του εθνικισμού. Ο Έλληνας πολίτης προσπάθησε να προστατεύσει με τεράστιες απώλειες και με πολύ αθώο αίμα τα σύνορα της χώρας του. Ή απλώς, έτσι νόμιζε ο άμοιρος …

(*) Ο τραγικός ψίθυρος ‘όλοι κάρβουνο’ του λαβωμένου αγωνιστή, στην τελευταία σεκάνς της ταινίας του Παντελή Βούλγαρη «Ψυχή Βαθιά» είναι ευθεία αναφορά σε αυτό το γεγονός.

Κοινωνικές Αντιστάσεις απέναντι στο Φασισμό - Παρασκευή 01/11, 19.00

Οι νέοι/νέες ΣΥΡΙΖΑ Βορειοανατολικών (Αγ. Παρασκευής, Χαλανδρίου, Χολαργού) σας καλούμε
στην ανοιχτή εκδήλωση - συνέλευσή μας με θέμα: "Κοινωνικές Αντιστάσεις απέναντι στο Φασισμό".

Παρασκευή 01/11, 19.00 στα γραφεία ΣΥΡΙΖΑ Αγ. Παρασκευής - Ηρ.Πολυτεχνείου 4, 3ος όροφος, κεντρική πλατεία.

 
Παρεμβαίνουν:
Σπύρος Ραπανάκης (Αντιφασιστικός Συντονισμός Κερατσινίου-Δραπετσώνας)
Δημήτρης Μπάκας (Δίκτυο Αλληλεγγύης Αγορές Χωρίς Μεσάζοντες Χολαργού-Παπάγου)
Κώστας Γερολυμάτος (Συνεταιριστικό Φροντιστήριο Χαλανδρίου)
Μετανάστης από το Στέκι Μεταναστών

Η αντίσταση στις πολιτικές των μνημονίων και της εξαθλίωσης, αλλά και η εδραίωση της αλληλεγγύης, ως μίας από τις βασικές αξίες για να χτίσουμε μια διαφορετική κοινωνία, μπορεί να βάλει εμπόδια στην εξάπλωση του φασισμού.

Η κοινωνία που οραματιζόμαστε γίνεται πιο κοντινή χάρη στα εκατοντάδες δίκτυα και δομές αλληλεγγύης που στήνονται καθημερινά για να απαντήσουν στις διαρκείς ανάγκες μας για διαβίωση, μόρφωση και ψυχαγωγία.

Γι’αυτό εμείς, οι νέοι και οι νέες του ΣΥΡΙΖΑ, επιλέγουμε να συζητήσουμε με ανθρώπους που μέσα από διάφορα εγχειρήματα αλληλεγγύης και αυτοοργάνωσης, στήνουν φράγματα απέναντι στον εκφασισμό της κοινωνίας μας. Τέτοιες πρωτοβουλίες στηρίζονται στην εθελοντική συμμετοχή και την δημοκρατία, καταπολεμώντας έμπρακτα την αδιαφορία και την ανάθεση. Σε αντίθεση με τα δίκτυα φιλανθρωπίας των καναλιών ή τα δίκτυα μόνο για Έλληνες της Χρυσής Αυγής, τα παραδείγματα δικτύων αλληλεγγύης, που δραστηριοποιούνται στις γειτονιές μας, κινητοποιούν τους ανθρώπους να στηρίζουν ο ένας τον άλλο, μακριά από οποιαδήποτε λογική διακρίσεων και εξαιρέσεων.

Ελάτε λοιπόν να να ανταλλάξουμε τις εμπειρίες και τις ιδέες μας για να χτίσουμε ένα νέο κόσμο, για να ζήσουμε αλλιώς!

3η Διάθεση Τροφίμων Χωρίς Μεσάζοντες - ΕΡΤ, Κυριακή 3/11

Για φαντάσου … !

[ επειδή εγώ ήμουνα κάποτε φοιτητής, και η γυναίκα μου το ίδιο, και τα δύο παιδιά μας το ίδιο, και επειδή όχι μόνο γνωρίζουμε καλά τι είναι Πανεπιστήμιο αλλά και τι σημαίνει για την Κοινωνία μας ιδίως σε τέτοιους καιρούς, είπα να γράψω αυτό το αιρετικό σημείωμα, εδώ στο βήμα των συντρόφων – ΘΚ ]

Ναι; Γειά σας!

Σας παίρνω από το Μετσόβειο Πολυτεχνείο. Είμαι ο Σταύρος και σπουδάζω Ηλεκτρολόγος Μηχανικός

…

Σας παίρνω από το Πανεπιστήμιο Κομοτηνής. Είμαι η Ελένη και σπουδάζω Ιατρική…

Σας παίρνω από το Καποδιστιακό Πανεπιστήμιο. Είμαι ο Λεωνίδας και σπουδάζω Ιταλική φιλολογία

…

Έχετε λίγο χρόνο να σας πω λίγα πράγματα για το θέμα που αντιμετωπίζουμε στο Πανεπιστήμιό μου;

Δεν έχετε έ; Καλά, δεν πειράζει! Σας εύχομαι καλό απόγευμα και με συγχωρείτε για την ενόχληση …

… τουτ … τουτ … τουτ …

Έχετε! Ωραία! Λοιπόν που λέτε, δρομολογείται τις τελευταίες εβδομάδες μια προσπάθεια από την κυβέρνησή μας για να απολύσει πολλές εκατοντάδες διοικητικών και υποστηρικτικών υπαλλήλων του Πανεπιστημίου. Αν αυτό υλοποιηθεί το Πανεπιστήμιό μας θα  υποβαθμιστεί δραματικά και ουσιαστικά θα υπολειτουργεί.

Ο φόβος και η προπαγάνδα εναντίον των Πανεπιστημίων μας είναι γιατί ο Πανεπιστημιακός χώρος είναι αυτός που κατ’ εξοχήν μπορεί να παράξει ανθρώπους μορφωμένους και ικανούς να αμφισβητήσουν το σύστημα και αυτούς που λυμαίνονται την Κοινωνία.

Εμείς ξέρετε, δεν απεργούμε ούτε απέχουμε από τα μαθήματα. Το Πανεπιστήμιο παραμένει ανοικτό διότι κλειστό Πανεπιστήμιο ρίχνει μαύρο στην Κοινωνία και εξυπηρετεί μόνο αυτούς που το υποσκάπτουν κι όχι τους πολίτες.

Εμείς επίσης δεν τρέχουμε άσκοπα στους δρόμους ώστε να γυρίζουμε δαρμένοι, εξευτελισμένοι μέσω βάρβαρων προσαγωγών και κλαμένοι από τα δακρυγόνα στο σπίτι μας, μην πετυχαίνοντας απολύτως τίποτα. Έχουμε καταλάβει άλλωστε πως έτσι δίνουμε έδαφος για νομιμοποίηση στο σύστημα και στους κατασταλτικούς του μηχανισμούς.

Αντί για αυτά τα αναποτελεσματικά, έχουμε πάρει από 100 τηλέφωνα ο καθ’ ένας εμείς οι 5.000 φοιτητές, διοικητικοί και καθηγητές και ενημερώνουμε τον κόσμο για το τι ακριβώς συμβαίνει στα Πανεπιστήμια και για ποιο λόγο. Με 500.000 Έλληνες θα μιλήσουμε!

Αυτό κάνουμε και σκεφτόμαστε συνέχεια αναζητώντας κι άλλους τέτοιους τρόπους που να υποστηρίξουν το δίκιο μας.

Για τώρα, έχουμε σκεφτεί να κάνουμε εκείνο και το άλλο κι αν θέλετε κι άλλες πληροφορίες πάρτε αυτό το τηλέφωνο και το e-mail ή ελάτε από εκεί και εκεί τότε για να τα πούμε από κοντά… το site μας είναι αυτό, και στο FB είμαστε εκεί. Εσείς έχετε e-mail; Έ, αφού έχετε τότε θα σας στείλουμε ένα μικρό κείμενο που παρουσιάζει συνοπτικά και  με ακρίβεια την κατάσταση και θα σας κρατούμε ενήμερη για ότι νεώτερο.

Επειδή κάνουμε και μία στατιστική ανάλυση της στάσης των πολιτών για το ζήτημα μπορείτε παρακαλώ να μου απαντήσετε στις παρακάτω ερωτήσεις;

ερώτηση 1

ερώτηση 2

ερώτηση 3

Ευχαριστούμε πολύ και να είστε καλά.

Καλό βράδυ !

… τουτ … τουτ … τουτ …

Ναι; Εμπρός; Με ακούτε; Είμαι ο Σταύρος και …

Κινηματογράφος από την "ΝΙΚΗ για την Αγ. Παρασκευή"

www.nikiagiaparaskevi.gr, info@nikiagiaparaskevi.gr

Μεσογείων 419, Εμπορικό Κέντρο «Αίθριο», Τηλ./Fax: 210 6080148

ΟΙ ΤΑΙΝΙΕΣ ΤΗΣ «ΝΙΚΗΣ»

2^ος ΧΡΟΝΟΣ ΠΡΟΒΟΛΗΣ

Τη Δευτέρα 21 Οκτωβρίου 2013, στον φιλόξενο χώρο του 7^ου Δημ. Σχολείου (Λυκούργου και Αρτέμωνος), ξεκινάμε για 2^η χρονιά την προβολή των ταινιών της «ΝΙΚΗΣ», με το αριστούργημα του Λ. Βισκόντι «ΟΙ ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΟΙ».

Οι προβολές θα συνεχισθούν κάθε μήνα, με ώρα έναρξης 8:00 μ.μ.

Είσοδος ελεύθερη. Σας περιμένουμε.

Η Ομάδα Πολιτισμού
της Ανεξάρτητης Δημοτικής Κίνησης
«ΝΙΚΗ για την Αγία Παρασκευή»