Διάβασα στο left.gr ένα άρθρο με τίτλο «Η αναμενόμενη πτώση του Ολάντ και το
μέλλον της Ευρώπης». [ http://goo.gl/o0K8qU ]
Για μένα ήταν άλλη μια οδυνηρή επιβεβαίωση του πόσο μακριά από την πραγματικότητα είναι συχνά (ίσως πολύ συχνά) οι αναλύσεις της Αριστεράς που πολλές φορές παραπέμπουν στα παιδικά, και εξαιρετικά επιζήμια, συνθήματα του τύπου «σήμερα ψηφίζουμε αύριο φεύγουν» και τα τοιαύτα.
Η άποψή μου είναι πως η προεδρία Ολάντ και οι
νεοφιλελεύθερες πολιτικές στην Ευρώπη όχι μόνο δεν τρίζουν αλλά ισχυροποιούνται
συνεχώς. Είναι σαν το τραίνο που αυξάνει συνεχώς ταχύτητα σε έναν καταστροφικό
κατήφορο. Ακόμη και οι λίγοι νεο-φιλελύθεροι που βλέπουν τα αδιέξοδα δεν
φαίνεται να μπορούν να ανακόψουν την πορεία του τέρατος που κατασκεύασαν. Θα
είναι πολύ μακρύς ο δρόμος.
Ακριβώς πριν δέκα μέρες, με αφορμή τις δηλώσεις του Γάλλου υπουργού Οικονομικών έγραφα στο facebook «το άλλο με τον Τοτό το ξέρετε;» [ http://goo.gl/pNFfxi ]
Κατόπιν παραιτήθηκε ολόκληρη η Γαλλική κυβέρνηση.
Διαβάστε εδώ [ http://goo.gl/oFJ6rV ] και
πιθανόν να το θεωρήσετε όπως εγώ, ως μια μη αμελητέα ένδειξη του πόσο βαθιά
είναι ριζωμένος ο νέο-φιλελευθερισμός στην Ευρώπη.
Έχω την σταθερή εντύπωση από το 2008 ακόμη, πως οι Ευρωπαϊκές ελίτ στοχεύουν να παραμερίσουν ή τουλάχιστον να ισοφαρίσουν το δολάριο με το ευρώ ως παγκόσμιο αποθετικό νόμισμα. Αυτό αποτελεί πιθανόν μια από τις πλέον θεμελιώδεις πτυχές του σκληρού νέο-φιλελεύθερου παιχνιδιού που εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας από το 2008. Εννοείται πως προς τον στόχο αυτό η συνεισφορά των Ευρωπαϊκών ελίτ είναι μηδενική έως αρνητική (αφού τα κέρδη και ο πλούτος τους αυξάνονται) ενώ όλα τα βάρη υλοποίησης του «οράματος» αναλαμβάνουν εκόντες-άκοντες, αλλά και εντελώς απληροφόρητοι περί των τεκταινομένων, οι Ευρωπαίοι πολίτες.
Όμως, όσο οι αναλύσεις της Αριστεράς θα βυθίζονται στην απλοϊκότητα, την αφέλεια και τον πολιτικό βολονταρισμό, όσο οι αριστεροί της Ελλάδας και της Ευρώπης δεν θα μπορούν να σταθμίζουν ορθολογικά και ρεαλιστικά το είδος και το βάθος των δυνάμεων που έχουν απέναντί τους, όσο θα υποτιμούμε την εμμονή των ελίτ στην εφαρμογή έξαλλων νέο-φιλελεύθερων πολιτικών, τόσο δεν θα φαίνεται τέλος στον εφιάλτη ούτε και φως στο τούνελ.
Γιατί άραγε ο Montebourg προτίμησε την G.E. από την Siemens ως μνηστήρα της Alstom; Γιατί είναι τόσο συμβατός με τις «παραινέσεις» του IMF και των ΗΠΑ σχετικά με την Ευρωπαϊκή οικονομική πολιτική; Είναι νομίζω προφανές για κάθε αριστερό πως ούτε τον Montebourg ούτε την Lagarde ούτε τις ΗΠΑ ούτε το IMF τους έπιασε ξαφνικά ο πόνος για την ύφεση, τους άνεργους, τους ταπεινούς και καταφρονεμένους της Ευρώπης.
Ας σοβαρέψουμε λοιπόν τις αναλύσεις μας, κι όταν δεν έχουμε να πούμε κάτι τότε ας μη λέμε τίποτα. Καλύτερα θα είναι.
Θανάσης Κοντονάτσιος
ΥΓ. Όποιος ευκαιρεί ας ρίξει μιά ματιά στην σύνθεση της νέας Γαλλικής κυβέρνησης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου