απόσπασμα από
THN "ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΑΠΠΟΥ ΧΟΥΡΜΟΥΖΗ" της Δέσποινας Χουρμουζιάδου
...Πέρασαν μερικά χρόνια, ο κόσμος ανάσανε λίγο και ευελπιστούσε για καλύτερες μέρες. Όμως νέες περιπέτειες περιμένουν την Ελλάδα και μαζί ένας καινούργιος Γολγοθάς τους αριστερούς. Την Άνοιξη του 1967 η Ελλάδα βουλιάζει στο πολιτικό της αδιέξοδο. Η αδυναμία του μεταπολεμικού δημοκρατικού πολιτεύματος να δώσει σταθερές κυβερνήσεις και μια σειρά αρνητικών πολιτικών γεγονότων καλλιεργούν κλίμα ανωμαλίας στη χώρα. Τα ξημερώματα της 21ης Απριλίου 1967, ένα μήνα πριν τη διεξαγωγή εκλογών, μια ομάδα 15 επίορκων συνταγματαρχών, με επικεφαλής τους Παπαδόπουλο, Πατακό και Μακαρέζο, καταλύουν το Σύνταγμα και επιβάλλουν στρατιωτική δικτατορία. Το πρωί η Αθήνα ξυπνά σε μια νέα έρημη χώρα. Φόβος, μούδιασμα, κλεισμένες πόρτες. Την ίδια μέρα οι πρώτες συλλήψεις. Η Κυβέρνηση, οι πολιτικοί, χιλιάδες δημοκρατικοί πολίτες συλλαμβάνονται και φυλακίζονται. Ανάμεσα σ΄αυτούς και ο παππούς Χουρμούζης, που συλλαμβάνεται από την πρώτη μέρα. Εκείνη τη μέρα τη θυμάμαι πολύ έντονα, αν και ήμουνα μόνο εφτά χρονών. Ήρθε η γιαγιά η Δέσποινα κλαίγοντας, αναμαλλιασμένη και χτυπημένη και μας είπε πως έπιασαν πάλι τον παππού. Ήταν βλέπεις γραμμένος στον κατάλογο των άκρως επικίνδυνων ανθρώπων για το καθεστώς.
 |  |
Γυάρος
| |
Στις 26 Απριλίου ξεκινάει η μεταφορά κρατουμένων σε τόπους εξορίας. Έτσι χιλιάδες δήθεν επικίνδυνοι πολίτες ξεριζώνονται από τον τόπο τους, αφήνουν πίσω σπίτια, οικογένειες, παιδιά και φορτώνονται στα πλοία για τα ξερονήσια. Στη Γυάρο το Πάσχα του 67 θα βρεθούν συνολικά 6137 κρατούμενοι. Μια διπλή εβδομάδα των Παθών για τον ελληνικό λαό. Η Γυάρος δεν είναι φυλακή ούτε εξορία. Είναι ένας εφιάλτης, γκρίζος και κρύος σαν προθάλαμος νεκροτομείου. 7500 χιλιάδες άνθρωποι στοιβάζονται σε στενούς θαλάμους, μέσα σε σκηνές. Ο χώρος της φυλακής δε φτάνει για να στεγάσει παραπάνω από χίλιους. Οι περισσότεροι κοιμούνται στο χώμα. Υποσιτίζονται. νερό κουβαλάνε με τους τενεκέδες. Στην αρχή δίνεται ένα κύπελλο νερό για τις ανάγκες μιας μέρας κάθε κρατούμενου. Σκληρή δουλειά και προπαγάνδα.
 |  |
Γιούρα
|
1967-Γράμμα από τη Γιούρα
|
Ο παππούς φτάνει στη Γιούρα, όπως την αποκαλούσε, στις 5/5/1967 και αρχίζει η μεγάλη περιπέτεια. Όπως διαβάζω από το ημερολόγιό του, ύστερα από κράτηση 342 ημερών απολύεται από τη Γιούρα στις 19/3/1968 και φεύγει με το καΐκι στη Σύρο. Το απόγευμα έφυγε με το πλοίο και έφτασε στον Πειραιά ώρα 12 τη νύχτα. Πρωί ξεκίνησε με το τρένο στις 6.30 και έφτασε στη Θεσσαλονίκη στις 3.30. Εκεί τον περίμενε η γιαγιά μου η Δέσπω και γύρισαν στο χωριό το απόγευμα της άλλης μέρας. Εκεί τους περίμεναν όλοι οι συγγενείς και φίλοι. Την επόμενη μέρα πήγε στην αστυνομία της Καρυώτισσας και έδωσε το παρών. Αυτό συνεχίστηκε για πολύ. Μέρα παρά μέρα έδινε το παρών. Στις 3 Μαΐου του 68 πέρασε από δίκη, όπου απαλλάχθηκε στο Εφετείο.
Αυτό ήταν και το τέλος των περιπετειών μιας ολόκληρης ζωής, γεμάτης αγώνες και θυσίες. Στις εξορίες και τις φυλακές πέρασε συνολικά εννιά χρόνια και οκτώ μήνες. Αυτό το χρονικό διάστημα, όπως γράφει ο ίδιος, συνεχίστηκαν τα βασανιστήρια και οι διώξεις, εκτός από τις άλλες πιέσεις και ταλαιπωρίες στα αστυνομικά τμήματα υποδιοίκησης Γιαννιτσών, Ασφάλειες και Διοίκηση Εδέσσης. Όταν αργότερα μεγαλώσαμε και τον ρωτούσαμε: "Τι κατάφερες παππού με όλους αυτούς τους αγώνες και τις ταλαιπωρίες;" μας απαντούσε χαμογελώντας:
"Ε... παιδί μου, έβαλα κι εγώ ένα λιθαράκι...."
