Στις επερχόμενες εκλογές για πρώτη φορά τις τελευταίες δεκαετίες ο αστισμός στην Ελλάδα κινδυνεύει με εκλογική πανωλεθρία και εμπέδωση της πολιτικής του χρεωκοπίας και της διάλυσης του μπλοκ των κοινωνικών δυνάμεων που τον στήριξαν. Ακόμα περισσότερο, στις εκλογές του Μαΐου κρίνεται σε μεγάλο βαθμό το μέλλον του κόσμου της δουλειάς, στην Ελλάδα και την Ευρώπη. Αν δηλαδή θα θυσιαστεί για το κεφάλαιο ή αν θα ανακτήσει την αυτοεκτίμηση και την αυτοπεποίθησή του για να αγωνιστεί. Η Αριστερά στην Ελλάδα, το ΚΚΕ, που αποτελεί την ιστορική μας μήτρα, αναμετρήθηκε με την αστική τάξη, ηρωικά, με άνισους όρους, και ηττήθηκε στρατιωτικά και πολιτικά. Γενιές ολόκληρες Ελλήνων αριστερών κουβαλάμε μέσα μας την ήττα και τη διασκεδάζουμε ανάγοντας σε αυταξία την εγκαρτέρηση με την οποία τη βιώσαμε. Έτσι όμως δεν πάμε πουθενά. Δεν γίνεται οι σημερινοι άκαπνοι να κρυβόμαστε πίσω απί τις δάφνες των καπεταναίων. Πολλώ δε μάλλον όταν ο φόβος των αστών και των συμμάχων τους απέναντι στην Αριστερά παρέμεινε και παραμένει ισχυρός. Ωστόσο οι ήττες βαραίνουν.
Όταν έχεις εσωτερικεύσει την ήττα μέχρι μυελού οστέων, τότε μπορείς να το διαχειριστείς με δύο τρόπους, που σου εξασφαλίζουν την αίσθηση ότι δεν θα ξαναμπείς σε τέτοια διακινδύνευση. Ο ένας τρόπος είναι του ΚΚΕ, ο άλλος τρόπος είναι της ΔΗΜ.ΑΡ. Η αντίληψη του ΚΚΕ είναι ότι, για να μην ξαναβρεθούμε στα αποσπάσματα, στα ξερονήσια ή στις Τασκένδες, πρέπει πρώτον να κάνουμε αλυσίδες και δεύτερον να στείλουμε στους αστούς το μήνυμα οτι θα περιμένουμε συντεταγμένοι, ζυγισμένοι, στοιχισμένοι τη σειρά μας, οψέποτε κι αν έρθει. Ντετερμινιστικά θα έρθει, ουδεμία αμφιβολία. Και όταν έρθει ο νυμφίος, “μακάριος ο δούλος ον ευρίσκει γρηγορούντα”. Έτσι, όπως ο χριστιανός πραγματώνεται μέσα στην εκκλησία του Χριστού όπου βρίσκει την εγγύηση της μετά θάνατον καβάντζας και την ψυχική ηρεμία να αντιμετωπίσει τις αντιξοότητες του κόσμου, έτσι και ο κομμουνιστής κατά το ΚΚΕ πραγματώνεται μόνον μέσα στο κομμουνιστικό κόμμα, το οποίο, αν μη τι άλλο, του εγγυάται ότι δεν θα τρώει ξύλο και χημικά και θα έχει θεσμική νομιμοποίηση στο κοινοβούλιο.
Η ΔΗΜ.ΑΡ., από την άλλη, προέρχεται από μια αντίληψη η οποία θεωρεί δεδομένη την κυριαρχία του αστικού μπλοκ για λόγους που υπερβαίνουν τις αλλαγές στην ελληνική κοινωνία και ως εκ τούτου θεωρεί μονόδρομο για τη φυσική επιβίωση της Αριστεράς το λεγόμενο μπόλιασμα. Αυτή ήταν μέσες-άκρες η φιλοσοφία του Λ. Κύρκου. Να έχουμε απο κοντά το Κέντρο, να εγγυόμαστε ότι μας χρειάζεται για να κυβερνήσει και το Κέντρο να μας αντιπαρέχει τα μίνιμα: Την ένταξη στο συνταγματικό τόξο και το δικαίωμα συμμετοχής ως ετερόρρυθμου εταίρου στο πολιτικό γίγνεσθαι. Η ΔΗΜ.ΑΡ. βέβαια μεταφέρει ανιστορικά το σχήμα αυτό σε μια συγκυρία στην οποία η διχοτομική γραμμη δεν βρίσκεται πλέον μεταξύ της Δεξιάς και των “δημοκρατικών δυνάμεων”. Η γραμμή έχει μετακινηθεί αριστερά, στη βάση των κυρίαρχων επιλογών του ΠΑΣΟΚ εδώ και χρόνια και, πλέον, μεταφέρεται και επισήμως με την ταύτιση των δύο αστικών κομμάτων στο πολιτικό επίπεδο. Με άλλα λόγια, ως μπόλι τη ΔΗΜ.ΑΡ. δεν την θέλουν. Ως τσόντα, ίσως...
Μένει λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ ως το κομμάτι της Αριστεράς που δεν κλαίει για τις ήττες ούτε τις εξιδανικεύει. Που δεν θέλει να κλειστεί στο κάστρο για να σώσει τις σημαίες ούτε να διαχυθεί και να περνάει απαρατήρητος στο πλήθος. Που δεν περιμένει τα μεγάλα σχέδια ούτε βολεύεται με τα συμβολικά. Ούτε περιμένει τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο για να καταλάβει τα χειμερινα ανάκτορα ούτε μαζεύει τσίχλες απο τα πεζοδρόμια σαν τους ατενίστας ή βάζει ρεσό στα αποκαΐδια σαν τη ΔΗΜ.ΑΡ. Ο ΣΥΡΙΖΑ εννοεί να παίρνει τα ρίσκα και να δίνει τις μάχες του σήμερα. Να χτυπάει εκεί που πονάει ο αντίπαλος και να κερδίζει έδαφος, να αλλάζει τα κόζια. Να πείθει τον κόσμο ότι δεν είναι μόνον σωστό να αλλάξουν τα πράγματα, αλλά και εφικτό και αναγκαίο τώρα, όχι εάν και όταν. Την περίοδο των μεγάλων φοιτητικών κινητοποιήσεων γράφτηκε στα Προπύλαια και αναπαράχθηκε έκτοτε από πολλούς το σύνθημα “Βάρκιζα τέλος”. Πολλούς από μας τους έχει στοιχειώσει η εικόνα με τους αντάρτες του ΕΛΑΣ να κλαίνε παραδίδοντας τα όπλα. Ας μην κάνουμε το τεράστιο δώρο στους αστούς να φαντασιωνόμαστε ότι θα τους νικήσουμε με τα όπλα στον Γράμμο και στο Βίτσι. Έχουμε πόλεμο, αλλά δεν θέλουμε εκδίκηση για την πάρτη μας, θέλουμε κοινωνική δικαιοσύνη, δεν θέλουμε να δικαιωθούμε εμείς, θέλουμε να νικήσει η εργατική τάξη, οι εργαζόμενοι, αυτοί που δουλεύουν κι όχι αυτοί που λυμαίνονται τον μόχθο τους. Δεν θέλουμε να χάσουν οι εχθροί μας, αλλά να νικήσουμε εμείς. Δεν θα πάρουμε τα βουνά. Θα μείνουμε εκεί που είμαστε, δηλαδή παντού, και θα τους κάνουμε να ανησυχούν από πού θα τους έρθει.
