Χαιρετισμός του Προέδρου της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ, Α. Τσίπρα, στην εκδήλωση τιμής του Τμήματος Πολιτισμού του ΣΥΝ στους εκτελεσθέντες στις 30 Μαρτη 1952 ΝΙΚΟ ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗ, ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΠΑΤΣΗ, ΝΙΚΟ ΚΑΛΟΥΜΕΝΟ, ΗΛΙΑ ΑΡΓΥΡΙΑΔΗ

---

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Ο Μπελογιάννης υποβάλλει ερωτήσεις στο μάρτυρα κατηγορίας Ι. Πανόπουλο (διευθυντή της Αστυνομίας Πόλεων).

Φίλες και φίλοι.
Σύντροφοι και συντρόφισσες

Βρισκόμαστε σε έναν τόπο ιστορικό σε έναν τόπο μαρτυρίου. Πίσω μας έχουμε τα ονόματα δεκάδων αγωνιστών που με το παράδειγμα τους, δίνοντας τη ζωή τους ενέγραψαν με το αίμα τους στη συνείδηση του ελληνικού λαού το παράδειγμα της αντίστασης και της ανυπακοής και η πλάκα πίσω μου γράφει πέσανε με το όραμα ενός κόσμου ειρηνικού και δίκαιου. Και αυτό που κρατάμε είναι ότι όπου θα υπάρχει και όποτε θα υπάρχει αδικία, όποτε και όπου θα υπάρχει κατάλυση της δημοκρατίας και της ελευθερίας, πάντοτε θα υπάρχουν αγώνες και αγωνιστές που θα διεκδικούν έναν κόσμο δίκαιο.

Προσπάθησαν όλα αυτά τα χρόνια ιδιαίτερα από τις αρχές τις δεκαετίας του 90΄ και μετά, να ξαναγράψουν ιστορία, να πείσουν ότι οι ιδεολογίες τελείωσαν, όμως αυτό που παράγει τις ιδεολογίες είναι η ίδια η κοινωνική αδικία και όσο δεν θα υπάρχει κοινωνική δικαιοσύνη, θα υπάρχουν οράματα και αγωνιστές.

Το σύστημα, οι εξουσιαστικοί μηχανισμοί έχουν μηχανευτεί πάρα πολλούς τρόπους για να κλείσουν το στόμα της ιστορίας και να δέσουν τα χέρια της δημοκρατίας.

Αγνοούν όμως αγνοούν  πως η ιστορία πάντοτε γράφεται με θυσίες και  ανυπακοή. Και αγνοούν πως οι ιδέες υπήρξαν και υπάρχουν διότι υπάρχουν άνθρωποι φορείς των ιδεών που αγωνίζονται γι’ αυτές.

Ότι, κι αν κάνουν, η συντήρηση, οι  αγορές, ότι, και να κάνει η τραπεζοκρατία ότι και να κάνει το κυρίαρχο σύστημα της μιντιοκρατίας προκειμένου να περάσει από το πλυντήριο της ιδεολογίας και να αναδείξει το μίσος και τη μισαλλοδοξία ως κυρίαρχη αναφορά των καιρών μας, ότι και να κάνουν δεν μπορούν να παραγράψουν το γεγονός ότι η ιστορία πάντοτε θα γράφει  Μπελογιάννης. Θα γράφει Καλούμενος, Αργυριάδης, Μπάτσης . Η ιστορία θα κουβαλά για πάντα μαζί της τους χιλιάδες αγωνιστές που θυσιάστηκαν.

Σήμερα βρισκόμαστε εδώ, εξήντα χρόνια μετά στο μνημείο εκτελεσθέντων πατριωτών. 60 χρόνια μετά για να τιμήσουμε τον Νίκο Μπελογιάννη και τους συντρόφους του.  Τρία χρόνια πριν όμως όταν έφυγε , η Έλλη Παπά τον Οκτώβρη του 2009 μας δόθηκε η ευκαιρία, να αποχαιρετήσουμε μαζί με την Έλλη Παππά και τον σύντροφό της, τον Νίκο τον Μπελογιάννη.

Να τον αποχαιρετήσουμε με 57 χρόνια καθυστέρηση, εμείς και οι συγγενείς του και οι σύντροφοί του, ο ελληνικός λαός, η χώρα, ο τόπος, να αποχαιρετήσει 57 χρόνια μετά με αξιοπρέπεια και σεβασμό τον άνθρωπο με το γαρύφαλλο.

Ο Νίκος Μπελογιάννης  τιμωρήθηκε και εκτελέστηκε γιατί ήταν κομμουνιστής. Ο Νίκος Μπελογιάννης τιμωρήθηκε και εκτελέστηκε γιατί ήταν ένα ζωντανό παράδειγμα αντίστασης και εντιμότητας για τον ελληνικό λαό.

Γιατί αρνήθηκε να υπογράψει και να καταδώσει.

Γιατί υπερασπίστηκε με πάθος στο στρατοδικείο τις ιδέες του και τους συντρόφους του.

Τιμωρήθηκε γιατί παρά τις διώξεις και τις φυλακίσεις, σπούδασε και αντιστάθηκε, γιατί αν και φυλακισμένος στα μπουντρούμια της ασφάλειας έως τα κελιά των φυλακών της Κέρκυρας ήταν ένας αγωνιστής διανοούμενος που μπόρεσε και έγραψε το έργο ΄΄Σχέδιο για μια ιστορία της νεοελληνικής λογοτεχνίας΄΄  και αργότερα το 1940  από την Ακροναυπλία αυτή τη φορά φυλακισμένος πάλι, έγραψε το βιβλίο του «το Ξένο κεφάλαιο στην Ελλάδα».

Όποιος και όποια διαβάσει προσεχτικά αυτό το έργο θαρρεί πως γράφτηκε τούτα τα χρόνια, μετά το 2009, τις μέρες της κρίσης και ειδικά το κεφαλαίο που αφορά την χρεοκοπία του 1932, νομίζει κανείς πως γράφτηκε εχθές. Διότι σε αυτό το βιβλίο ο Νίκος Μπελογιάννης αποδεικνύει ότι το χρέος ήταν πάντοτε και παραμένει μοχλός επιβολής και επικυριαρχίας,  ήταν πάντοτε και παραμένει εργαλείο υποταγής των λαών και τρομοκράτησης τους. Έλεγε λοιπόν αναφερόμενος σε εκείνη την κρίση, που πολλές ομοιότητες έχει με το σήμερα ο Νίκος Μπελογιάννης. Δύο είναι οι επιλογές, ή η πληρωμή των τοκομεριδίων ή το ψωμί του λαού. Και πόσο επίκαιρη είναι άραγε αυτή η ρήση αυτό το απόφθεγμα. Και τότε στη χώρα υπήρχε δημοσιονομική επιτροπή που εγκαταστάθηκε. Και τότε με μοχλό και εργαλείο το χρέος, επιβλήθηκαν αντικοινωνικές πολιτικές που κατέλυαν την ελευθερία, τη δημοκρατία τη δικαιοσύνη.

Σε ένα σημείο του βιβλίου του ο Νίκος Μπελογιάννης γράφει:  «Οι καταχρήσεις, η κερδοσκοπία και οι ρεμούλες γίνονται το πιο συνηθισμένο φαινόμενο. Η διαφθορά κι η ηθική εξαχρείωση της κυβερνητικής κλίκας φτάνει στο κατακόρυφο. Νόθεψαν ακόμα και το κινίνο, πράξη αρκετά χαρακτηριστική για τη σαπίλα που βασίλευε ανάμεσα στην παράταξη που κυβερνούσε τη χώρα»

Φίλες και φίλοι, δείτε τις ομοιότητες. Έχουμε σήμερα ένα σάπιο πολιτικό σύστημα, ένα σάπιο πολιτικό σύστημα που καταρρέει και ακόμα και τώρα, ακόμα και την ώρα της κατάρρευσης του θέλει να βγάλει από την μύγα, ξύγκι, θέλει να προσπαθήσει να ξεζουμίσει τα στρώματα τα κοινωνικά που πλήττονται.

Φορολογούν τη φτώχεια αφήνουν όμως στο απυρόβλητο τον πλούτο. Ακόμα και τώρα κουκουλώνουν τις υποθέσεις της διαφθοράς και της διαπλοκής, όπως αυτή τηςSIEMENS, που κόστισε στον ελληνικό λαό 2 δις, έναντι ενός ευτελούς τιμήματος. Ακόμα και τώρα στόχος τους και μέλημα τους είναι να συνεχίζουν να κυβερνούν οι ίδιοι άνθρωποι που μας οδήγησαν ως εδώ για να αποτελειώσουν το καταστροφικό τους έργο. Αυτές οι ομοιότητες με την σημερινή κατάσταση φίλες και φίλοι αποδεικνύει ότι η Αριστερά αν και κυνηγημένη και απομονωμένη μπόρεσε τα χρόνια εκείνα να αντισταθεί και να δημιουργήσει και να γράψει τις πιο λαμπρές σελίδες στην ιστορία αυτού του τόπου, σελίδες αντίστασης, αξιοπρέπειας, ανυπακοής για τρείς βασικούς λόγους:

Ο πρώτος η υπεροχή των ιδεών της. Η ηθική υπεροχή των ιδεών της. Ότι είχε το δίκιο με το μέρος της.

Ο δεύτερος ότι οι φορείς των ιδεών όπως είπα πιο πριν είναι άνθρωποι, ανιδιοτελείς αγωνιστές, που έφτασαν στο σημείο κατά δεκάδες να δίνουν τη ζωή τους για τα οράματα τους και αυτό πράγματι ενέγραψε στη συνείδηση του λαού μας, το μήνυμα και το παράδειγμα της αντίστασης.

Και ο τρίτος λόγος. Γιατί εκείνα τα δύσκολα χρόνια η Αριστερά είχε την ιστορική συνείδηση  των στιγμών και ήταν ενωμένη. Έδωσε ενωμένη αυτή τη μάχη.

Σήμερα φίλες και φίλοι, έχουμε πάλι την ηθική υπεροχή των ιδεών, έχουμε το δίκιο με το μέρος μας. Η κριτική που άσκησε η Αριστερά στην καπιταλιστική βαρβαρότητα επαληθεύθηκε. Η κριτική μας δικαιώθηκε. Αυτό είναι το σύστημα που παράγει ανισότητες, κοινωνική αδικία, βαρβαρότητα και αυτό είναι το ίδιο το σύστημα που οδηγείται σε κρίσεις και αδιέξοδα.

Η προοπτική της ανθρωπότητας δεν μπορεί να είναι, ούτε η βαρβαρότητα του καπιταλισμού που ορίζει τα πάντα με αριθμούς και κέρδη και ζημιές, ούτε οι πόλεμοι και η εξαθλίωση.            

Η προοπτική της ανθρωπότητας είναι ένας κόσμος με κοινωνική δικαιοσύνη, ελευθερία και δημοκρατία. Δικαιωθήκαμε και η υπεροχή των ιδεών μας είναι εδώ και συνεπαίρνει σήμερα πολλούς και πολλές, ανεξάρτητα από την πολιτική τους καταγωγή, αλλά με βάση όσα βιώνουν στη καθημερινότητα τους.

Ανιδιοτελείς ανθρώπους που αγωνίζονται για τα οράματα τους και σήμερα έχουμε και σήμερα υπάρχουν πολλοί, χιλιάδες που δίνουν το παράδειγμα της αντίστασης,  που δίνουν το παράδειγμα της αντίστασης  παρά την καταστολή και την τρομοκρατία που βρίσκονται κατά χιλιάδες στις διαδηλώσεις, παρά το γεγονός ότι κινδυνεύει η ίδια τους η ζωή, με τόνους χημικών αερίων, με ξύλο που οδηγεί πολλές φορές, πολλούς απ’ αυτούς στα χειρουργεία των νοσοκομείων. Που είναι έτοιμοι να δώσουνε ακόμα και το παράδειγμα της αυτοθυσίας , γιατί η πράξη προχθές του Δημήτρη Χριστούλα, δεν ήταν μια πράξη απελπισίας, αλλά μια πράξη αυτοθυσίας για να ξυπνήσει ο λαός μας και να συνειδητοποιήσει πιο είναι το μέγεθος της καταστροφής.

Έχουμε λοιπόν και σήμερα και την υπεροχή των ιδεών και τους ανθρώπους φορείς των απελευθερωτικών οραμάτων που είναι έτοιμοι να θυσιαστούν. Αυτό που μας λείπει είναι η συνείδηση ιστορικότητας των στιγμών και των ευθυνών. Αυτό που μας λείπει είναι η ενότητα. Και εμείς σήμερα είμαστε εδώ για να αποδείξουμε, ότι αριστερό τελικά στις μέρες μας είναι μονάχα ότι ενώνει δυνάμεις απέναντι στον κοινό εχθρό.

Πολλοί προσπαθούν να προσδιορίσουν την Αριστερά με διάφορους επιθετικούς προσδιορισμούς. Ριζοσπαστική, ανανεωτική, της ευθύνης, της ανατροπής μπορούν να βρουν χιλιάδες.

Όμως φίλοι και φίλες είναι η στιγμή που πρέπει να σταματήσουμε να δίνουμε έμφαση στον επιθετικό προσδιορισμό και να μιλήσουμε για το ίδιο το υποκείμενο. Διότι η Αριστερά στις μέρες μας, στις μέρες αυτής της ιστορικής τομής αντίστοιχης με αυτές τις μέρες που χιλιάδες αγωνιστές έδωσαν τη ζωή τους δεν έχει λόγο ύπαρξης αν δεν μπορέσει ή αν αδιαφορήσει στο ένα και μοναδικό, στο κυρίαρχο ζήτημα των ημερών, να μπορέσουμε να αποτρέψουμε την πορεία του λαού μας προς την δυστυχία.

Ο ιστορικός του μέλλοντος , 60 χρόνια μετά, αν θα κρίνει την στάση μας, θα την κρίνει μονάχα από το αν μπορούσαμε και αδιαφορήσαμε. Αυτό που έρχεται μπροστά μας είναι μια πολύ μεγάλη τραγωδία για τον ελληνικό λαό. Σε αυτή την τραγωδία δεν μπορούμε να γυρνάμε την πλάτη, δεν μπορούμε να συμπεριφερόμαστε με μικροκομματικές σκοπιμότητες, αλλά πρέπει να ενώσουμε δυνάμεις, για να αποτρέψουμε από τα δύο κόμματα που μας οδήγησαν έως εδώ να συνεχίσουν να έχουν πλειοψηφία στην επόμενη βουλή και να ορίζουν τις τύχες και το μέλλον αυτού του τόπου.

Φίλες και φίλοι, το παράδειγμα των αγωνιστών είναι ένα ζωντανό παράδειγμα, ο Μπελογιάννης  και οι σύντροφοι του μπορεί να εκτελέστηκαν αλλά είναι οι νικητές της ιστορίας. Και νίκησαν γιατί υπερασπίστηκαν την πατρίδα, γιατί υπερασπίστηκαν τη δημοκρατία, τη συμφιλίωση και αυτή για εμάς είναι η μεγαλύτερη παρακαταθήκη. Είναι παρακαταθήκη για όλους μας στα σημερινά δύσκολα χρόνια με κόντρα τον καιρό. Αφήνουν πίσω τη στάση ζωής, τη σκέψη τους, το κριτικό πνεύμα, τη θυσία τους. Χρέος μας είναι να μην ξεχάσουμε αυτή τη θυσία. Χρέος μας είναι να βαδίσουμε στα χνάρια τους, να τιμήσουμε τους αγωνιστές και να ακολουθήσουμε το δρόμο του αγώνα.

Είμαστε βέβαιοι ότι ο ελληνικός λαός θα αποδείξει ότι έχει και ότι κρύβει μέσα του ακατάβλητες δυνάμεις. Πολλοί γύρω μας απελπίζονται, εγώ τους απαντώ λέγοντας τους ότι η πιο σκοτεινή στιγμή της νύχτας είναι αυτή λίγο πριν ξημερώσει. Λίγο πριν έρθει η αυγή. Και τώρα ζούμε την πιο σκοτεινή στιγμή της νύχτας, αλλά ο λαός μας έχει τη δύναμη στα χέρια του και θα ξημερώσει την αυγή.

Να είστε καλά, καλή δύναμη και καλούς αγώνες .

Σαν σήμερα οδηγείται στο εκτελεστικό απόσπασμα ο Νίκος Μπελογιάννης (αναδημοσίευση από tvxs.gr)

«Η πληγή μας μεγαλώνει μέρα με τη μέρα, το ίδιο κι η πίστη μας./ Θα φέρουμε την κληρονομιά σου στους ώμους μας,/ ως την πόρτα του ήλιου, Μπελογιάννη. Καλημέρα αδέρφια μου./ Καλημέρα ήλιε / Καλημέρα κόσμε./ Ο Μπελογιάννης μας έμαθε άλλη μια φορά/ πώς να ζούμε και πώς να πεθαίνουμε.» Γ. Ρίτσος «Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο»

Στις 30 Μαρτίου 1952, στις 4.12 π.μ ο Νίκος Μπελογιάννης, με τρεις συντρόφους του - Καλούμενο, Αργυριάδη και Μπάτση -, στήνονται απέναντι από το εκτελεστικό απόσπασμα, στο Γουδί και εκτελούνται δια τυφεκισμού.

Ο Νίκος Μπελογιάννης γεννήθηκε στην Αμαλιάδα το 1915. Από παιδική ηλικία γαλουχήθηκε με τα ιδανικά του κομμουνισμού και από νωρίς, στα φοιτητικά του κιόλας χρόνια, στη Νομική Αθηνών, στοχοποιείται λόγω της πολιτικής του δράσης. Από το 1934 ο Μπελογιάννης είναι μέλος του ΚΚΕ. Η δυναμική του παρουσία στην πολιτική ζωή της Αμαλιάδας, ως γραμματέας της τοπικής οργάνωσης, δημιουργεί ρίξεις με την καθεστωτική τάξη και σύντομα συλλαμβάνεται και εξορίζεται.

Το πραξικόπημα της 4ης Αυγούστου του 1936, του Ιωάννη Μεταξά, σηματοδοτεί και την έναρξη ενός ανηλεούς αντικομουνιστικού μένους. Οι φυλακίσεις, οι εξορίες και τα βασανιστήρια σημάδεψαν τη ζωή του Νίκου Μπελογιάννη. Την στιγμή που οι ναζί εισβάλουν στην Ελλάδα, ο Μπελογιάννης βρίσκεται κρατούμενος στις φυλακές Ακροναυπλίου. Ζητά την ελευθερία του για συμμετάσχει στον πόλεμο αλλά η κυβέρνηση αρνείται. Καταφέρνει να αποδράσει και εντάσσεται στον ΕΛΑΣ ως καπετάνιος μεραρχίας στην Πελοπόννησο.

Με την απελευθέρωση της χώρας από τους ναζί και το ξέσπασμα του εμφυλίου πολέμου ο Μπελογιάννης αναλαμβάνει ρόλο Πολιτικού Επιτρόπου της 10ης Μεραρχίας του Δημοκρατικού Στρατού. Από αυτή τη θέση θα παλέψει για τα ιδανικά του μέχρι και την τελευταία στιγμή της εμφύλιας σύρραξης. Το 1949, μετά την ήττα, εγκαταλείπει τη χώρα, βρίσκοντας προσωρινό καταφύγιο στις γειτονικές σοσιαλιστικές χώρες.

Ένα χρόνο αργότερα τον Ιούνιο του 1950, ως μέλος πλέον της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, επιστρέφει στην Ελλάδα, με εντολή να ανασυγκροτήσει και να οργανώσει τους μηχανισμούς του ΚΚΕ στην Αθήνα, το οποίο βάση νόμου θεωρείται παράνομο, προδοτικό και ξενοκίνητο κόμμα, που δρα ενάντια στην εδαφική ακεραιότητα της Ελλάδας.

Το Δεκέμβρη του 1950 συλλαμβάνεται, μαζί με 93 συντρόφους του, και μετά από εννιά μήνες βασανιστηρίων, τον Οκτώβρη του 1951, οδηγείται ενώπιον του έκτακτου στρατοδικείου, το οποίο αποτελούσαν οι Ανδρέας Σταυρόπουλος (πρόεδρος), Γ. Παπαδόπουλος (μετέπειτα δικτάτορας), Ν. Κομιάνος, Γ. Κοράκης, και Θ. Κυριακόπουλος. Ο Μπελογιάννης καταδικάζεται σε θάνατο και η εύθραυστη μετεμφυλιακή ισορροπία της ελληνικής κοινωνίας κινδυνεύει.

«Τα δικαστήριά σας είναι δικαστήρια σκοπιμότητας. Γι’ αυτό δε ζητώ την επιείκειά σας. Αντικρίζω την καταδικαστική σας απόφαση με περηφάνια και ηρεμία. Με το κεφάλι ψηλά θα σταθώ μπροστά στο εκτελεστικό σας απόσπασμα. Αλλά είμαι σίγουρος πως θα ‘ρθει η μέρα, που οι ίδιοι δικαστές που τώρα με δικάζουν, θα ζητήσουν χάρη απ’ τον ελληνικό λαό. Δεν έχω άλλο τίποτε να πω», θα δηλώσει ο Μπελογιάννης κλείνοντας την απολογία του.

Η διεθνής κατακραυγή αναγκάζει τον τότε πρωθυπουργό Νικόλαο Πλαστήρα, να ανακοινώσει την άρση της απόφασης. Ωστόσο αποφασίζεται ότι ο Μπελογιάννης και μερικοί ακόμη σύντροφοί του, θα δικαστούν και πάλι με την κατηγορία της κατασκοπείας, η οποία θα ενισχυθεί όταν οι αρχές θα ανακοινώσουν στις 14 Νοεμβρίου 1951, ότι βρήκαν παράνομους ασύρματους σε χώρους κομμουνιστών σε Καλλιθέα και Γλυφάδα.

Στις 15 Φεβρουαρίου 1952, ξεκινάει το δεύτερο μέρος της πολύκροτης δίκης, η οποία έσπασε τα σύνορα της Ελλάδας και κέντρισε το ενδιαφέρον της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης. Ο Μπελογιάννης ενώπιον του Διαρκούς Στρατοδικείου Αθηνών, αντικρούει όλες τις κατηγορίες περί κατασκοπείας και δηλώνει: «Εμείς αγαπάμε την Ελλάδα και το λαό της περισσότερο από εκείνους που μας κατηγορούν. Το αποδείξαμε τότε που η λευτεριά, η ανεξαρτησία και η εδαφική ακεραιότητα βρίσκονταν σε κίνδυνο. Παλεύουμε για να ξημερώσουν και για την πατρίδα μας καλύτερες μέρες, χωρίς πείνα και πόλεμο. Κι αν χρειαστεί θυσιάζουμε γι’ αυτό και τη ζωή μας».

Την 1η Μαρτίου, ο Νίκος Μπελογιάννης, κρατώντας ένα γαρύφαλλο όπως κάθε μέρα κατά τη διάρκεια της δίκης, ακούει τον πρόεδρο του στρατοδικείου να ανακοινώνει ότι μαζί με επτά συντρόφους του (Δημήτρης Μπάτσης, Ηλίας Αργυριάδης, Νίκος Καλούμενος, Τάκης Λαζαρίδης, Χαρίλαος Τουλιάτος, Μιλτιάδης Μπισμπιάνος και Έλλη Ιωαννίδου) καταδικάζεται σε θάνατο.

Λίγες ημέρες αργότερα, έρχεται στο φως της δημοσιότητας ένα γράμμα από το ηγετικό στέλεχος του ΚΚΕ, Νίκο Πλουμπίδη, με το οποίο αναλαμβάνει κάθε ευθύνη για την οργάνωση του ΚΚΕ στην Ελλάδα και υπόσχεται να παραδοθεί στις αρχές με αντάλλαγμα να μην εκτελεστεί ο Νίκος Μπελογιάννης. Η γνησιότητα του γράμματος του Πλουμπίδη αμφισβητείται από το ΚΚΕ, όχι όμως και από το Υπουργείο Εσωτερικών, το οποίο ωστόσο αρνείται να διαπραγματευτεί με τον καταζητούμενο Νίκο Πλουμπίδη.

Όλες οι προσπάθειες και οι διεθνείς πιέσεις για απόδοση χάριτος στον Μπελογιάννη απέβησαν άκαρπες. Έτσι στις 30 Μαρτίου ο βασιλικός επίτροπος συνταγματάρχης Αθανασούλας ανακοινώνει στους Μπελογιάννη, Καλούμενο, Αργυριάδη και Μπάτση ότι η αίτηση χάριτος απορρίφθηκε και στις 4:12 π.μ., ο Νίκος Μπελογιάννης εκτελείται μαζί με τους συντρόφους του στο Γουδί.

«Πόσο μικρή είναι τούτη η λευτεριά μπροστά στην άγρια λευτεριά / να βγάζεις την καρδιά σου σα γαρύφαλλο απ' τον κόρφο σου/ για να μοσκοβολάν τα σύμπαντα θυσία και ειρήνη. /Καλημέρα ανθρώποι μου/ Καλημέρα ήλιε/ Καλημέρα Μπελογιάννη» Γ. Ρίτσος «Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο»