Αν λίγα
χρόνια πριν επιχειρούσες να ανοίξεις κουβέντα για αριστερή κυβέρνηση, η
συνηθισμένη αντίδραση των συνομιλητών σου θα ήταν στη χειρότερη περίπτωση η
χλεύη κι η προτροπή «να πας να κοιταχτείς
σε κάποιον τρελογιατρό» ή στην καλύτερη, ένα συμπονετικό χτύπημα στην πλάτη
από κάποιον σύντροφό σου στο κυνήγι της ουτοπίας.
Κι αυτό όχι
γιατί η Αριστερά δεν είχε, εδώ και πολλές δεκαετίες, ρίζες και κλαδιά στην
Ελληνική κοινωνία. Απλά, είχε αποδεχθεί ότι κουβαλούσε την ήττα στο DNA της κι αυτό φρόντιζαν να της το υπενθυμίζουν τακτικά εχθροί
και φίλοι. Κ ι έβλεπες μια Αριστερά στο πολιτικό γήπεδο να
αυτό-στριμώχνεται στη μικρή της περιοχή
με μόνη έγνοια να χάσει με μικρή διαφορά μην τολμώντας να αντικρύσει την ωμή
πραγματικότητα: Ότι ενώ θα έπρεπε να επιδιώκει τη νίκη με 99%-έναντι 1% , πανηγύριζε
σαν την ομάδα του πόλο στο γνωστό ρατσιστικό ανέκδοτο «που δεν πνίγηκε κανένας
παίκτης της» κι ας είχε χάσει και με διαφορές του επιπέδου 90%- έναντι 10%!
Ποτέ δεν υστέρησε η Αριστερά σε ταλαντούχους «παίχτες» και είχε και «εξέδρα»
πολυπληθή, αφοσιωμένη και μαχητική. Της έλειπε όμως η αυτοπεποίθηση κι η
ψυχολογία του νικητή. Και παράδερνε μέσα στη μιζέρια της ήττας που έφερνε ως
επακόλουθο γκρίνιες και χωρισμούς με μοναδική παρηγοριά να γλύφει –και κατά
καιρούς να ξύνει- τις πληγές της απαριθμώντας τους χιλιάδες μάρτυρες αγωνιστές
της που θα μεσίτευαν στο μεγαλοδύναμο για το σοσιαλισμό στη δεύτερη παρουσία.
Μα πώς έγινε
κι ήρθαν τα πάνω κάτω; Πώς μια Αριστερά που βρισκόταν τόσο καιρό μεταξύ φθοράς
και αφθαρσίας έφτασε να χτυπάει την πόρτα της εξουσίας αποφασισμένη να μπει
έστω και σπρώχνοντας αν της αρνηθούν την νόμιμη είσοδο; Η βασική αιτία είναι ότι
επιτέλους αρχίσαμε ως αριστεροί να συνειδητοποιούμε ότι «μας φαίνονταν μεγάλοι,
γιατί ήμασταν σκυφτοί». Άρκεσε προεκλογικά η δήλωση του σ. Αλέξη ότι πάμε για
κυβέρνηση της Αριστεράς για να αλλάξει άρδην το πολιτικό τοπίο. Και να φτάσουμε
σήμερα να έχουμε απανωτές δημοσκοπήσεις με το ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ σταθερά πρώτο και με τις μνημονιακές δυνάμεις να τρέχουν και να μη φτάνουν παρά τη λυσσαλέα
στήριξη κεφάλαιου και ΜΜΕ.
Σε καμιά
περίπτωση δεν πιστεύω ότι από την Αριστερά δεν πέρασαν ηγέτες με φοβερά μυαλά
και τεράστιες δυνατότητες. Ηγέτες που λάτρεψε ο λαός αλλά που «πήραν την αγάπη
του και του την κάναν λιώμα!» σε πολλές περιπτώσεις.
«Θα σας
ταράξουμε στη νομιμότητα! » έλεγε ο μακαρίτης ο Ηλιού. Τελικά, η Δεξιά μάς
τάραξε στο ξύλο, σε εκλογικά όργια με δέντρα-ψηφοφόρους, με τη δολοφονία του
Λαμπράκη ενώ η Αριστερά αποδεχόταν το ρόλο του στηρίγματος άνευ όρων μιας
δημοκρατικής κεντρώας κυβέρνησης. «Θα σας ταράξουμε στη νομιμότητα» αντιγράφει
ο σ. Τσίπρας και πέφτει πανικός στην εγχώρια τρόικα. Η ειδοποιός διαφορά
έγκειται στο ότι συνοδεύει την «απειλή» με την αυτοπεποίθηση ότι θα γίνουμε
κυβέρνηση. Αυτό είναι που δίνει ελπίδα στο λαό και οι γραμμές μας πυκνώνουν με
ρυθμούς που κάνουν Σαμαρά, Βενιζέλο και Κουβέλη να χάνουν τον ύπνο τους. Επειδή
βλέπουν ότι το «πεπόνι» συνοδευόμενο από το «μαχαίρι» περνάει στα χέρια του
ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ κι αυτοί ήδη κατακρημνίζονται απαξιωμένοι από το λαό γλιστρώντας σε
όλο και περισσότερες αμαρτωλές πεπονόφλουδες που γι άλλους τις προόριζαν και
τις πατάνε οι ίδιοι!
«Τα δημοκρατικά
δικαιώματα δεν εξασφαλίζονται από τα άρθρα του Συντάγματος ή τις αποφάσεις του
Ανώτατου Δικαστηρίου, αλλά από αυτόν που έχει την εξουσία στην εκάστοτε
περίσταση που θέλουμε να ασκήσουμε τα δικαιώματά μας» έγραφε ο Χάουαρντ Ζιν στο βιβλίο του
ΔΙΑΚΗΡΥΞΕΙΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑΣ.
Τώρα λοιπόν
που ο λαός έχει συνειδητοποιήσει ότι το πεπόνι και το μαχαίρι πρέπει να περάσουν
στα χέρια μιας κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ
και των αντιμνημονιακών συμμάχων του οι
απέλπιδες προσπάθειες της συγκυβέρνησης να γυρίσει πίσω το ποτάμι με
προειδοποιήσεις και απειλές δεν πιάνουν πλέον τόπο.
Στην αρχαία
Ρώμη ο Κικέρων προσπαθούσε να ταρακουνήσει τους εφησυχασμένους για την
παντοδυναμία της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας συμπατριώτες του με τη φράση ¨Hannibal ante portas” δηλ. Ο Αννίβας έφτασε στην πόρτα
μας. Οι δε Ρωμαίες μανάδες χρησιμοποιούσαν την απειλή “Hannibal ad portas” δηλ. Ο Αννίβας (ο μπαμπούλας) είναι
στην πόρτα γιαυτό κάτσε καλά! Τότε το κόλπο έπιασε. Και α παιδάκια πειθαρχούσαν
κι ο Αννίβας δεν κατέλαβε τη Ρώμη.
Δυστυχώς για
τον μιμητή του Κικέρωνα «σοφό» αρχηγό της ΔΗΜΑΡ και το δίδυμο της συμφοράς Σαμαρά- Βενιζέλο που κραυγάζουν
υστερικά τη συνοδεία δημοσιογράφων-παπαγάλων πως άμα δε φάμε το φαί μας θα
έρθει ο Τσίπρας, τους λέμε κατάμουτρα πως το φαί μας το αρπάξανε αυτοί από το
τραπέζι!
Αυτοί που αρπάνε το φαΐ απ’
το τραπέζι
Κηρύχνουν τη λιτότητα
Αυτοί που παίρνουν όλα τα δοσίματα
Ζητάνε θυσίες
Οι χορτάτοι μιλάνε στους πεινασμένους
Για τις μεγάλες εποχές που θα’ρθουν
Αυτοί που τη χώρα σέρνουνε στην άβυσσο
Λεν πως η τέχνη να κυβερνάς το λαό
Είναι πολύ δύσκολη για τους ανθρώπους του λαού… (Μ. Μπρεχτ)
Κηρύχνουν τη λιτότητα
Αυτοί που παίρνουν όλα τα δοσίματα
Ζητάνε θυσίες
Οι χορτάτοι μιλάνε στους πεινασμένους
Για τις μεγάλες εποχές που θα’ρθουν
Αυτοί που τη χώρα σέρνουνε στην άβυσσο
Λεν πως η τέχνη να κυβερνάς το λαό
Είναι πολύ δύσκολη για τους ανθρώπους του λαού… (Μ. Μπρεχτ)
Λίγες μέρες πριν, χάσαμε το
σύντροφο Χρόνη Μίσσιο. Το σύντροφο που από τα 17 του χρόνια μέχρι τα 43 του ,
τα πέρασε σε εξορίες και φυλακές χωρίς
να σκύψει ούτε στιγμή το κεφάλι. Το σύντροφο που δεν χαμπάριαζε από απάνθρωπες κομματικές
απαγορεύσεις και μοιραζόταν το τσιγάρο και την καρδιά του με όλους όσοι περνούσαν
το ίδιο μ’ αυτόν μαρτύριο ανεξάρτητα αν ήταν τροτσκιστές, μαοϊκοί, αναρχικοί,
ακόμα και ποινικοί. Γιατί ο Χρόνης ο Μίσσιος εδώ κι 60 χρόνια είχε οραματιστεί
την πλουραλιστική ανανεωτική μαχόμενη ενωμένη Αριστερά που έστω κι αργά
παλεύουμε να συγκροτήσουμε εμείς σήμερα. Δυστυχώς δεν είχε τη χαρά να δει αυτήν
την Αριστερά στην κυβέρνηση και το λαό για τον οποίο θυσίασε τα πιο καλά του
χρόνια στην εξουσία. Με το προσωπικό του παράδειγμα, όμως, ξεκινώντας στην
πρώτη του εξορία αγράμματο παιδί και
καταλήγοντας πάνσοφος και πανεπιστήμονας δίνει την πιο αποστομωτική
απάντηση στους επαγγελματίες πολιτικάντηδες και γεμίζει κουράγιο κι
αυτοπεποίθηση τους ανθρώπους της βιοπάλης που απαιτούν την συμμετοχή τους στο
ξεθεμέλιωμα του καπιταλισμού και στην οικοδόμηση μιας άλλης κοινωνίας όπου η
ελεύθερη ανάπτυξη της καθεμιάς και του καθενός μας θα αποτελεί προϋπόθεση για
την ανάπτυξη όλων.
Μάθαινε και τ' απλούστερα! Γι' αυτούς
που ο καιρός τους ήρθε
ποτέ δεν είναι πολύ
αργά!
Μάθαινε το αβγ, δε σε
φτάνει, μα συ
να το μαθαίνεις! Μη σου
κακοφανεί!
Ξεκίνα! Πρέπει όλα να τα
ξέρεις!
Εσύ να πάρεις πρέπει την
εξουσία. (Μ. Μπρεχτ)
ΕΣΥ ΕΙΣΑΙ Ο ΣΥΡΙΖΑ!
