Τις τελευταίες δύο εβδομάδες, η κυβέρνηση χειρίστηκε απαράδεκτα από ηθική και πολιτική σκοπιά όλα τα μεγάλα ζητήματα της επικαιρότητας - και φυσικά έβαλε αυτογκόλ.
Ανήσυχη από την επιτυχία της συναυλίας με τη Χ. Αλεξίου για τις καθαρίστριες του ΥΠΟΙΚ, εξετράπη σε εμπαθείς, μειωτικούς χαρακτηρισμούς και χονδροειδή ψέματα για τις αγωνιζόμενες απολυμένες εργάτριες, αλλά και για δημοφιλή τραγουδίστρια, με αποτέλεσμα να απομονωθεί. Ακόμα και ο Μαστοράκης επιστρατεύτηκε στο μέτωπο εναντίον των καθαριστριών. Τα επιχειρήματα χυδαία, ψευδή και μικροπρεπή, είχαν ως κοινό παρονομαστή την υποτίμηση της αξίας του ανθρώπινου μόχθου.
Η Ν.Δ. κατάφερε να απομονωθεί ακόμα περισσότερο, υπερασπιζόμενη το δικαίωμα του εργοδότη να πυροβολάει τον εργαζόμενο που διεκδικεί τα δεδουλευμένα του, αν αυτός είναι μετανάστης. Ακόμα και το ΠΑΣΟΚ πήρε απόσταση από το άγος της Μανωλάδας.
Η κυβέρνηση όμως έδωσε τα ρέστα της σε ένα σοκαριστικό ρεσιτάλ χαιρεκακίας στο θέμα της Αργεντινής, επιχειρηματολογώντας -μόνη στον κόσμο- ανοικτά υπέρ ενός fund - όρνεου, εναντίον μιας άλλης χώρας. Η απαίτηση για 1.600% κέρδος ενός ιδιώτη από μια χώρα δεν της φάνηκε εξωφρενική...
Οι εξελίξεις βέβαια διαψεύδουν τις προσδοκίες της κυβέρνησης να φτιάξει έναν μπαμπούλα ή ένα αναδρομικό επιχείρημα υπέρ των επιλογών που έκαναν οι μνημονιακές κυβερνήσεις. Έχοντας ως στόχο τον ΣΥΡΙΖΑ, κήρυξε τον πόλεμο σε μια άλλη χώρα, φίλη μάλιστα, μισό πλανήτη μακριά.
Η κυβέρνηση παρουσιάζει σημάδια ακραίας υπερσυντηρητικής σκλήρυνσης που συνοδεύονται από την εγκατάλειψη στον δημόσιο λόγο της ακόμα και των στοιχειωδέστερων δημοκρατικών και ανθρωπιστικών προσχημάτων. Αυτό μπορεί να συμβαίνει επειδή βλέπουν το τέλος να πλησιάζει. Μπορεί επίσης να συμβαίνει επειδή δημοσίως, για λογαριασμό της, τοποθετούνται μόνον στελέχη με υπόβαθρο υπερσυντηρητικού μετεμφυλιακού καφενείου. Το πιθανότερο είναι το πρώτο να προκαλεί το δεύτερο. Πρόκειται πάντως για ανησυχητικό φαινόμενο.
