Κάτι κινείται στην Αριστερά
23 Μαρτίου 2016 08:51:06
Η Luciana Castellina μιλά στην Il Manifesto για το τριήμερο Συνέδριο της Αθήνας «Συμμαχία ενάντια στη Λιτότητα για τη Δημοκρατία στην Ευρώπη»
Είναι σχεδόν αδύνατο να κάνεις απολογισμό ενός τριήμερου συνεδρίου (έξι συνεδρίες, δύο δημόσιες εκδηλώσεις, δεκάδες ομιλητές). Περίπου εκατό συμμετέχοντες, το ένα τρίτο από το εξωτερικό, στο συνέδριο που πραγματοποιήθηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ, το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, από το Transform και το » Ίδρυμα Πουλαντζάς» με τίτλο «Συμμαχία ενάντια στη λιτότητα και για τη δημοκρατία στην Ευρώπη.»
Δεν ήταν οι συνήθεις εμπειρογνώμονες των σκοτεινών ευρωπαϊκών θεμάτων, ή τουλάχιστον όχι μόνο, ακόμα πολλοί ήταν και οι ακαδημαϊκοί που όμως δεν ήταν ακαδημαϊστές.
Ένας πάνω απ “όλα, φανταστικός, από την φρικτή Ουγγαρία, ο οποίος είπε μεταξύ άλλων: » Δεν χρειάζεται ένα σχέδιο για τους πρόσφυγες, χρειαζόμαστε ένα σχέδιο για την ειρήνη και αμφιβάλλω ότι η Τουρκία εργάζεται γι” αυτό». Υπήρχαν – είπα – κορυφαίοι πολιτικοί: από τον Αλέξη Τσίπρα στο Δραγασάκη και αρκετούς άλλους υπουργούς από την ελληνική πλευρά. Η Marisa Matias, ο οποίος ήταν η υποψήφια για την προεδρία της Δημοκρατίας απο το Bloque de Isquerda και τώρα αγωνίζεται στη νέα εμπειρία του να είσαι στην κυβέρνηση πλειοψηφίας της Πορτογαλίας. Η Τania Gonzalez Penas, η πλέον ψηφισμένη, στις τελευταίες εκλογές ,από τους Podemos στην Ισπανία, όπου αντίθετα κυβέρνηση δεν έχει σχηματιστεί (γι αυτό ο Iglesias δεν μπορούσε να έρθει ο ίδιος και έστειλε ένα βαθύ και θερμό χαιρετισμό). Ο Gregor Gisy, πνευματώδης όπως πάντα και η Gaby Zimmer πρόεδρος της Gue στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, απο την Linke. Ο Declan Kearney, ο εξαιρετικά αισιόδοξος πρόεδρος του Sinn Fein, που σήμερα πλέον είναι ένα σημαντικό κοινοβουλευτικό κόμμα. Τέλος, η παράδοση,ο Pierre Laurent, γραμματέας του PCF και μια καινοτομία, το μήνυμα του Jeremy Corbin, η απρόσμενη έκπληξη, ο ηγέτης του Εργατικού Κόμματος.
Σε υψηλό επίπεδο η αντιπροσωπεία – και αυτό είναι επίσης μια καινοτομία – με αρκετά μέλη του Κόμματος των Πρασίνων, του γερμανικού του αυστριακού και των Δανών, καθώς και αρκετοί οι εκπρόσωποι της αριστεράς τάσης του PSF, που αν και λίγα γνωρίζουμε αυτές τις μέρες του Ολάντ στη Γαλλία, στο τελευταίο συνέδριο του κόμματος είχε πάρει το 40% και επιμένει σε ένα κοινό μέτωπο με τις δυνάμεις που συγκεντρώθηκαν στην Gue. Με λίγα λόγια: Η δική μας αριστερά ανανεώνεται και διευρύνεται. Έστω ελάχιστα και προς την ανατολική Ευρώπη, η οποία ήταν επιτέλους παρών αυτή τη φορά, έστω με κάποια οργάνωση και κάποιους διανοούμενους.
Με συγκίνηση αγκάλιασα ξανά τον Jan Kavan, γνωστό σε όλους τους ειρηνιστές από την δεκαετία του ’80, ήταν η αναφορά μας στην Τσεχοσλοβακία, ένας από τους λίγους που παρά το γεγονός ότι ήταν αντικαθεστωτικός δεν ήθελε την επέμβαση του ΝΑΤΟ, αλλά αγωνιζόταν σαν κι εμάς για μια Ευρώπη έξω από τα μπλοκ και γι αυτό η CIA μας χαρακτήριζε ως πράκτορες της KGB και οι της KGB ως πράκτορες της CIA. Το Τείχος έπεσε, ο Ιαν έγινε ακόμη και υπουργός, αλλά όχι για πολύ: διαφώνησε και με το νέο αντικομμουνιστικό καθεστώς και παραιτήθηκε. Και είχε δίκιο.
Μετά ήταν τα συνδικάτα: πυκνή και με κύρος η ιταλική συμμετοχή, από την FIOM και την CGIL, οι Επιτροπές Obreras, η γαλλική CGT και η βελγική Συνομοσπονδία. Επίσης πάνω στο θέμα αυτό έγινε συγκεκριμένη συζήτηση, για την αντιμετώπιση της σημερινής επίθεσης ενάντια στα συνδικάτα σε όλη την ΕΕ (με στόχο την διάλυση του ακρογωνιαίου λίθου του ευρωπαϊκού μοντέλου) αποφασίζοντας όχι μόνο για την υπεράσπιση αλλά και την κατάκτηση νέων δικαιωμάτων στην Ευρωπαϊκή Ένωση που δεν έχουν αναγνωριστεί ούτε έχουν παλευτεί μέχρι τώρα: Αρχίζοντας με το δικαίωμα σύγκλησης διασυνοριακών απεργιών από τις Ευρωπαϊκές Συνομοσπονδίες υποβιβασμένες ως τώρα στον ρόλο των μελετητικών εταιρειών αντί για όργανα του αγώνα.
Το θέμα συνδικάτο στην Ελλάδα είναι ένα δόντι που πονάει: η ΓΣΕΕ των εργαζόμενων του ιδιωτικού τομέα, μονοπωλείται από το ΠΑΣΟΚ και το ΚΚΕ και είναι αυτή την ώρα στο Συνέδριο στη Ρόδο, βρίσκεται σε αναταραχή γιατί αυτά τα δύο κόμματα έχουν σχηματίσει μια συμμαχία για να αποκλείσουν τους εκπροσώπους των ΣΥΡΙΖΑ και της δεξιάς από τα διοικητικά όργανα, προκαλώντας διαμαρτυρίες και προσφυγές. Ακόμη και η ΑΔΕΔΥ, το συνδικάτο του δημόσιου τομέα, ελέγχεται από την παλιά γραφειοκρατία του ΠΑΣΟΚ. Δύσκολο να ξεπεραστεί αυτή η ιστορική αδυναμία σε μια κατάσταση όπου η κυβέρνηση Τσίπρα αναγκάζεται από το μνημόνιο να μειώσει το welfare state, αν και με την καλύτερη δυνατόν ισότητα. Οι εκπρόσωποι της Ένωσης των λιμενεργατών του Πειραιά είναι παρόντες: σε δύσκολη κατάσταση λόγω των συνεπειών που επέφερε η «επιβαλόμενη» τρέχουσα ιδιωτικοποίηση.
Το κοινωνικό κλίμα είναι τεταμένο στην Ελλάδα και θα ήταν αφελές να αναμένει κανείς ότι δεν θα ήταν έτσι. Είχαμε αποδείξεις και στο συνέδριο, όπου εμφανίστηκε μια ομάδα παιδιών με «πολεμικό» πανώ. Μίλησαν θυμωμένα, δεν θα έχουν μια σύνταξη, καμία προοπτική στη ζωή τους. Το ζήτημα της μετανάστευσης επίσης είναι οδυνηρό: η κυβέρνηση υπέγραψε τη φρικτή ευρωπαϊκή συμφωνία και ο ίδιος ο Τσίπρας μας εξήγησε ότι, διαφορετικά, θα ξεφόρτωναν χιλιάδες χιλιάδων προσφύγων στην Ελλάδα που είναι μεν εύκολη η πρόσβαση, αλλά δεν υπάρχει, υπό τις παρούσες συνθήκες, η δυνατότητα να τους ενσωματώσει.
Έχω υπογραμμίσει το επίπεδο και την πολυμορφία της συμμετοχής γιατί είναι ο δείκτης δύο σημαντικών πραγμάτων: επιτέλους υπάρχει πραγματικά ενδιαφέρον για τα ευρωπαϊκά ζητήματα καθότι μέχρι σήμερα ς ήταν συνήθως αντικείμενο αποσπασματικών συναντήσεων.
Το επίπεδο της μη τυπικής συζήτησης – για τους μετανάστες, για την οικολογική στροφή, για την οικονομία – έδειξε ότι η αριστερά έχει επιτέλους αρχίσει να ασχολείται με την Ευρώπη σοβαρά. Εξ αιτίας της κρίσης βέβαια, που επέβαλε το θέμα αλλά και του ΣΥΡΙΖΑ, που αυτό τον τελευταίο χρόνο έχει κάνει την ΕΕ ένα πεδίο μάχης και όχι πλέον τίτλο κάποιου σεμιναρίου.
Δεύτερον, επίσης αναδεικνύει ότι «κάτι κινείται στην αριστερά «: με όλους τους περιορισμούς που παραμένουν ,σήμερα ένα υποκείμενο της αριστεράς στην Ευρώπη αρχίζει να διαφαίνεται. Επίσης και η ιταλική αριστερά ήταν πολύ καλά εκπροσωπούμενη: από Arci, από SI (SEL), την άλλη Ευρώπη με τον Τσίπρα, την Κομμουνιστική Επανίδρυση. Θα μπορούσαμε να πούμε: πάρα πολλοί. Και πράγματι, όπως κάθε φορά, οι Ιταλοί είναι πάντα πολλοί αλλά δεν έχουν δικαίωμα να εμφανίζονται στο υψηλότερο πάνελ, το οποίο έχουν πρόσβαση μόνο οι χώρες όπου στα αριστερά υπάρχει ένα αδιαμφισβήτητο κόμμα της αριστεράς. Αυτό που ακόμα σε μας δεν υπάρχει (γι αυτό είναι τόσο σημαντική η ιδρυτική διαδικασία που ξεκίνησε με την Κοσμοπολίτικα).
από το μανιφέστο της 22 Μαρ 2016
