Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Γαλλική Επανάσταση. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Γαλλική Επανάσταση. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Παρασκευή 11 Σεπτεμβρίου 2015

Ε. Τσακαλώτος: Μπορούμε να πετύχουμε βασικά πράγματα, εντός κι εκτός Μνημονίου


«Υποστήκαμε ήττα, αλλά για μια κυβέρνηση της Αριστεράς σημασία έχει να μπορεί να αφήσει τα αποτυπώματά της. Κι αυτά δεν θα μπορούσαμε να τα αφήσουμε, εάν είχαμε έλθει σε ρήξη με τους δανειστές από τις 20 Φεβρουαρίου». Αυτό τόνισε, μιλώντας στο «Κόκκινο» και τον Στάθη Σχινά, ο πρώην υπουργός Οικονομικών Ευκλείδης Τσακαλώτος.  
Σύμφωνα με τον κ. Τσακαλώτο, οι αλλαγές στην πρωτοβάθμια Υγεία, στην Παιδεία, καθώς  και η δημιουργία δομών συνεταιριστικής – κοινωνικής οικονομίας θα πρέπει να συμπεριλαμβάνονται στον κατάλογο των προτεραιοτήτων του ΣΥΡΙΖΑ.

«Συγκριτικά πλεονεκτήματα έχουμε, αλλά αυτά δεν βρίσκονται στους χαμηλότερους μισθούς» τόνισε ο πρώην υπουργός Οικονομικών, σημειώνοντας μεταξύ άλλων ότι δεν ευσταθεί το «κλισέ», σύμφωνα με το οποίο «η Ελλάδα δεν παράγει τίποτα».

Απαντώντας σε αντίστοιχα ερωτήματα, ο κ. Τσακαλώτος ανέφερε, κατά θέμα:

Για το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου:

«Όχι, δεν έκανε χειρότερα τα πράγματα (…). Αλίμονο αν αποφασίσουμε ότι δεν πρέπει να απευθυνόμαστε στον κόσμο . Αν σκεφθούμε αυτό που είπε ο Χάμπερμας, ότι δηλαδή  ΄ η Γερμανία  έχασε σε μία ημέρα την εικόνα που έχτιζε επί 50 χρόνια ‘, θα δούμε πως δεν θα γινόταν χωρίς το δημοψήφισμα. (…) Χάρη σε αυτό, πολλοί κατάλαβαν ότι η Ευρώπη δεν μπορεί να συνεχίσει έτσι, με τέτοιες ασύμμετρες πιέσεις».

Για το Grexit και το σχέδιο Σόιμπλε:

«Όταν σκεφτόμασταν τον σχεδιασμό των διαπραγματεύσεων, δεν είχαμε υπολογίσει σωστά ότι ένα μέρος των αντιπάλων μας είχε το Grexit ως πρωταρχικό στόχο. Ο Σόιμπλε νομίζω ότι πραγματικά πίστευε πως η Ελλάδα δεν είχε χώρο στην ευρωζώνη».

Για το αν έχασε ο ΣΥΡΙΖΑ, με τη συμφωνία της 13ης Ιουλίου, το ηθικό πλεονέκτημα που διέθετε:

«Νομίζω ότι δεν το έχει χάσει. Διαπραγματευτήκαμε σκληρά για κάτι διαφορετικό(…). Μπορεί κάποιοι να μας κατηγορήσουν ότι ήμασταν αγαθοί και δεν υπολογίσαμε σωστά τους συσχετισμούς, αλλά κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την προσπάθειά μας»

Για τη συμφωνία της 13ης Ιουλίου:

«Θα σας θυμίσω την απάντηση που έδωσε ο Τσου Εν Λαι, όταν τον ρώτησαν ποια ήταν η γνώμη του για τη Γαλλική Επανάσταση. ‘Είναι πολύ νωρίς για να το κρίνουμε’, είπε (…). Υποστήκαμε ήττα,  αλλά για μια κυβέρνηση της Αριστεράς σημασία έχει να μπορεί να αφήσει τα αποτυπώματά της. Αποτυπώματα όπως οι αλλαγές που κάναμε στις φυλακές, στη δικαιοσύνη, κλπ. Αυτά δεν θα γίνονταν, εάν είχαμε έλθει σε ρήξη με τους  δανειστές από την 20η Φεβρουαρίου».

Για τη στρατηγική των δανειστών σε συνάρτηση με το τι θα μπορούσε να έχει επιτύχει ο ΣΥΡΙΖΑ, τηρώντας μια άλλη διαπραγματευτική τακτική:

«Υπήρχε σε μεγάλο μέρος των πιστωτών η ιδέα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έπρεπε να πετύχει (…), να μη χαλάσει ο Τσίπρας τη μανέστρα. Είναι αμείλικτη η λογική των θεσμών. Έχουν κάνει πολλές φορές αυτήν τη δουλειά, ξέρουν πού θέλουν να φθάσουν και τι θα κάνουν για αυτό».

Σύμφωνα με τον κ. Τσακαλώτο, περιθώρια επιτυχιών στη συνεχιζόμενη διαπραγμάτευση υπάρχουν, αρκεί «η διαπραγμάτευση να είναι στοχευμένη σε 4-5 πράγματα». Σημασία μεγάλη έχει «και το τί κάνουμε εκτός Μνημονίου» πρόσθεσε, κάνοντας επ’ αυτού του θέματος και αυτοκριτική, για το διάστημα των επτά μηνών:

«Και εμείς (σ.σ ως ΣΥΡΙΖΑ) και τα κινήματα κοιτάζαμε μόνο τι θα γίνει με τα μνημόνια και δεν βλέπαμε τι θα μπορούσαμε σε πολλούς τομείς να κάνουμε».

Ο πρώην υπουργός Οικονομικών είπε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει, όπως υποδηλώνει και το σύνθημα, να πάει «μπροστά», αλλά σημείωσε: «Όταν όμως έχεις υποστεί ήττα, τότε χρειάζεται συζήτηση ‘με ποιους στόχους και με ποια μέσα. Έτσι πρέπει να κάνουν οι αριστεροί άνθρωποι».

Για τη ΛΑΕ, είπε:

«Οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες που πήγαν στη ΛΑΕ, ας σκεφθούν εάν τα σύνθετα προβλήματα που αντιμετωπίζει η Αριστερά μπορούν να αντιμετωπισθούν με επιστροφή στο εθνικό νόμισμα. Δεν είναι αυτή η λύση, διότι δεν είναι καν η απάντηση στο σωστό ερώτημα (…). Δεν απορρίπτω τη συζήτηση και για το νόμισμα, αυτή όμως θα πρέπει να είναι μέρος της συζήτησης για τη στρατηγική της Αριστεράς».

Ανέφερε, τέλος, ότι ο ρόλος του υπουργού Οικονομικών μοιάζει με εκείνον του τερματοφύλακα που προστατεύει μια ποδοσφαιρική εστία. «Κι είναι άχαρος για έναν αριστερό άνθρωπο», πρόσθεσε.           

Δευτέρα 30 Δεκεμβρίου 2013

Χρειαζόμαστε μια «Βίβλο Διασωθέντων της Διάσωσης». Του Θανάση Βασιλείου (από το Insider)

image_t6_france_rev
Λίγα, πολύ λίγα, χρόνια πριν τη Γαλλική Επανάσταση, ήταν γνωστό σε όλους γύρω από την αυλή ότι υπήρχαν όλο και περισσότερα ζητήματα στη χώρα. Όπως, όμως, φαίνεται από τις πολιτικές ενέργειες του βασιλιά και των ηγετικών στελεχών της αυλής κατά τα έτη που προηγήθηκαν της Περιόδου της Τρομοκρατίας, έγινε μια προσπάθεια να συνεχίσουν τη ζωή τους προσποιούμενοι ή πιστεύοντας πως όλα ήταν εντάξει.
Είχαν μια γενική ιδέα για τα ταραγμένα αισθήματα των ανθρώπων ― αλλά το μόνο που δεν είχαν συνειδητοποιήσει ήταν το πόσο επικίνδυνο έμελλε να είναι αυτό που επρόκειτο να εξελιχθεί. Συνέχιζαν να ρητορεύουν σε κλειστά και ασφαλή ακροατήρια ―όπως ο κ. Βενιζέλος, σήμερα― δίχως να τους αγγίζουν όσοι «ανοήταιναν» ή «ασχημονούσαν».
  Όταν ο Τυργκώ, ο υπουργός των οικονομικών, το 1776, προσπάθησε να εφαρμόσει μερικές μεταρρυθμίσεις, δηλαδή, να φορολογήσει τους προνομιούχους,  τους βρήκε συγκεντρωμένους έξω από τη Βουλή του Παρισιού να διατυπώνουν ξεκάθαρα την αντίθεσή τους με τα παρακάτω λόγια: «Ο πρώτος κανόνας δικαίου είναι ο καθένας να διατηρεί αυτό που του ανήκει… Από αυτό έπεται, ότι κάθε σύστημα που, με μια επίφαση ανθρωπισμού και ευεργεσίας, τείνει να καθιερώσει μια ισότητα καθηκόντων και να καταργήσει τις αναγκαίες διακρίσεις, θα οδηγήσει πολύ σύντομα σε αταξία ― αναπόφευκτο αποτέλεσμα της ισότητας― και θα συντελέσει στην ανατροπή της κοινωνίας. Η γαλλική μοναρχία, από το ίδιο το σύνταγμά της, αποτελείται από διάφορες ξεχωριστές τάξεις. Η ιδιαίτερη υπηρεσία του κλήρου είναι να εκπληρώνει όλες τις λειτουργίες που έχουν σχέση με την παιδεία και τη λατρεία. Οι ευγενείς δίνουν το αίμα τους πολεμώντας για το κράτος και βοηθούν τους άρχοντες με τις συμβουλές τους. Η κατώτατη τάξη του έθνους, που δεν μπορεί να προσφέρει υπηρεσίες στον βασιλιά, συνεισφέρει με τους φόρους της, τη δουλειά της και τη σωματική υπηρεσία. Καταστρέφοντας αυτές τις διακρίσεις είναι σα να ανατρέπουμε ολόκληρο το γαλλικό σύνταγμα». Και είχαν κάθε λόγο να το λένε! 
Αναλογίες με την πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα της κρίσης πολλές: και στα πραγματικά και στα συμβολικά συμφραζόμενα. Του κ. Βενιζέλου, λόγου χάρη, που ταυτίσει τη δική του προσωπική διάσωση με τη … διάσωση της χώρας. Που πιστεύει και το λέει (αντιγράφω) «ότι… μπορείς να είσαι υπεύθυνος έναντι της χώρας και να μετέχεις στην κυβέρνηση και να είσαι κεντροαριστερός … και ότι το κίνητρό του είναι βαθιά ιστορικό». Και το ακροατήριό του τον χειροκροτεί, όταν φτάνει στην παραληρηματική αποκορύφωση του «εκτσογλανισμού της κοινωνίας». Αυτή είναι η ύβρις· αυτά είναι τα ξόανα του ελληνικού πολιτικού και αναπτυξιακού προτύπου που, με τα στερεότυπα, τις ιδεοληψίες και την επαγγελία της «εκθεμελίωσης της κοινωνικής τάξης, ή της ευρωπαϊκής τάξης, εάν δεν είμαστε εμείς στην εξουσία», λειτουργούν βραχυπρόθεσμα, χωρίς καμία έγνοια για το συλλογικό αγαθό, δίχως μέριμνα για το μέλλον της χώρας ― δίχως μέριμνα για τους ανθρώπους. 
Τον 18ο αιώνα η κυβέρνηση της Γαλλίας ξόδευε το δημόσιο χρήμα ασυλλόγιστα, με σπάταλο και διεφθαρμένο τρόπο, χωρίς σύστημα. Ή, καλύτερα, ξόδευε με μία σπουδή. Να-διασώσει-τα-δικά-της-παιδιά. Ήταν ένας ολόκληρος κόσμος πρωταρχικής σημασίας για την αυλή ― περίπου το δικό μας Μαξίμου, ένα πράγμα ― ένα είδος πελατών και υποστηρικτών της εξουσίας τα συμφέροντα των οποίων είχαν συγχωνευτεί με τα συμφέροντα του βασιλιά που ήταν και ο τελικός πάροχος των διασώσεων, δηλαδή, ολόκληρου του κράτους.
Το 1790, δημοσιεύθηκε η περίφημη Rouge Livre, η Κόκκινη Βίβλος η οποία περιείχε τα ονόματα όλων όσων ζούσαν από κρατικές χορηγίες, κρατικά φιλοδωρήματα, βασιλικές συντάξεις και λοιπές αργομισθίες. Οι οποίοι, μάλιστα, απέκλειαν από τα ανώτερα αξιώματα και τις προσοδοφόρες θέσεις όλους όσους είχαν κατώτερη προέλευση, δηλαδή τους μη ευγενείς ― όπως, ακριβώς, θα λέγαμε σήμερα, απέκλειαν τους μη-κομματικούς, τους μη-αυλικούς. 
Θα είχε ίσως ενδιαφέρον να βλέπαμε μια αντίστοιχη Rouge Livre, μια ―ας την ονομάζαμε ― «Βίβλο Διασωθέντων της διάσωσης» με τα ονόματα και τις ιδιότητες των σύγχρονων Ducrest. Για την ιστορία, ο Ducrest ήταν ένας κουρέας (κάτι σαν τους δικούς μας «κηπουρούς» του Γιωργάκη Παπανδρέου),  που έπαιρνε επίδομα 1.700 λίρες το χρόνο, επειδή ήτανε κομμωτής της κόρης του κόμη του Αρτουά. Το ότι η κόρη αυτή είχε πεθάνει τόσο μικρή που δεν πρόλαβε να βγάλει μαλλιά για να χτενίζει, δεν είχε καμία σημασία. Ο Ducrest εισέπραττε κανονικά τη σύνταξή του.
Όλοι όσοι ζούσαν από εισοδήματα και αργομισθίες, εμφανίζονταν εξαιρετικά απαιτητικοί. Σαν τον Τομπούλογλου ένα πράγμα, με την περίφημη ατάκα του: «Δεν είμαι εγώ ο μ... να κονομάνε όλοι από δουλειές και εγώ να μην παίρνω μία… Τόσα λεφτά κυκλοφορούν για εμάς δεν έχει; Τώρα θα κάνουμε “χρυσές δουλειές”. Θα σου βγάλω και εσένα ένα ποσό». 
Αλήθεια, πόσοι Τομπούλογλου υπάρχουν; Οι Παπουτσήδες, οι Μπιρμπίλη, Δαμανάκη κ.ά. που έχουν διασωθεί για τις κορυφαίες υπηρεσίες στην Γ΄ Ελληνική Δημοκρατία είναι η κορυφή του παγόβουνου. Υπάρχουν μια σειρά Τομπούλογλοι, που νιώθουν αδικημένοι· που ακόμα κι όταν δεν κλέβουν, νιώθουν μ…  που δεν το κάνουν. Ας μη μιλήσουμε για Κουλούρηδες και Μιχαλολιάπηδες. Ποιοι τους προέκριναν; Ποιοι τους διόρισαν; Και με ποια προσόντα; Και όλοι αυτοί είναι αναπόφευκτο υποπροϊόν του συστήματος διάσωσης;
Για την περίοδο που μιλάμε, στους Στοχασμούς για την Επανάσταση στη Γαλλία, ο Έντμουντ Μπερκ, ένας υπερασπιστής του Παλαιού Καθεστώτος και χορηγούμενος από τον βασιλιά, εμπνευσμένος από τη χομπσιανή διαύγεια γύρω από τα ζητήματα του Λεβιάθαν, έγραφε πως «τα πάντα μοιάζουν αφύσικα σε αυτό το περίεργο χάος ελαφρότητας και θηριωδίας, σε αυτόν τον κυκεώνα κάθε είδους εγκλήματος και κάθε είδους τρέλας. Το θέαμα αυτής της τερατωδίας και του τραγέλαφου, δεν μπορεί να προκαλεί παρά τα πιο αντίθετα πάθη που, ενίοτε αναμειγνύονται στο μυαλό μας· η περιφρόνηση εναλλάσσεται με την αγανάκτηση, τα γέλια με τα δάκρυα, η απέχθεια με τον τρόμο».
Λόγια αντεστραμμένα; Ίσως. Στοχασμοί ασυσχέτιστοι με τα όσα συμβαίνουν; Ενδεχομένως.  Για την εγχώρια φιλοσοφία και πρακτική της «διάσωσης», πάντως, κρατάω το «περίεργο χάος ελαφρότητας και θηριωδίας… το θέαμα της τερατωδίας και του τραγέλαφου». Για το Μέγαρο Μαξίμου, φαίνεται πως είναι αναπόφευκτο. Οι υπουργοί θέλουν να «διατηρούν αυτό που του ανήκει».  Όσο λίγο εκτίμησαν τους κινδύνους «διάσωσης της χώρας», τόσο λίγο εκτιμούν τους κινδύνους της επιχείρησης «διασώζω τα δικά μας παιδιά».