Προϋπόθεση δημοκρατίας η προστασία εργασίας - κοινωνικής συνοχής

Ο Αλ. Τσίπρας για την Εργατική Πρωτομαγιά - "Βγαίνουμε από τα Μνημόνια καθαρά, χωρίς νέες δεσμεύσεις" τόνισε ο πρωθυπουργός 

"Η νέα εποχή κανονικότητας σημαίνει πρώτα και κύρια την αποκατάσταση των συλλογικών συμβάσεων και την αύξηση του κατώτατου μισθού".

Με αυτή τη σαφή δέσμευση ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας στο πρωτομαγιάτικο μήνυμά του προαναγγέλλει τις επερχόμενες αλλαγές στην αγορά εργασίας από τον προσεχή Αύγουστο, όταν και τυπικά η χώρα θα βρίσκεται εκτός Μνημονίου.

Ο πρωθυπουργός στο μήνυμά του στάθηκε στη μείωση της ανεργίας κατά 7 μονάδες από το 2014, σημειώνοντας ότι ακόμα παραμένει σε υψηλά επίπεδα, αλλά και στους ουσιαστικούς ελέγχους στην αγορά εργασίας που περιορίζουν πλέον την εργοδοτική παραβατικότητα.

Όπως ανέφερε στο πρωτομαγιάτικο μήνυμά του ο πρωθυπουργός:

"Στην Ευρώπη της οικονομικής κρίσης που ακολούθησε την άρση των εγγυήσεων προστασίας της εργασίας, ο αγώνας αφορά τη διεκδίκηση της ίδιας της εργασίας και των δομών του κοινωνικού κράτους ως θεμέλιου λίθου της οικονομικής και κοινωνικής προόδου.

Αυτό τον αγώνα δίνουμε στις πιο αντίξοες συνθήκες νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού, στην Ελλάδα των Μνημονίων που γέννησαν διευρυμένη επισφάλεια και ανασφάλεια σε όλα τα επίπεδα.

Μετά από τρία δύσκολα χρόνια σκληρής, μα συστηματικής δουλειάς, με αναγκαστικούς συμβιβασμούς αλλά και με σημαντικές νίκες σε μάχες που πριν τις δώσουμε όλοι θεωρούσαν χαμένες, η χώρα μας τα καταφέρνει και στέκεται στα πόδια της ξανά.

Η πιο σημαντική είδηση όμως, αυτά τα τρία χρόνια, είναι χωρίς αμφιβολία η σταθερή μείωση των ποσοστών ανεργίας.

Τον Απρίλιο του 2014, λίγο πριν η κυβέρνησή μας αναλάβει καθήκοντα, το ποσοστό ανεργίας στη χώρα είχε εκτιναχθεί στο 27,2%. Σήμερα το ποσοστό αυτό κυμαίνεται στο 20% και, παρότι είναι απαράδεκτα υψηλό, αποκλιμακώνεται σταθερά, κάνοντάς μας να αισιοδοξούμε κάθε μήνα και λίγο παραπάνω.

Βγαίνουμε από τα Μνημόνια καθαρά, χωρίς νέες δεσμεύσεις που πολλοί είχαν προεξοφλήσει.

Και το κυριότερο, με τις λιγότερες δυνατές απώλειες για τις δυνάμεις της εργασίας, αφού στη διαπραγμάτευση για τα εργασιακά καταφέραμε να αποκρούσουμε τις απαιτήσεις του ΔΝΤ που είχαν ήδη αποδεχτεί οι προηγούμενες κυβερνήσεις.

Με το τέλος των Μνημονίων, περνάμε σιγά-σιγά σε μια νέα εποχή κανονικότητας, που μας δίνει τη δυνατότητα να σχεδιάσουμε ξανά το παραγωγικό μοντέλο της χώρας βάζοντας στο επίκεντρο τον εργαζόμενο. Αυτό σημαίνει πρώτα και κύρια την αποκατάσταση των συλλογικών συμβάσεων και την αύξηση του κατώτατου μισθού.

Σημαίνει, ακόμη, ότι στη χώρα μας, για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια, υλοποιείται οργανωμένη πολιτική για την καταπολέμηση της ανεργίας. Γίνονται ουσιαστικοί έλεγχοι για την καταπολέμηση της αδήλωτης ή υποδηλωμένης απασχόλησης και -ίσως περισσότερο από κάθε άλλη φορά- επιβάλλονται ποινές σε εργοδότες που παραβιάζουν την εργατική νομοθεσία.

Χωρίς αμφιβολία, έχουμε ακόμα να κάνουμε πολλά".

Ν. Ηλιόπουλος: Οι ΣΣΕ είναι ήδη νόμος

Η επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων και η εφαρμογή των αρχών της ευνοϊκότερης ρύθμισης και της επεκτασιμότητας είναι ήδη ψηφισμένοι νόμοι του κράτους και θα ισχύσουν αμέσως μετά την έξοδο της χώρας από την επιτροπεία τον προσεχή Αύγουστο δήλωσε μιλώντας στον ρ/σ Στο Κόκκινο ο αναπληρωτής υπουργός Εργασίας Νάσος Ηλιόπουλος.

Αναφερόμενος στο θέμα της καταπολέμησης της ανεργίας, ο Ν. Ηλιόπουλος μεταξύ άλλων ανέφερε ότι, βάσει των στοιχείων του συστήματος Εργάνη, κατά το πρώτο τρίμηνο του 2018 το ισοζύγιο των θέσεων εργασίας δείχνει ότι επιτεύχθηκε καλύτερη επίδοση και από το 2017, που ήταν η καλύτερη χρονιά από το 2001. Επιπλέον, το θετικό ισοζύγιο θέσεων εργασίας για την περίοδο 2015-2017 ανέρχεται σε 293.258 περισσότερες θέσεις εργασίας από όσες χάθηκαν. Ιδιαιτέρως ενδιαφέρον στοιχείο, τόνισε ο Ν. Ηλιόπουλος, είναι το γεγονός της ανακοπής του ρυθμού αύξησης των ελαστικών θέσεων εργασίας. «Το 70% των δημιουργούμενων θέσεων εργασίας είναι πλήρους απασχόλησης» δήλωσε χαρακτηριστικά.

Τ. Πετρόπουλος: Αποτροπή των μειώσεων στις συντάξεις

“Η κυβέρνηση επιδιώκει να πετύχει αποτροπή μειώσεων στις συντάξεις στο πλαίσιο του επανυπολογισμού τους” δήλωσε ο υφυπουργός Εργασίας, αρμόδιος για την κοινωνική ασφάλιση, προσθέτοντας ότι "είναι βέβαιο ότι θα έρθει αύξηση του κατώτατου μισθού”.

Μιλώντας στον Alpha, ο υφυπουργός Κοινωνικών Ασφαλίσεων Τ. Πετρόπουλος τόνισε: “Ήδη έχουμε κάνει πράγματα εκτός δεσμεύσεων του 2015 επειδή συμφωνήσαμε με τους δανειστές ότι αυτές οι βελτιώσεις άξιζαν στον λαό γιατί τα αποτελέσματα μας επέτρεπαν βελτιώσεις. Το κάναμε με το κοινωνικό μέρισμα, την επιστροφή εισφορών, τη φαρμακευτική δαπάνη κ.λπ.”.

Προέβλεψε, τέλος, για το 2018 περισσότερες και με καλύτερους όρους συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Όπως δήλωσε, «είναι σχεδιασμένη από την κυβέρνηση η μείωση της φορολόγησης στις επιχειρήσεις την επόμενη χρονιά».

2018: Χρονιά ορόσημο για την έξοδο από τη μνημονιακή επιτροπεία

 Το μεγαλύτερο στοίχημα για την επόμενη ημέρα παραμένει η μείωση της ανεργίας και η επαναφορά της εργασιακής κανονικότητας 

 

Τα τελευταία επτά χρόνια, τα πολιτικά και οικονομικά ρεπορτάζ αυτών των ημερών καμία σχέση δεν είχαν με την περιρρέουσα γιορτινή ατμόσφαιρα. Βλέπετε, η συζήτηση και η ψήφιση των προϋπολογισμών δεν επέτρεπαν την αισιοδοξία. Νέες περικοπές, νέοι φόροι, νέα Μνημόνια εν αναμονή, θεωρητικές κουβέντες για ανάκαμψη, μα αριθμοί που αποκάλυπταν ύφεση. Και βέβαια, μια χώρα σε διεθνή απομόνωση, χωρίς συμμάχους, πλήρως απαξιωμένη.
Το 2018 όμως αναμένεται να είναι μια χρονιά με βαρύ ιστορικό αποτύπωμα, καθώς όλα συνηγορούν στο ότι αυτή η εφιαλτική περιπέτεια της μνημονιακής περιδίνησης βαίνει προς ολοκλήρωση. Η επιλογή της λέξης «ορόσημο» από τον Αλέξη Τσίπρα σε πρόσφατο άρθρο του για να χαρακτηρίσει το ερχόμενο έτος είναι ενδεικτική. Αν σκεφτούμε ότι κάποια παιδιά μεγάλωσαν με τη μνημονιακή επιτροπεία και την έλλειψη προοπτικής ως δεδομένη συνθήκη, η άρση αυτής της συνθήκης συνιστά αν μη τι άλλο ορόσημο, πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό.
Αυτό είναι κάτι που η κυβέρνηση γνωρίζει πολύ καλά και σ’ αυτό το πλαίσιο θα ξεδιπλώσει τον σχεδιασμό της για τη νέα χρονιά, βήμα - βήμα, με προσοχή προκειμένου να αποφευχθούν τα λάθη του παρελθόντος και με σαφή προσανατολισμό: ανάπτυξη, κοινωνική δικαιοσύνη, προστασία της εργασίας. Εκτός από την Αθήνα, δεν μπορεί κανείς να παραβλέψει ότι η μεγαλύτερη μερίδα του διεθνούς και ευρωπαϊκού Τύπου και των αξιωματούχων ανοιχτά πλέον αναγνωρίζουν ότι το 2018 θα είναι η χρονιά που η Ελλάδα βγαίνει από το πρόγραμμα. Σε αντίστοιχη κατεύθυνση βέβαια και οι επενδυτές, με πολλούς αναλυτές να βλέπουν στην Ελλάδα μεγάλες επενδυτικές ευκαιρίες.

22 Ιανουαρίου κλείνει η αξιολόγηση
Μετά την ψήφιση του τελευταίου μνημονιακού προϋπολογισμού, όπως τονίζουν στην Αθήνα, σειρά παίρνει η ολοκλήρωση της αξιολόγησης, κάτι που, όπως προανήγγειλε την Πέμπτη, σύμφωνα με το Bloomberg, και ο Ευρωπαίος επίτροπος Πιέρ Μοσκοβισί, αναμένεται να συμβεί στις 22 Ιανουαρίου: «Η τρέχουσα τρίτη αξιολόγηση του προγράμματος έχει προοδεύσει πιο γρήγορα και πιο ομαλά από κάθε άλλη έως τώρα. Συμφωνήσαμε με τον επικεφαλής του Eurogroup Μ. Σεντένο ότι αυτός είναι ο στόχος μας, να ολοκληρωθεί η τρίτη αξιολόγηση στις 22 Ιανουαρίου».
Μια αξιολόγηση, η οποία, σύμφωνα με τον πρωθυπουργό, έκλεισε με τους καλύτερους δυνατούς όρους για τη χώρα και την ελληνική κοινωνία, μα κυρίως, «παρά τις γνωστές Κασσάνδρες, δεν συνοδεύτηκε από νέα δημοσιονομικά μέτρα». Την ίδια στιγμή, Μαξίμου και υπουργείο Οικονομικών ετοιμάζονται για νέα έξοδο στις αγορές, ενώ η αισιοδοξία για την επιστροφή της Ελλάδας αυτοδύναμα στις διεθνείς αγορές επιτείνεται από το θετικό «ράλι» των ομολογών. Με την απόδοση του δεκαετούς ομολόγου να πέφτει κάτω από το 4%, καταγράφοντας ιστορικό χαμηλό από τις αρχές του 2006 -ήταν 7,35% τον Ιανουάριο- και του πενταετούς που εκδόθηκε από την Ελλάδα επιτυχώς τον περασμένο Ιούλιο στο 3,20%, ανατρέποντας το «αισιόδοξο» σενάριο της Κομισιόν, σύμφωνα με το οποίο τον Αύγουστο του 2018 η πενταετία θα είχε διαμορφωθεί στο 3,75%, ώστε η αναχρηματοδότηση του χρέους να γίνεται αυτοδύναμα από τις αγορές, στην Αθήνα έχουν κάθε λόγο να αισιοδοξούν.
Καθαρή έξοδος, χωρίς νέο πρόγραμμα είναι αυτό που επαναλαμβάνουν συνεχώς οι αξιωματούχοι της ελληνικής κυβέρνησης, σε αντίθεση με τις φωνές που κάνουν λόγο για πιστοληπτική γραμμή. Οι υψηλοί τόνοι με τους οποίους απάντησε το Μέγαρο Μαξίμου στις προτάσεις Στουρνάρα για πιστοληπτική γραμμή στήριξης μετά το πρόγραμμα είναι ενδεικτικοί: «Επειδή ένας αποτυχημένος υπουργός Οικονομικών τότε και μια αποτυχημένη κυβέρνηση είχαν θέσει ως βέλτιστη εκδοχή όχι την έξοδο στις αγορές με ευνοϊκά επιτόκια, αλλά τη γραμμή στήριξης, δεν σημαίνει ότι μια πετυχημένη κυβέρνηση δεν θα τα καταφέρει πολύ καλύτερα».

Επαναφορά της εργασιακής κανονικότητας
Την ίδια στιγμή, το μεγαλύτερο στοίχημα για την επόμενη ημέρα παραμένει η μείωση της ανεργίας και η επαναφορά της εργασιακής κανονικότητας. Ο απολογισμός των μέχρι σήμερα πεπραγμένων μόνο θετικός μπορεί να χαρακτηριστεί. Μείωση της ανεργίας κατά 7 μονάδες, από το 27% το 2014 στο 20% το 2017, με προοπτική περαιτέρω αποκλιμάκωσης το ερχόμενο διάστημα. Ραγδαία είναι και η αύξηση των ελέγχων και η επιβολή προστίμων σε επιχειρήσεις που καταπατούν την εργατική νομοθεσία, ενώ μετά την ολοκλήρωση του προγράμματος, τον Σεπτέμβριο του 2018 ξεκινάει η συζήτηση για την επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων.
Παράλληλα, σύμφωνα με την Εργάνη, την τελευταία τριετία δημιουργήθηκαν 300.000 νέες θέσεις εργασίας, εκ των οποίων το 63% είναι πλήρους απασχόλησης, σε αντίθεση με το αφήγημα της αντιπολίτευσης για έξαρση της ελαστικής εργασίας. Επιπλέον, το 2017 κατεγράφηκαν 14.085 περισσότερες επιχειρήσεις σε σχέση με το 2016. Αν συνυπολογίσουμε πως αυτή η θεαματική βελτίωση επιτεύχθηκε εν μέσω προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής και επιτροπείας, τότε το ερχόμενο έτος μπορεί πράγματι να αποτελέσει ορόσημο και να σηματοδοτήσει ουσιαστική αλλαγή σελίδας.

Καταλύτης των εξελίξεων και στην Ευρώπη η ελληνική κυβέρνηση

Βέβαια, ο Αλ. Τσίπρας και η κυβέρνηση φιλοδοξούν το ερχόμενο διάστημα η Ελλάδα να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στις διεργασίες που συντελούνται στην Ευρώπη - μια Ευρώπη που κλυδωνίζεται από τις ακραίες φωνές της συντήρησης και της ξενοφοβίας, μια κατάσταση που οξύνθηκε με τις δηλώσεις Τουσκ για το προσφυγικό αλλά και τις εξελίξεις στην Πολωνία. Έτσι, η ατζέντα για τις αναγκαίες δημοκρατικές τομές στην Ευρώπη που πρώτη η ελληνική κυβέρνηση έχει θέσει γίνεται κεντρικό ζήτημα των ηγετών. Αντίστοιχη είναι η στήριξη και στην πρωτοβουλία Τσίπρα για τον ευρωπαϊκό πυλώνα κοινωνικών δικαιωμάτων, με στόχο την κοινωνική σύγκλιση, τη μείωση της ανεργίας, ιδίως των νέων, ενάντια στη διεύρυνση της φτώχειας σε μια σειρά από χώρες της Ε.Ε., καθώς και ενάντια στο φαινόμενο του κοινωνικού αποκλεισμού, που έλαβε μεγάλη υποστήριξη από την Κομισιόν αλλά και σειρά κρατών – μελών, όπως η Γαλλία, η Πορτογαλία, η Ιταλία, η Σουηδία, ενώ και οι περισσότεροι ηγέτες είχαν θετική αντιμετώπιση.

Σχεδόν οκτώ χρόνια πριν, η αρχή της κρίσης στην Ελλάδα συνέπεσε με την επέκταση της κρίσης στην Ευρώπη. Σήμερα, για πρώτη φορά η προοπτική της αλλαγής σελίδας είναι πιο ορατή από ποτέ στην Ελλάδα, γεγονός που μπορεί να δράσει καταλυτικά για την αναγκαία αλλαγή στην Ευρώπη. Σε κάθε περίπτωση, το 2018 θα είναι ορόσημο

Η αποδιοργάνωση της Δημόσιας Διοίκησης (σσσς... μη το μάθει ο Κουβέλης)

Αυτόνομη Παρέμβαση: Νομοσχέδιο απολύσεων και διάλυσης του δημοσίου

• 
• 

ШАБЛОНЫ YOOTHEME
ШАБЛОНЫ НЕДВИЖИМОСТИ JOOMLA

Λεπτομέρειες

 

Δημοσιεύτηκε στις Τρίτη, 07 Μαΐου 2013 11:49

Γράφτηκε από τον/την Super User

Την εβδομάδα των παθών επέλεξε η κυβέρνηση για να δώσει στη δημοσιότητα για «διαβούλευση» το νομοσχέδιο με τον ψευδεπίγραφο τίτλο: «Οργάνωση Δημόσιας Διοίκησης και άλλες διατάξεις», που στην πράξη θα οδηγήσει στην πλήρη αποδιοργάνωσή της.

Η κυβέρνηση, αφού συκοφάντησε τους εργαζόμενους στο δημόσιο και προσπαθεί να μεταθέσει σε αυτούς τις ευθύνες του πολιτικού κατεστημένου, που κυβέρνησε αυτή τη χώρα, αφού απαξίωσε πλήρως τις κοινωνικές υπηρεσίες και τα δημόσια αγαθά,αφού εκτίναξε την ανεργία στα ύψη και τους μισθούς, τις συντάξεις και τα δικαιώματα στον πάτο, έρχεται να δώσει ένα ακόμη χτύπημα, για να διαμορφώσει μια κοινωνία κανιβαλισμού, όπου ο άνεργος θα αντιπαλεύει τον εργαζόμενο και αυτός όποιον έχει κάποια στοιχειώδη δικαιώματα.

Με το νομοσχέδιο λοιπόν που κατέθεσε η κυβέρνηση:

1.Καταργεί με Προεδρικά Διατάγματα, διατάξεις νόμων, υπηρεσίες και οργανισμούς και μετατρέπει Ν.Π.Δ.Δ. σε Ιδιωτικού, με στόχο την κατάργηση θέσεων ή την μετατροπή τους από δημοσίου δικαίου σε ιδιωτικού με στόχο να διευκολύνει την απόλυση χιλιάδων εργαζομένων.

2.Ανατρέπει την υπηρεσιακή εξέλιξη των υπαλλήλων, καταργεί το κριτήριο της εμπειρίας και εισαγάγει την υπογραφή συμβολαίων ανάμεσα στις διοικήσεις και τα στελέχη της διοίκησης με βάση δήθεν μετρήσιμους στόχους. Στόχος αυτής της επιλογής είναι δημιουργία μιας κάστας, αποκομμένης από το σώμα των Δημοσίων υπαλλήλων, που θα υλοποιεί τους μνημονιακούς στόχους. Μιας κάστας που θα μοιράζει δουλειές στους ιδιώτες, θα αδιαφορεί για τις ανάγκες της κοινωνίας, θα λειτουργεί ως μηχανισμός περιορισμού των παροχών κοινωνικών αγαθών προς τους πολίτες.

3.Επαναφέρει διατάξεις του ν.4093/2012, σχετικά με την διαθεσιμότητα-κινητικότητα, που στα απλά ελληνικά σημαίνει απολύσεις, για να υλοποιηθεί ο άμεσος στόχος για εκδίωξη 40.000 και πλέον εργαζομένων από το Δημόσιο. Είναι έτοιμος, σύμφωνα με το σχέδιο νόμου να δοθεί στη δημοσιότητα ο πλήρης κατάλογο με τους φορείς του δημοσίου και τα Νομικά Πρόσωπα που πρόκειται να καταργηθούν και το προσωπικό τους να απολυθεί.

4.Περικόπτει δραστικά δικαιώματα των εργαζομένων, που αφορούν τις αναρρωτικές άδειες, με στόχο να ενοχοποιήσει κάθε δικαίωμα και να τις χρησιμοποιήσει ως εργαλείο για απολύσεις εργαζομένων, διαμορφώνοντας μια κοινωνία χωρίς ανοχές και ρίχνοντας στον κοινωνικό Καιάδα τα αδύναμα μέλη της.

Ταυτόχρονα την ίδια ώρα  με τα δήθεν προγράμματα αντιμετώπισης της ανεργίας αντικαθιστά την εργασία με την ημιαπασχόληση ονομάζοντας τους εργαζόμενους ως ωφελούμενους., Διαμορφώνει έτσι ένα εργασιακό μοντέλο, όπου οι εργαζόμενοι θα δουλεύουν μερικούς μήνες το χρόνο, θα έχουν αποδοχές των 300€ και των 400€, με μερική ή και χωρίς κοινωνική ασφάλιση και υγειονομική περίθαλψη. Αυτό λοιπόν το ζοφερό μέλλον προδιαγράφει η συγκυβέρνηση για τον κόσμο της εργασίας.

Η κυβέρνηση φαίνεται ότι αντιλαμβάνεται την υποβόσκουσα κοινωνική οργή και την απογοήτευση των εργαζομένων ως αδυναμία τους, ενώ χρησιμοποιεί την αύξηση της ανεργίας, της φτώχειας και της εξαθλίωσης ως πολιορκητικό κριό απέναντι σε δικαιώματα και κατακτήσεις της κοινωνίας, που τις απέκτησε με πολύχρονους αγώνες και αίμα τον προηγούμενο αιώνα.

Εμείς ένα μόνο τους δηλώνουμε: Την τελευταία λέξη δεν την  έχουν πει ακόμη οι εργαζόμενοι. Να είναι σίγουροι όμως ότι θα βρουν το δρόμο για να απαντήσουν και η απάντηση θα είναι το ίδιο επώδυνη για τους σημερινούς βιαστές τους.

Εμείς από την πλευρά μας θα κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για να συμβεί αυτό. Αυτή την ώρα καλούμε τα συνδικάτα και τους εργαζόμενους να οργανώσουν την αντίσταση και τους αγώνες για να μην περάσουν οι νέοι αντεργατικοί σχεδιασμοί της συγκυβέρνησης.

Ή Εμείς Ή Αυτοί -
Αντίσταση Αγώνας Ανατροπή

Τη γιαγιά και τα μάτια σας!

Θέμα: Σενάριο απ΄το ...εγγύς μέλλον.................;!!!

 Η Γιαγιά...!!!! Η γιαγιά....΄Ωρα να ψάξουμε να  την βρούμε.Κάποτε...,δεν μας χρειάζονταν!!!

Αντιγραφή από ένα σύγχρονο Αναγνωστικό που επιδιώκει να μας μάθει όχι μόνο ανάγνωση, αλλά και σύγχρονο τρόπο επιβίωσης !!!!

Θέμα: Η γιαγια
Όταν ο μπαμπάς έκλεισε το μαγαζί (γιατί κανείς δεν έμπαινε πια να ψωνίσει κι έτσι δεν μπορούσε να πληρώνει νοίκι και ΤΕΒΕ) κι η μαμά απολύθηκε, ήρθε να... μείνει μαζί μας η γιαγιά απʼ το χωριό. Η γιαγιά είναι πολύ καλή και πολύ πλούσια. Παίρνει 300 ευρώ σύνταξη απʼ τον ΟΓΑ και τώρα που μένει μαζί μας μας τα δίνει κι είμαστε κι εμείς πολύ πλούσιοι.

Χτες φάγαμε ψάρια, που είναι καλό και ακριβό φαί. Είμαστε όλοι χαρούμενοι και δεν καταλάβαμε γιατί η Μαμά είπε στον Μπαμπά θυμωμένη «Μα για όνομα! Χρυσόψαρα θα φάμε, βρε Σταμάτη;». Κι ο Μπαμπάς (που η Μαμά τον λέει Σταμάτη) είπε «όλα τα κινέζικα είναι πιο φτηνά, ακόμα και τα ψάρια. Με τη σύνταξη της μάνας μου τι ήθελες να φάμε; Μπαρμπούνια;» Και μετά η Μαμά δεν είπε τίποτα και καθήσαμε όλοι στο τραπέζι να φάμε τα χρυσόψαρα.

Μετά η γιαγιά πέθανε. Δεν ξέρω αν έφταιγε το χρυσόψαρο που έφαγε ή αν πέθανε από μόνη της, ξέρω μονάχα πως ο Μπαμπάς και η Μαμά πολύ λυπηθήκανε και κλαίγανε και λέγανε «τι θα κάνουμε, τώρα, χωρίς την σύνταξη, Παναγία μου;» και η Παναγία τους λυπήθηκε και τους είπε να βαλσαμώσουμε τη γιαγιά, όπως ο θείος Λεωνίδας είχε βαλσαμώσει εκείνο το κεφάλι από το γουρούνι το άγριο που είχε σκοτώσει στο κυνήγι και το είχε βάλει στον τοίχο της σάλας, στο σπίτι του στο χωριό. Εμείς της γιαγιάς δεν της βαλσαμώσαμε μόνο το κεφάλι. Ολόκληρη τη βαλσαμώσαμε γιατί, όπως είπε κι ο Μπαμπάς «δική μας είναι η γιαγιά κι ό,τι θέλουμε την κάνουμε».

Έτσι τώρα έχουμε τη γιαγιά συνέχεια μαζί μας και παίρνουμε και τη σύνταξη του ΟΓΑ και είμαστε πάντα πλούσιοι. Μόνο που τα βράδυα, όταν μαζευόμαστε τα παιδιά κοντά στο τζάκι, η γιαγιά δεν μας λέει παραμύθια, παρά κάθεται ακούνητη, αμίλητη κι αγέλαστη, όπως ο Μπέρνυ στην ταινία «Τρελλό γουηκέντ στου Μπέρνυ», που είχα δει στην τηλεόραση, όταν έπαιζε. Τώρα δεν παίζει γιατί μας έχουνε κόψει το ρεύμα. Όμως τον Μπέρνυ δεν τον είχανε βαλσαμώσει καλά και μάζευε μύγες, ενώ εμείς τη γιαγιά τέλεια την κάναμε!

Καμιά φορά, για να την βλέπει η γειτονιά (έτσι λέει ο Μπαμπάς), την βγάζουμε έξω και την στήνουμε όρθια δίπλα στην αυλόπορτα. Μοιάζει, τότε, η γιαγιά μʼ εκείνον τον ξύλινο ινδιάνο που στήνουν έξω από τα καπνοπωλεία στην Αμερική. Και μια φορά ξεχάσαμε να τη μαζέψουμε κι έβρεξε πολύ κι έγινε μούσκεμα. Και ύστερα τη βάλαμε κοντά στο τζάκι να στεγνώσει, αλλά μάλλον τη βάλαμε πολύ κοντά κι άρπαξε φωτιά. Ευτυχώς ο Μπαμπάς πρόλαβε και την έσβησε γρήγορα, αλλά μας μάλωσε γιατί «κοντέψαμε να αφανίσουμε το μοναδικό μας εισόδημα».

Τα πρώτα μέτρα μιας αριστερής κυβέρνησης- Χ. Λάσκου

Τα πρώτα μέτρα μιας αριστερής κυβέρνησης Ανεργία, περιουσιολόγιο, υγεία   Του Χρήστου Λάσκου Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η υπόθεση της πολιτικής ανατροπής στην Ελλάδα και στην Ευρώπη είναι αναγκαίο, αλλά και πολύ δύσκολο εγχείρημα. Στο πλαίσιο μιας καταστροφικής ύφεσης και της σύστοιχης, μ’ αυτήν, δολοφονικής ανεργίας και φτώχειας, ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί παγκόσμια ιστορική πρωτοτυπία, σε ό,τι αφορά την ταχύτητα της πολιτικής του εκτίναξης. Ίσως μόνο οι Μπολσεβίκοι, στην περίοδο Φεβρουαρίου - Νοεμβρίου 1917, κατέκτησαν με αντίστοιχη ταχύτητα επιρροή, σχεδόν αποκλειστικά, όμως, στα μεγάλα αστικά κέντρα της Ρωσίας. Κι είναι κάθε άλλο παρά «ιερόσυλη» η σύγκριση. Έτσι θα την αντιμετώπιζαν μόνο οι αντιδραστικά μεταφυσικοί ανάμεσά μας. Οι υλιστές αντιλαμβάνονται, νομίζω, τη βασιμότητά της. Ας αφήσουμε, όμως, τις ιστορικές αναλογίες κι ας πάμε στη συζήτηση για τα τωρινά μας καθήκοντα, που είναι τεράστια. Η πρόθεσή μου εδώ είναι να σχολιάσω ένα και μόνο ζήτημα, αυτό που αφορά τα πρώτα πράγματα που θα πρέπει να κάνει μια κυβέρνηση της Αριστεράς με το που θα έρθει στα πράγματα. Κι αυτό όχι γιατί πιστεύω πως πέφτει οσονούπω το ώριμο φρούτο -αντίθετα θα απαιτηθεί κολοσσιαία προσπάθεια- αλλά γιατί ο σχεδιασμός αναφορικά με τα «πρώτα μέτρα» και ο δημόσιος διάλογος σχετικά είναι βασικό στοιχείο για την επίτευξη του ίδιου του στόχου της πολιτικής ανατροπής. Η γκραμσιανή ιδέα για την ανάγκη κατάκτησης της ηγεμονίας από μέρους των κατώτερων τάξεων πριν -και ως προϋπόθεση- από την κατάκτηση της εξουσίας, θέμα επίκαιρο ακόμη κι όταν το άμεσο είναι η κυβέρνηση, εφαρμόζεται κατεξοχήν σε αυτήν την ιδέα της συζήτησης και της διάχυσης του προβληματισμού για τα «πρώτα μέτρα». Γιατί αυτά σηματοδοτούν «ό,τι μπορεί να καταλάβει ο καθένας» για τον πυρήνα μιας αριστερής πολιτικής. Θα πει, βέβαια, κάποιος πως ήδη έχουμε, με την ευκαιρία των δύο εκλογικών αναμετρήσεων της προηγούμενης χρονιάς, τοποθετηθεί σχετικά. Η κατάργηση των Μνημονίων, η επαναδιαπραγμάτευση της δανειακής σύμβασης με στόχο την επιλεκτική διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, η επαναφορά των κατώτερων μισθών και των εργασιακών δικαιωμάτων στην πρότερη κατάσταση, η κοινωνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος δεν είναι κάποια από τα βασικότερα πρώτα μέτρα, στα οποία, εξηγώντας αναλυτικά, έχουμε ήδη δεσμευθεί; Η αλήθεια είναι πως τα προηγούμενα διαμορφώνουν ένα υποστηρίξιμο και πειστικό πλαίσιο πολιτικής, που είναι προαπαιτούμενο οποιασδήποτε ριζικής κοινωνικής μεταβολής. Νομίζω, όμως, πως χρειαζόμαστε κι άλλα. Και, επιπλέον, πιστεύω πως αυτά θα είναι δημιουργία όχι τόσο των κατάλληλων επιτροπών, όσο του ανοιχτού διαλόγου ανάμεσά μας. Γι’ αυτό και καταθέτω μερικές σκέψεις επί του θέματος με την ελπίδα να συζητηθούν, να συμπληρωθούν ή να αναιρεθούν, αλλά, πάντως να βοηθήσουν, ακόμη και με την απόρριψή τους, στον εμπλουτισμό του σχετικού προβληματισμού. Το πρόβλημα των ανέργων Θεωρώ, πρώτον, πως μια κυβέρνηση της Αριστεράς είναι υποχρεωμένη από την πρώτη ώρα να απαντήσει στο πρόβλημα των ανέργων. Προσοχή στις λέξεις. Όχι στο πρόβλημα της ανεργίας, που είναι συνδεδεμένο με παραγωγικές παρεμβάσεις μεγάλης έκτασης, συγκεκριμένες κλαδικές πολιτικές και διαμόρφωση νέων δομών χρηματοδότησης, πράγματα, δηλαδή, που απαιτούν, όσο κι αν συμπιεστούν, χρόνο, αλλά με το άμεσο επιβιωτικό πρόβλημα των ανέργων. Νομίζω, λοιπόν, πως η πρόταση του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος, την οποία ο χώρος μας έχει εισηγηθεί, ακόμη και νομοθετικά, εδώ και μια δεκαετία περίπου, είναι εξαιρετικά επίκαιρη. Με τη χρήση του ορίου φτώχειας ως χαμηλότερου κατωφλιού, το ελάχιστο εισόδημα θα είναι σημαντικά μεγαλύτερο από το επίπεδο του τωρινού επιδόματος ανεργίας και θα αποτελέσει μια αναπνοή για τους ανέργους, η οποία θα είναι ακόμη δραστικότερη σε συνδυασμό με την απαλλαγή τους από την υποχρέωση αποπληρωμής χρεών, τη δωρεάν μετακίνησή τους, όπως και τη δωρεάν πρόσβαση σε μια σειρά από δημόσια αγαθά και υπηρεσίες. Από την άλλη, μια τέτοια στοιχειώδης ανακούφιση θα δώσει τη δυνατότητα, μαζί και με συγκεκριμένες νομοθετικές πρωτοβουλίες σε ό,τι αφορά τις επιχειρήσεις και τις δομές χρηματοδότησης, ίσως σε ένα μεγάλο τμήμα του αποστρατευμένου πληθυσμού να αναλάβει πρωτοβουλίες στους τομείς της εναλλακτικής και της κοινωνικής οικονομίας. Και ο καθένας καταλαβαίνει τη στρατηγική σημασία μιας τέτοιας στροφής, ακόμη και από την οπτική του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού. Το άμεσο δημοσιονομικό κόστος μιας τέτοιας επιλογής θα ήταν της τάξης, περίπου, των 5 δισ. ή 2,5% του ΑΕΠ, και, νομίζω, πως ένας μηδενισμός π.χ. των εξοπλιστικών δαπανών ή των πληρωμών προς συγκεκριμένους μεγάλους προμηθευτές θα ήταν μια πρώτη κίνηση για τη διασφάλισή τους, μέχρις ότου η φορολογική επανάσταση, που απαιτείται από μια κυβέρνηση της Αριστεράς, θα άρχιζε να αποδίδει. Το περιουσιολόγιο Θεωρώ, λοιπόν, δεύτερον, πως η φορολογική μας παρέμβαση θα πρέπει να ξεκινήσει ήδη από σήμερα με τη διαρκή πίεση της σημερινής κυβέρνησης, μέσα από συγκεκριμένες προτάσεις, οι οποίες ενεργητικά θα αποδεικνύουν την ταξική της βούληση να μην προχωρήσει σε απολύτως εφικτές κινήσεις στον τομέα αυτό. Κυρίως, όμως, θα πρέπει να πιέζουμε, με εμμονικό καθημερινό τρόπο, στην κατεύθυνση του περιουσιολογίου, αποδεικνύοντας, με τη βοήθεια και των εργαζομένων του υπουργείου Οικονομικών, πόσο εύκολο είναι μέσα σε μερικούς μήνες να καταρτιστεί. Είναι κρίσιμο να εξαναγκαστούν, έστω για τα μάτια του κόσμου, να κινηθούν σ’ αυτήν την κατεύθυνση. Η γρήγορη, μετά από την άνοδο της Αριστεράς, κατοχή του περιουσιολογίου θα δώσει τεράστιες δυνατότητες να ασκηθεί μια άμεση πολιτική αναδιανομής, που μπορεί να αναστρέψει με ραγδαίους ρυθμούς και δραστικά το σημερινό καταστροφικό σπιράλ. Κυρίως, όμως, να διαμορφώσει συνθήκες γρήγορης παγίωσης μιας ηγεμονίας της Αριστεράς στο μέτρο που θα αποδεικνύει, με τον πιο πρακτικό τρόπο, πως το σύνθημα «να πληρώσουν οι πλούσιοι την κρίση» αφορά μια προοπτική που δεν λέγεται για προπαγανδιστικούς λόγους, αλλά γίνεται - και όχι όσο δύσκολα φαίνεται σήμερα, ελλείψει τέτοιων εργαλείων. Από την άλλη, η πρόσθεση επιχειρημάτων στην υποστήριξη της εδραίας, ακόμη και για τα ταξικά αδέλφια των καπιταλιστών «μας» στην Ευρώπη, διαπίστωσης πως το ελληνικό κεφάλαιο και τα ευρύτερα κοινωνικά στηρίγματά του έχουν τεράστια περιουσία και κρυφή ρευστότητα, η οποία επαρκεί για μια εντελώς άλλη πορεία της ελληνικής κοινωνίας, αλλά διαφεύγει διαρκώς με μαφιόζικα νόμιμους τρόπους, δίνει μια μεγάλη ευκαιρία να κληθούν από την ελλαδική εργατική τάξη οι Ευρωπαίοι εργαζόμενοι να πιέσουν τις δικές τους οικονομικές και πολιτικές ελίτ να «δώσουν» τους «δικούς μας». Πράγμα, που, εμφανώς, θα προσφέρει μεγάλη ώθηση στην αριστερή κυβέρνηση στην πρώτη, πολύ δύσκολη, περίοδο. Η υγεία Σε ό,τι αφορά, τρίτον, τα δημόσια αγαθά, είναι απολύτως αναγκαίο να δοθεί προτεραιότητα στα ζητήματα της υγείας, η οποία ήδη καταρρέει με καταστροφικά αποτελέσματα για μεγάλα τμήματα του πληθυσμού. Η πολιτική επίπτωση αυτής της εξέλιξης θα είναι δραματική για τις δυνατότητες της ελληνικής εργατικής τάξης να αναστρέψει την κατάσταση. Η εξαθλίωση που παράγει η κακή υγεία και, ακόμη περισσότερο, η εξαφάνιση της ελπίδας πως μπορεί, με τη δημόσια αρωγή, κάποιος να την αντιμετωπίσει είναι δύναμη για το σύστημα στο μέτρο που, εντελώς αντίθετα με τις ανοησίες περί του ριζοσπαστικού δυναμικού της ακραίας βιοτικής απελπισίας, διαμορφώνει συνθήκες πλήρους αποστράτευσης και εκμηδενισμού των δυνατοτήτων αντίστασης. Και στον τομέα αυτό, λοιπόν, σε άμεση συνεργασία με τους νοσοκομειακούς γιατρούς θα πρέπει ήδη από σήμερα να ξέρουμε και, κυρίως, να ξέρει η ελληνική κοινωνία πώς θα κινηθούμε. Η αναπτέρωση του ηθικού είναι καθοριστική και για τους κρίσιμους πολιτικούς λόγους που εξετάζω σε αυτό το κείμενο. Σταματάω εδώ. Τονίζοντας, όπως και στην αρχή, πως το ζήτημα της ηγεμονίας επιλύεται όχι με την επίκληση πανανθρώπινων αξιών ή υπέροχων κομμουνιστικών ιδεών, αλλά με πολύ πρακτικότερους τρόπους. Όπως, άλλωστε, σημείωνε ο Αλτουσέρ, η ιδεολογία έχει κατεξοχήν πρακτική υπόσταση. Η ιδεολογία δεν είναι «ιδέες». Είναι καθημερινές πρακτικές εγκλήσεις και τελετουργίες, που κατασκευάζουν υποκείμενα. Αν η αριστερά, λοιπόν, ενδιαφέρεται για την ιδεολογική ανατροπή, που απαιτεί η κατάκτηση της ηγεμονίας, θα πρέπει να κινηθεί «κατανοητά», δηλαδή πολύ πολύ πρακτικά. Μπορεί η ανάλυση που προηγήθηκε να μη θέτει τις ορθές ιεραρχήσεις. Μπορεί κάποιος άλλος σύντροφος ή συντρόφισσα να έχει καλύτερες ιδέες. Όπως κι αν έχει, πάντως, τέτοια είναι τα πράγματα που κατεξοχήν πρέπει να συζητάμε και να επιλύουμε. Όχι γιατί είμαστε πρακτικιστές, αλλά γιατί θέλουμε να γίνουμε πρακτικοί, δηλαδή ηγεμονικοί. Πηγή: Κυριακάτικη Αυγή