Γ@μώ την Υπεύθυνη Αριστερά σας πουλημένοι! Με τη βοήθεια της ΔΗΜΑΡ τα ΜΑΤ βαράνε τους εργάτες.

οι λύκοι αγκαλιά με τα σκυλιά!

πού καταντήσαμε Φανούρη...

αιδώς αχρείοι! Άλλοι πηδάνε από την Ακρόπολη και τα μπαλκόνια, κι εσείς πηδάτε το λαό. ΩΣ ΠΟΤΕ;

Να σωθούμε ή να σώσουμε τον κόσμο; Κυρίτσης Γ. (αναδημοσίευση από ΑΥΓΗ)

Στις επερχόμενες εκλογές για πρώτη φορά τις τελευταίες δεκαετίες ο αστισμός στην Ελλάδα κινδυνεύει με εκλογική πανωλεθρία και εμπέδωση της πολιτικής του χρεωκοπίας και της διάλυσης του μπλοκ των κοινωνικών δυνάμεων που τον στήριξαν. Ακόμα περισσότερο, στις εκλογές του Μαΐου κρίνεται σε μεγάλο βαθμό το μέλλον του κόσμου της δουλειάς, στην Ελλάδα και την Ευρώπη. Αν δηλαδή θα θυσιαστεί για το κεφάλαιο ή αν θα ανακτήσει την αυτοεκτίμηση και την αυτοπεποίθησή του για να αγωνιστεί. Η Αριστερά στην Ελλάδα, το ΚΚΕ, που αποτελεί την ιστορική μας μήτρα, αναμετρήθηκε με την αστική τάξη, ηρωικά, με άνισους όρους, και ηττήθηκε στρατιωτικά και πολιτικά. Γενιές ολόκληρες Ελλήνων αριστερών κουβαλάμε μέσα μας την ήττα και τη διασκεδάζουμε ανάγοντας σε αυταξία την εγκαρτέρηση με την οποία τη βιώσαμε. Έτσι όμως δεν πάμε πουθενά. Δεν γίνεται οι σημερινοι άκαπνοι να κρυβόμαστε πίσω απί τις δάφνες των καπεταναίων. Πολλώ δε μάλλον όταν ο φόβος των αστών και των συμμάχων τους απέναντι στην Αριστερά παρέμεινε και παραμένει ισχυρός. Ωστόσο οι ήττες βαραίνουν.

Όταν έχεις εσωτερικεύσει την ήττα μέχρι μυελού οστέων, τότε μπορείς να το διαχειριστείς με δύο τρόπους, που σου εξασφαλίζουν την αίσθηση ότι δεν θα ξαναμπείς σε τέτοια διακινδύνευση. Ο ένας τρόπος είναι του ΚΚΕ, ο άλλος τρόπος είναι της ΔΗΜ.ΑΡ. Η αντίληψη του ΚΚΕ είναι ότι, για να μην ξαναβρεθούμε στα αποσπάσματα, στα ξερονήσια ή στις Τασκένδες, πρέπει πρώτον να κάνουμε αλυσίδες και δεύτερον να στείλουμε στους αστούς το μήνυμα οτι θα περιμένουμε συντεταγμένοι, ζυγισμένοι, στοιχισμένοι τη σειρά μας, οψέποτε κι αν έρθει. Ντετερμινιστικά θα έρθει, ουδεμία αμφιβολία. Και όταν έρθει ο νυμφίος, “μακάριος ο δούλος ον ευρίσκει γρηγορούντα”. Έτσι, όπως ο χριστιανός πραγματώνεται μέσα στην εκκλησία του Χριστού όπου βρίσκει την εγγύηση της μετά θάνατον καβάντζας και την ψυχική ηρεμία να αντιμετωπίσει τις αντιξοότητες του κόσμου, έτσι και ο κομμουνιστής κατά το ΚΚΕ πραγματώνεται μόνον μέσα στο κομμουνιστικό κόμμα, το οποίο, αν μη τι άλλο, του εγγυάται ότι δεν θα τρώει ξύλο και χημικά και θα έχει θεσμική νομιμοποίηση στο κοινοβούλιο.

Η ΔΗΜ.ΑΡ., από την άλλη, προέρχεται από μια αντίληψη η οποία θεωρεί δεδομένη την κυριαρχία του αστικού μπλοκ για λόγους που υπερβαίνουν τις αλλαγές στην ελληνική κοινωνία και ως εκ τούτου θεωρεί μονόδρομο για τη φυσική επιβίωση της Αριστεράς το λεγόμενο μπόλιασμα. Αυτή ήταν μέσες-άκρες η φιλοσοφία του Λ. Κύρκου. Να έχουμε απο κοντά το Κέντρο, να εγγυόμαστε ότι μας χρειάζεται για να κυβερνήσει και το Κέντρο να μας αντιπαρέχει τα μίνιμα: Την ένταξη στο συνταγματικό τόξο και το δικαίωμα συμμετοχής ως ετερόρρυθμου εταίρου στο πολιτικό γίγνεσθαι. Η ΔΗΜ.ΑΡ. βέβαια μεταφέρει ανιστορικά το σχήμα αυτό σε μια συγκυρία στην οποία η διχοτομική γραμμη δεν βρίσκεται πλέον μεταξύ της Δεξιάς και των “δημοκρατικών δυνάμεων”. Η γραμμή έχει μετακινηθεί αριστερά, στη βάση των κυρίαρχων επιλογών του ΠΑΣΟΚ εδώ και χρόνια και, πλέον, μεταφέρεται και επισήμως με την ταύτιση των δύο αστικών κομμάτων στο πολιτικό επίπεδο. Με άλλα λόγια, ως μπόλι τη ΔΗΜ.ΑΡ. δεν την θέλουν. Ως τσόντα, ίσως...

Μένει λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ ως το κομμάτι της Αριστεράς που δεν κλαίει για τις ήττες ούτε τις εξιδανικεύει. Που δεν θέλει να κλειστεί στο κάστρο για να σώσει τις σημαίες ούτε να διαχυθεί και να περνάει απαρατήρητος στο πλήθος. Που δεν περιμένει τα μεγάλα σχέδια ούτε βολεύεται με τα συμβολικά. Ούτε περιμένει τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο για να καταλάβει τα χειμερινα ανάκτορα ούτε μαζεύει τσίχλες απο τα πεζοδρόμια σαν τους ατενίστας ή βάζει ρεσό στα αποκαΐδια σαν τη ΔΗΜ.ΑΡ. Ο ΣΥΡΙΖΑ εννοεί να παίρνει τα ρίσκα και να δίνει τις μάχες του σήμερα. Να χτυπάει εκεί που πονάει ο αντίπαλος και να κερδίζει έδαφος, να αλλάζει τα κόζια. Να πείθει τον κόσμο ότι δεν είναι μόνον σωστό να αλλάξουν τα πράγματα, αλλά και εφικτό και αναγκαίο τώρα, όχι εάν και όταν. Την περίοδο των μεγάλων φοιτητικών κινητοποιήσεων γράφτηκε στα Προπύλαια και αναπαράχθηκε έκτοτε από πολλούς το σύνθημα “Βάρκιζα τέλος”. Πολλούς από μας τους έχει στοιχειώσει η εικόνα με τους αντάρτες του ΕΛΑΣ να κλαίνε παραδίδοντας τα όπλα. Ας μην κάνουμε το τεράστιο δώρο στους αστούς να φαντασιωνόμαστε ότι θα τους νικήσουμε με τα όπλα στον Γράμμο και στο Βίτσι. Έχουμε πόλεμο, αλλά δεν θέλουμε εκδίκηση για την πάρτη μας, θέλουμε κοινωνική δικαιοσύνη, δεν θέλουμε να δικαιωθούμε εμείς, θέλουμε να νικήσει η εργατική τάξη, οι εργαζόμενοι, αυτοί που δουλεύουν κι όχι αυτοί που λυμαίνονται τον μόχθο τους. Δεν θέλουμε να χάσουν οι εχθροί μας, αλλά να νικήσουμε εμείς. Δεν θα πάρουμε τα βουνά. Θα μείνουμε εκεί που είμαστε, δηλαδή παντού, και θα τους κάνουμε να ανησυχούν από πού θα τους έρθει.

Η ΔΗΜΑΡ τραβάει την ...κατηφόρα

Η τόλμη να είσαι καθεστωτικός (από την ΑΥΓΗ)

Ημερομηνία δημοσίευσης: 30/03/2012
Του Δημοσθένη Παπαδάτου-Αναγνωστόπουλου*

Από την ίδρυσή του, το 1974, το ΠΑΣΟΚ στηρίχτηκε σε έναν πρωτόγνωρο για τα μεταπολεμικά δεδομένα κοινωνικό ριζοσπαστισμό, αυτόν της Μεταπολίτευσης. Στο έδαφος αυτής της κοινωνικής συνθήκης (τα κόμματα φέρουν πάντα στο ακέραιο το κλίμα της συγκυρίας στην οποία συγκροτήθηκαν), το ΠΑΣΟΚ δημιούργησε προσδοκίες σε ένα δυναμικό που ξεκινούσε από αγωνιστές της άκρας Αριστεράς και έφτανε μέχρι το προδικτατορικό Κέντρο
Οι αναγνώστες της Αυγής θα θυμούνται την έκκληση «κατά του λαϊκισμού και της ανευθυνότητας στον δημόσιο λόγο», που απηύθυναν πέρσι τον Ιούνη, εν μέσω καθολικής κοινωνικής αγανάκτησης, 32 άνθρωποι «των γραμμάτων και των τεχνών», υπό τη δραματική προτροπή «Τολμήστε!». Χάριν της «επιβίωσης της Ελλάδας», σημείωναν εκεί οι υπογράφοντες, οι υπεύθυνες δυνάμεις θα έπρεπε να παραμερίσουν αγκυλώσεις και ιδιοτέλειες, διότι η χώρα χρειάζεται ηγεσία «εθνικής ανασυγκρότησης», ώστε οι κατακτήσεις της να περιφρουρηθούν και να αποφευχθεί η εθνική καταστροφή.

Θυμήθηκα το κείμενο των «32» -προοίμιο του κατοπινού «Για την Ελλάδα, τώρα!», των Διαμαντοπούλου, Χατζιδάκη και Αλιβιζάτου-, με αφορμή προχτεσινό σημείωμα του Μάκη Διόγου, μέλους της Κεντρικής Επιτροπής της ΔΗΜ.ΑΡ., με τον εξίσου δραματικό τίτλο «Πρέπει να τολμήσουμε!» (protagon 28.3.2012). Ποιο είναι αυτό το τόσο τολμηρό που προτείνει εκεί ο αρθρογράφος; «Ανανεωτές της Αριστεράς, Σοσιαλδημοκράτες, Αριστεροί Φιλελεύθεροι, Οικολόγοι, Μεταρρυθμιστές πρέπει να βρούμε κοινό βηματισμό και να αντιμετωπίσουμε τα μεγάλα κοινωνικά προβλήματα», μεταξύ αυτών, και τον «καθημερινό φασισμό των συντεχνιακών μειοψηφιών».

Διαβάζοντας τις κοινοτοπίες του Διόγου, και ανακαλώντας την περσινή έκκληση των 32 (αυτοί, και όχι η Αριστερά, είναι οι προνομιακοί συνομιλητές του κόμματος), πείστηκα πόσο λάθος έχουν πολλοί αριστεροί να κατηγορούν τη ΔΗΜ.ΑΡ. ως «νέο ΠΑΣΟΚ». Ο πανσυλλεκτισμός, ο προεδροκεντρισμός και ο κυβερνητισμός της ΔΗΜ.ΑΡ. μπορεί να εξηγούν την αναλογία, κατά τη γνώμη μου όμως δεν αρκούν για να την επιβεβαιώσουν.

Από την ίδρυσή του, το 1974, το ΠΑΣΟΚ στηρίχτηκε σε έναν πρωτόγνωρο για τα μεταπολεμικά δεδομένα κοινωνικό ριζοσπαστισμό, αυτόν της Μεταπολίτευσης. Στο έδαφος αυτής της κοινωνικής συνθήκης (τα κόμματα φέρουν πάντα στο ακέραιο το κλίμα της συγκυρίας στην οποία συγκροτήθηκαν), το ΠΑΣΟΚ δημιούργησε προσδοκίες σε ένα δυναμικό που ξεκινούσε από αγωνιστές της άκρας Αριστεράς και έφτανε μέχρι το προδικτατορικό Κέντρο. Ήταν τα χρόνια της προτροπής «αυτοοργανωθείτε», χάρη στην οποία χιλιάδες άνθρωποι έφτιαξαν σωματεία, φοιτητικούς συλλόγους, αγροτικούς συνεταιρισμούς και κινήσεις γυναικών, διάβασαν Μαρξ (όπως και να τον διάβασαν και ό,τι κι αν κατάλαβαν...), παρακολούθησαν τη διαδρομή εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων (όπως κι αν αυτά κατέληξαν) και γέμισαν τις γειτονιές με δραστήριες κομματικές οργανώσεις.

Τι σχέση μπορεί να έχουν όλα αυτά με ένα κόμμα που μιλάει στην κοινωνία αποκλειστικά μέσω των τηλεοπτικών στούντιο και των μεγάλων συγκροτημάτων του Τύπου; Τι σχέση έχει το δυναμικό που επένδυσε προσδοκίες (πριν διαψευστεί οικτρά) με τον ακατάσχετο Ψαριανό και τον αχαρακτήριστο Χωμενίδη ή με τη νεολαία της ΔΗΜΑΡ, που καταγγέλλει ως «ανομικούς» φοιτητές και πανεπιστημιακούς που κινητοποιούνται κατά του νόμου Διαμαντοπούλου; Τι σχέση έχει με το ΠΑΣΟΚ του τότε με το σημερινό «υπέρ» του Αμοιρίδη στον μόνιμο Μηχανισμό Στήριξης των τραπεζών, που μετά έγινε «κατά» (διότι έχομε και εκλογές), και τι σχέση έχει η καταγγελία κατά της Die Linke από τον Γεωργάτο, που επίσης μαζεύτηκε σε δεύτερο χρόνο (διότι, είπαμε, έχομε και εκλογές); Σε τι μοιάζουν δύο κόμματα, με το ένα τη δεκαετία του '70 να υποστηρίζει τα ένοπλα κινήματα των «εξαρτημένων» χωρών, και το άλλο σήμερα να καταπίνει αμάσητη (και) την ελληνοϊσραηλινή προσέγγιση, όπως εξάλλου και κάθε κρατική στρατηγική, με πρώτη τη «δεσμευτική» μνημονιακή; Και πώς σχετίζονται, τέλος, ένα ΠΑΣΟΚ που ως το '89 κατηγορείται από τη ΝΔ ότι υποθάλπει τη «17Ν», με μια ΔΗΜ.ΑΡ. που το 2012 αφήνει αιχμές κατά του ΣΥΡΙΖΑ για υποκίνηση επεισοδίων και υποδαύλιση της βίας; Παρεμπιπτόντως: αν αυτό δεν είναι κιτρινισμός και χαφιεδισμός, τότε οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους.

Έχει ενδιαφέρον ότι όλα τα προαναφερθέντα «επιτεύγματα» της ΔΗΜ.ΑΡ. -και δεν αναφέρομαι καθόλου στις αδιανόητες δηλώσεις στελεχών της για το μεταναστευτικό, εν μέσω κατασκευής στρατοπέδων συγκέντρωσης (κι εδώ η ΔΗΜ.ΑΡ. είναι πιο κοντά στον Σαββόπουλο των «32», παρά στην ανανεωτική αριστερά που επικαλείται...)- σημειώνονται πολύ πριν το κόμμα αναλάβει οποιαδήποτε κυβερνητική ευθύνη, όπως διακαώς επιδιώκει. Εύλογα αναρωτιέται κανείς: αν μια σειρά από «ολισθήματα» και ένας τόσο ψοφοδεής καθεστωτισμός χαρακτηρίζουν ένα κόμμα πριν αυτό δοκιμαστεί «στα δύσκολα», τι είδους παραχωρήσεις θα κάνει αυτό όταν η χώρα πάψει επιτέλους να διοικείται από μονοκομματικές κυβερνήσεις - όταν δηλαδή, και με τη δική τους συμβολή, πάψει να υφίσταται αυτό που οι πρώην συναγωνιστές μας αναγνωρίζουν από δεκαετίες ως τη μείζονα αιτία των δεινών στη χώρα; (Η παρούσα συγκυβέρνηση, που ως γνωστόν υποστήριξε το 40% του κόμματος, δεν μετράει, ως «εκτάκτων συνθηκών»).

Αν υπάρχει μια προσωρινή, έστω, απάντηση, αυτή θα μπορούσε να αναζητηθεί στον μέχρι στιγμής απολογισμό της θητείας Καμίνη στον Δήμο της Αθήνας -μια θητεία που, περιέργως, η ΔΗΜ.ΑΡ. φαίνεται να μην χρεώνεται πολιτικά, μολονότι στην υποψηφιότητα του πρώην Συνηγόρου η ίδια «έπαιξε τα ρέστα της».

Θυμάμαι εκείνη την απίστευτη εκπομπή με τον Μπουτάρη, στους «Πρωταγωνιστές» του Θεοδωράκη, όταν ο μόλις εκλεγμένος Καμίνης, χωρίς να έχει δεχτεί την παραμικρή πίεση από τους συνομιλητές του, πρότεινε να αναλάβει ο στρατός την αποτροπή της εισόδου «λαθρομεταναστών» στα σύνορα - ό,τι δηλαδή έλεγε και ο Κακλαμάνης προεκλογικά, ενθουσιάζοντας τους ελληνόψυχους του κέντρου και όχι μόνο. Μετά και την εύλογη επιπλέον πίεση που υφίσταται (;) στη θέση πια του δημοτικού άρχοντα, ο εκλεκτός της ΔΗΜ.ΑΡ. συνέχισε, από τότε και μέχρι σήμερα, στην ίδια ρότα: πότε καταφερόμενος κατά των εργαζομένων του δήμου και των κινητοποιήσεών του, πότε ζητώντας από την κυβέρνηση την εκδίωξη των Ρομά απ' τον Βοτανικό, πότε ξηλώνοντας τα παγκάκια όπου επιβίωναν οι άστεγοι του κέντρου της Αθήνας, χάριν της εορταστικής εικόνας της πόλης. Τελευταίο «χτύπημα», η παρότρυνση και των άλλων δήμων της περιφέρειας, να δεχτούν κι αυτοί στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών - το πρόβλημα δεν είναι μόνο της Αθήνας και οι «σκούπες» από μόνες τους δεν αρκούν.

Μ' αυτά και μ' εκείνα, αν ζούσε ακόμα ο Καστοριάδης, μάλλον δεν θα είχε επιφύλαξη να το πει: «Δημοκρατική Αριστερά» - δύο λέξεις, δύο ψέματα.



* Ο Δημοσθένης Παπαδάτος - Αναγνωστόπουλος είναι μέλος της ΚΠΕ του ΣΥΝ

Ψήφο εξουσίας διεκδικεί ο «ΣΥΡΙΖΑ - Ενωτικό Κοινωνικό Μέτωπο» (αναδημοσίευση από tvxs.gr)

Ο ΣΥΡΙΖΑ και δυνάμεις που προέρχονται από το ΠΑΣΟΚ, καθώς και κινήσεις από τον χώρο της αριστεράς και της οικολογίας, διακήρυξαν σήμερα τη βούλησή τους να πορευθούν ενωμένοι στις εκλογές και μετά από αυτές, συγκροτώντας τον «ΣΥΡΙΖΑ-Ενωτικό Κοινωνικό Μέτωπο», τίτλος με τον οποίο θα πάρουν μέρος στην εκλογική αναμέτρηση.
 

Παρουσιάζοντας τις προσπάθειες των τελευταίων μηνών για τη συγκρότηση ενός εναλλακτικού πόλου εξουσίας, ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας είπε ότι «δικός μας μονόδρομος είναι ο δρόμος της ενότητας και εργαζόμαστε για αυτόν σήμερα, στις εκλογές και μετά από αυτές, για να συγκροτήσουμε μια νέα λαϊκή πλειοψηφία, για να αλλάξει πορεία η χώρα, για να γίνει ο λαός ξανά κυρίαρχος». Προβάλλοντας και με συνθηματικό τρόπο την στρατηγική αυτή, ο κ. Τσίπρας είπε ότι «είμαστε αποφασισμένοι να μην διεκδικήσουμε ψήφο διαμαρτυρίας, αλλά ψήφο εξουσίας».

Η πολιτική πρόταση της Διακήρυξης Κοινών Θέσεων αποτελεί το πρώτο επιστέγασμα της πολιτικής συμμαχιών, που όπως ανέφερε ο κ. Τσίπρας θα συνεχιστεί και μετεκλογικά, έχει ως κεντρικό της εκλογικό στόχο «να σταματήσουμε όσους ρήμαξαν τη ζωή μας» και τονίζει την ανάγκη μιας μεγάλης ανατροπής. Γι' αυτό και η διακήρυξη καλεί όλη την ελληνική κοινωνία «να πάρει θέση, να πάρει μέρος στον αγώνα μας για να μην υπάρξει την επόμενη ημέρα κυβέρνηση του μνημονίου, για να υπάρξει ένα αύριο με αξιοπρέπεια».

Οι άξονες της Διακήρυξης Κοινών Θέσεων, όπως τους παρουσίασε ο κ. Τσίπρας είναι:

1. Ανατροπή των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων, αναστολή πληρωμών, για όσο χρειαστεί, ώστε να ανασυγκροτηθεί η οικονομία, και ταυτόχρονα επιλεκτική διαγραφή μέρους του χρέους και εξυπηρέτηση του υπόλοιπου με όρους και ρήτρα ανάπτυξης.

2. Αναδιανομή του πλούτου, κοινωνική και οικονομική δικαιοσύνη.

3. Πραγματική ανάπτυξη με σεβασμό στο περιβάλλον και σε όφελος της κοινωνίας για την οικονομική και παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας.

4. Να υπάρξει ασπίδα κοινωνικής προστασίας και υπεράσπιση των δημοσίων αγαθών.

5. Πολυδιάστατη, ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική με ενεργητική πολιτική ειρήνης, φιλίας και συνεργασίας των λαών, απεγκλωβισμός από το ΝΑΤΟ και απομάκρυνση από τη χώρα των ΝΑΤΟϊκών βάσεων.

Όσα ζει σήμερα ο ελληνικός λαός, σημείωσε ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ ήταν πολιτικές επιλογές των δυνάμεων που κυβέρνησαν τη χώρα επί δεκαετίες και τώρα«συνεταιρίζονται για να την αποτελειώσουν». ΠΑΣΟΚ και ΝΔ έχουν υπογράψει συμφωνητικό εκποίησης και κοινωνικής διάλυσης της χώρας, είπε ο κ. Τσίπρας και πρόσθεσε ότι ήρθε η ώρα για μια μεγάλη ανατροπή στην Ελλάδα που θα προκαλέσει ντόμινο ανατροπών και σε όλη την Ευρώπη.

Απαντώντας σε ερωτήσεις, ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ επισήμανε ότι οι επιθέσεις από το εξωτερικό σε βάρος του ΣΥΡΙΖΑ θα συνεχιστούν και θα ενταθούν και εξέφρασε την έντονη αντίδρασή του για τον τρόπο με τον οποίο ξένοι αξιωματούχοι, κυρίως της ΕΕ, αναμειγνύονται στον εκλογικό αγώνα. «Κάνουν εκβιαστικές παρεμβάσεις στο εσωτερικό της χώρας», τόνισε και πρόσθεσε ότι αυτό που φοβούνται είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ απειλεί το δικομματικό σύστημα και επιδιώκουν να στερήσουν από τον λαό τη δυνατότητα να αποφασίσει ελεύθερα.

Απαντώντας σε σχετική ερώτηση, ο κ. Τσίπρας κατηγόρησε τα συγκυβερνώντα κόμματα για προεκλογικό πυροτέχνημα, όσον αφορά τις εξαγγελίες για τους μετανάστες, προσθέτοντας ότι όσο και να συρρικνώσουμε τη δημοκρατία, δεν θα λυθεί το πρόβλημα. Το ζήτημα αυτό, πρόσθεσε, που είναι ένα σοβαρό πρόβλημα, πρέπει να λυθεί με διαφορετικές πολιτικές και πρώτα απ΄ όλα πρέπει να καταγγελθεί το «Δουβλίνο 2», ώστε να δίνεται η δυνατότητα σε όσους μετανάστες θέλουν να φύγουν στις ευρωπαϊκές χώρες, να έχουν αυτή τη δυνατότητα.

Σχετικά με το ενδεχόμενο μετεκλογικής συνεργασίας με την Δημοκρατική Αριστερά ή την κ. Κατσέλη, ο κ. Τσίπρας σημείωσε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ προτάσσει τις προγραμματικές συγκλίσεις, σημειώνοντας ότι «δεν βλέπουμε από την ίδια σκοπιά τα πράγματα». Ειδικότερα για τη Δημοκρατική Αριστερά, ο κ. Τσίπρας τόνισε: «Δεν είναι μόνο ότι μετατρέπεται σε ενοχικό ΠΑΣΟΚ με την επιδρομή βουλευτών, η διαφορά μας είναι ότι στις προτάσεις μας, μάς απαντούν «εμείς θα εφαρμόσουμε τη δανειακή σύβαση γιατί είναι ο νόμος και αυτό δεν αλλάζει». Όποιος πιστεύει ότι η μοίρα μας δεν αλλάζει, νομίζουμε ότι διαπράττει μεγάλο λάθος και τους καλούμε να αναθεωρήσουν αυτή την άποψη».

Από σήμερα, συμπορεύονται με τον ΣΥΡΙΖΑ η Ενωτική Κίνηση, οι Νέοι Αγωνιστές, η Κοινωνική Αριστερά, η ΕΔΗΚ, ενώ η ανεξάρτητη βουλευτής Σοφία Σακοράφα συνεργάζεται ήδη εδώ και περίπου 6 μήνες.

Ο ανεξάρτητος βουλευτής Παναγιώτης Κουρουμπλής από την Ενωτική Κίνηση και η επίσης ανεξάρτητη βουλευτής Σοφία Σακοράφα, σε σύντομες τοποθετήσεις τους, εξήραν την προσπάθεια για μια ενωτική πορεία των δυνάμεων που αντιπαλεύουν το μνημόνιο, εκφράζοντας ταυτόχρονα και την αισιοδοξία τους για το μέλλον αυτής της συνεργασίας.

Ιδιαίτερα θερμός και στη διάθεση του νέου σχήματος τέθηκε ο Μανώλης Γλέζος, ενώ με θερμά λόγια για τον κ. Τσίπρα και την ελπίδα ότι το εγχείρημα θα πετύχει εξέφρασαν η Κοινωνική Συμμαχία, οι Νέοι Αγωνιστές και η ΕΔΗΚ.

Στο σύνολό τους οι ομιλητές εξέφρασαν τη βαθιά τους θλίψη για τον θάνατο του Γιάννη Μπανιά.

Τι ΔΗΜΑΡ τι ΡΗΜΑΔ! (το άρθρο αναδημοσιεύεται από alfavita.gr)

ΣΟΚ: Ο υποψήφιος του Κουβέλη (ΔΗΜ.ΑΡ) που φέσωσε όλη την αγορά

24/03/2012

 

Γιάννης Κακουλίδης

Ο υποψήφιος του Κουβέλη που φέσωσε όλη την αγορά
 

Εφημερίδα ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ Web Only,24/03/2012
 

 

Από την ασφάλεια του πλούσιου σπιτιού του στην ακριβή Πεντέλη, ο εκκολαπτόµενος πολιτικός και τέως (;) διαφηµιστής Γιάννης Κακουλίδης ονειρεύεται τη «σοσιαλιστική άνοιξη» µέσω της Δηµοκρατικής Αριστεράς, ποντάροντας στην ψήφο των Πειραιωτών. Ολα αυτά διαλαλώντας δεξιά και αριστερά πως πλέον έχει αφιερωθεί «ψυχή τε και σώµατι» στην πολιτική. Οµως, όπως σήµερα αποκαλύπτει το «ΘΕΜΑ», ο άνθρωπος που φέσωσε µε πάνω από 30 εκατ. ευρώ την αγορά όχι µόνο δεν έχει αφιερωθεί αποκλειστικά στην πολιτική, αλλά και µε µανδύα τη νέα διαφηµιστική εταιρεία SOHO Square Athens, που εµφανίστηκε αµέσως µετά τη διάλυση της UpSet!, εξακολουθεί και κάνει business.

Οι συµπτώσεις µεταξύ των δύο σχηµάτων είναι πολλές για να είναι απλές συµπτώσεις. Πρώτα απ’ όλα, τη συµµετοχή -έστω και έµµεσα- του Γιάννη Κακουλίδη στο νέο σχήµα σηµατοδοτεί η κόρη του Δήµητρα. Η τελευταία έχει κοµβικό ρόλο και συνεχή παρουσία στη SOHO Square, για τη δηµιουργία της οποίας θα πρέπει να τονίσουµε ότι ο κ. Κακουλίδης πίεσε προσωπικά σε όλους τους τόνους τους βασικούς µετόχους του νέου σχήµατος. Τόσο πολύ µάλιστα που µέχρι και πελάτες του έφερε για να πείσει την ανύποπτη διοίκηση του γκρουπ να κάνει business µαζί του, τη στιγµή που κατέρρεε η UpSet!.

Να είναι σύµπτωση άραγε που οι εταιρείες Seat, Neoset, Κορρές και Public µέσα σε ένα βράδυ πέρασαν από τη µια επιχείρηση στην άλλη; Πιο συγκεκριµένα, η UpSet! το 2010 υπέγραψε συµφωνία µε την εταιρεία Seat, το 2009 µε την Κορρές και τον Απρίλιο του 2011 µε τα Public. Ξαφνικά, µε το άνοιγµα του νέου σχήµατος και την παράλληλη πτώση της εταιρείας του Γιάννη Κακουλίδη, όλες οι παραπάνω εταιρείες µετακινήθηκαν στη SOHO. Να ήταν άραγε η «προίκα» της Δήµητρας Κακουλίδη ή ο µπαµπάς είναι ένας αφανής µέτοχος; Είναι όµως νόµιµο και ηθικό κάποιος να χρωστά στην αγορά δίχως να έχει εξασφαλίσει τους πιστωτές του, να χρεοκοπεί, να περνά τους πελάτες του σε νέο σχήµα και οι δουλειές του -έστω και έµµεσα- να συνεχίζονται; Μπορεί ταυτόχρονα ένας τέτοιος επιχειρηµατίας που φέσωσε την αγορά και δηµιούργησε τόσα προβλήµατα να θέλει να διεκδικήσει και τη λαϊκή ψήφο; Ο γνωστός αγωνιστής για τα δικαιώµατα των πολιτών και φυσικά δικηγόρος, πρόεδρος της Δηµοκρατικής Αριστεράς κ. Φώτης Κουβέλης πώς µπορεί να συνυπάρχει καθηµερινά µε τον διαφηµιστή που χρωστά σε όλη την αγορά και, πολύ χειρότερα, να του έχει αναθέσει και τη διαφηµιστική καµπάνια του κόµµατός του για τις προσεχείς εκλογές; Ολοι εξάλλου γνωρίζουν πως ο Γιάννης Κακουλίδης όχι µόνο θα είναι υποψήφιος σε µια περιφέρεια την οποία ούτως ή άλλως δεν γνωρίζει καθόλου -τη Β’ Πειραιά- µιας και ζει στα βόρεια προάστια, αλλά ταυτόχρονα συµµετέχει στους ηµερήσιους πρωινούς καφέδες του πολιτικού και επικοινωνιακού σχεδιασµού της ΔΗΜ.ΑΡ.

Ωστόσο, ας συνεχίσουµε µε τις περίεργες συµπτώσεις µεταξύ UpSet! και SOHO Square. Οσοι καθηµερινά γυρίζουν στην περιοχή της Κηφισιάς όπου η τελευταία εταιρεία εδρεύει, και ειδικότερα στην οδό Αντωνοπούλου 3, βλέπουν διαρκώς τον κοντό, ασπροµάλλη, µυστακοφόρο Γιάννη Κακουλίδη να µπαινοβγαίνει. Να πρόκειται άραγε για θέµατα ή επικοινωνιακές ανάγκες της ΔΗΜ.ΑΡ., για κάποια οργάνωση του κόµµατος στα πρότυπα ΚΟΒΑ του παλιού καλού ΚΚΕ ή ο άλλοτε διαφηµιστής κάνει την παλιά του τέχνη (του διαφηµιστή)… κόσκινο; Μια επίσης σηµαντική σύµπτωση είναι πως εκτός του ίδιου, που καθηµερινά βρίσκεται στα γραφεία της SOHO, και της κόρης του, κοµβικό ρόλο στη νέα εταιρεία έχει και ένα άλλο πρώην στέλεχος της UpSet!. Μιλάµε για τη δηµιουργική διευθύντρια της SOHO κυρία Γιόλα Γύφτουλα. Τύχη άραγε κι αυτή η «µετακίνηση» από τη µια εταιρεία στην άλλη ή επιβεβαιώνεται το σενάριο των συγκοινωνούντων δοχείων µεταξύ µιας χρεοκοπηµένης ως τον λαιµό εταιρείας που άφησε σκελετούς; 

Καλή τράμπα κάνει ο Κουβέλης: Για κάθε αριστερό που φεύγει, βάζει στη ΔΗΜΑΡ δυο Πασόκους!

Στέλλα Νιώτη - Επιστολή παραίτησης- αποχώρησης από τη ΔΗΜΑΡ

Με την επιστολή μου αυτή καταθέτω την παραίτησή μου από μέλος της ΚΕ και την αποχώρηση από τη ΔΗΜΑΡ για τους παρακάτω λόγους:
1. Στο διάστημα που μεσολάβησε από την ίδρυση της ΔΗΜΑΡ, τον Ιούνιο του 2010, το κόμμα, με ευθύνη της ηγεσίας του, απομακρύνθηκε από τις διακηρυγμένες αρχές του δημοκρατικού σοσιαλισμού, προκειμένου να υπηρετήσει πολιτικές νεοφιλελεύθερης έμπνευσης, με στόχο να εξυπηρετήσει έναν αδιέξοδο κυβερνητισμό σ’ ένα σαθρό πολιτικό σύστημα. Χωρίς όρους και προϋποθέσεις, με μοναδική πυξίδα το εφεύρημα της κυβερνώσας Αριστεράς, επιδιώκει να ενταχθεί στο κάδρο των δυνάμεων «ευθύνης»- και υπεύθυνων για την κατάντια της χώρας-, μαζί με το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ.
2. Η ΔΗΜΑΡ, με ευθύνη του Προέδρου και της ηγετικής ομάδας, επέλεξε να επενδύσει σ’ ένα σαθρό πολιτικό σύστημα, που αποδομείται, για να δρέψει από τους σάπιους καρπούς του, χωρίς προοπτική και όραμα για την υπέρβαση της κρίσης.
3. Η ΔΗΜΑΡ, με ευθύνη του Προέδρου και της ηγετικής ομάδας, πολιτεύεται αντιθετικά προς τις δυνάμεις της ανανεωτικής και ριζοσπαστικής Αριστεράς, επιδιώκοντας να διευρύνει τις αποστάσεις της από τις αναφορές των μελών και των στελεχών της στην ΕΔΑ, το ΚΚΕ εσωτερικού και την ΕΑΡ. Επιδιώκει να πάρει αποστάσεις από τις δυνάμεις εκείνες που ταυτίστηκαν με τον δημοκρατικό σοσιαλισμό και τα ριζοσπαστικά κινήματα, το φεμινιστικό, το φιλειρηνικό, το οικολογικό κ.α. Με σύνθημα την «Αριστερά της ευθύνης» διεκδικεί τη συμμετοχή της στις πολιτικές δυνάμεις που μονοπωλούν τον έλεγχο της εξουσίας, το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ.
4. Η ΔΗΜΑΡ, με ευθύνη του Προέδρου και της ηγετικής ομάδας, επιλέγει, στην ουσία, να υπηρετήσει την πολιτική του Μνημονίου. Με σκοπό να πείσει για την αξιοπιστία της αποδέχεται ότι «η δανειακή σύμβαση διαμορφώνει δεσμευτικό πλαίσιο για την χώρα», αλλά και ότι «το μνημόνιο ήρθε να αντισταθμίσει τις δανειακές ανάγκες της χώρας», όπως αναφέρεται στο προεκλογικό πρόγραμμά της. Κατά την έννοια αυτή η καταψήφιση του Μνημονίου, του Μεσοπρόθεσμου προγράμματος και της νέας δανειακής σύμβασης αποτελούν προσχηματικές ενέργειες, προκειμένου να καμφθούν οι αντιδράσεις ενός αριστερού ακροατηρίου που παραμένει η αφετηρία της.
5. Στο παραπάνω πλαίσιο η ΔΗΜΑΡ υποχωρεί από βασικές αρχές και αξιώσεις της Αριστεράς, προκρίνοντας την επιλογή ενός «αναλογικού εκλογικού συστήματος»- που αποτελεί προφανή αξιακή έκπτωση από το αίτημα της απλής αναλογικής-, ικανού να εξυπηρετήσει τις ανάγκες «κοστολόγησης του πολιτικού συστήματος». Η τελευταία θέση βρίσκεται σε προφανή αντίθεση με την ανάγκη της δημοκρατικής ανασυγκρότησης του πολιτικού συστήματος σε αριστερή κατεύθυνση.
6. Η ΔΗΜΑΡ, με ευθύνη του Προέδρου και της ηγετικής ομάδας, ταυτίζεται με τις θέσεις του ΠΑΣΟΚ στην περιστολή των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας, προκρίνοντας ότι «δεν είναι η καταλληλότερη στιγμή για την ανακήρυξη της ΑΟΖ».
7. Το προφανές διακύβευμα αφορά στην συνταύτιση της ΔΗΜΑΡ με τις πολιτικές του ΠΑΣΟΚ, προκειμένου να ενταχθεί στα «όρια» της κεντροαριστεράς και ν’ αποτελέσει μέρος του συσχετισμού των πολιτικών δυνάμεων που μονοπωλούν, από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα, την διακυβέρνηση της χώρας, του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ.
8. Αποτέλεσμα των παραπάνω είναι ότι η ΔΗΜΑΡ μετασχηματίσθηκε με ταχείς ρυθμούς σε συνάθροιση ανθρώπων, με κυρίαρχη πολιτική διαδικασία τον παραγοντισμό. Στο πλαίσιο αυτό περιορίστηκε η συλλογική δράση, υποτιμήθηκε η υποχρέωση σεβασμού και τήρησης των αποφάσεων του Συνεδρίου και της ΚΕ, περιθωριοποιήθηκαν απόψεις και υπέστησαν λεκτικό προπηλακισμό σύντροφοι που συμμετέχουν σε αυτήν την υπόθεση ανιδιοτελώς, θεωρώντας ότι συμβάλλουν, έστω και σε αυτές τις συνθήκες, στην αναγέννηση της Αριστεράς. Σε αντίθεση διευκολύνεται η έκφραση των ιδιοτελειών και η ικανοποίηση των ατομικών στοχεύσεων, δηλαδή πρακτικών που προσφέρονται ως ασφαλής γέφυρα για την υποδοχή στελεχών και παραγόντων του ΠΑΣΟΚ.
9. Η ΔΗΜΑΡ, είκοσι μήνες μετά την ίδρυση της, με την ευθύνη του Προέδρου και της ηγετικής ομάδας έχει μεταβληθεί σε χώρο υποδοχής παραγόντων του ΠΑΣΟΚ, όπως ο Γαλανός, «εκσυγχρονιστών» και γνωστών για τον πολιτικό αριβισμό τους, όπως ο Μπίστης και ο Παναγιώτου, λαϊκιστών όπως ο Γιομπαζολιάς, ή χώρο στάθμευσης βουλευτών που, προφανώς, δεν θα έχουν θέση στα ψηφοδέλτια του ΠΑΣΟΚ οψέποτε γίνουν οι εκλογές. Οι περισσότεροι από αυτούς θα κοσμήσουν τα ψηφοδέλτια της δίπλα σε επαγγελματίες και έμμισθους της πολιτικής ή επιφανείς για το μειοδοτικό ρόλο τους ιστορικούς, όπως η Ρεπούση. Στο πλαίσιο αυτό, προσφάτως, η ΚΕ μεταβλήθηκε από πολιτικό καθοδηγητικό όργανο σε επιτροπή υποδοχής και επικύρωσης συμφωνιών που είχαν ήδη αποφασισθεί και ανακοινωθεί στα ΜΜΕ.
10. Διανύθηκε πολύς δρόμος και καταβλήθηκε μεγάλη προσπάθεια για να καταφέρει η ΔΗΜΑΡ να σχηματίσει κοινοβουλευτική ομάδα, το 60% της οποίας προέρχεται από το ΠΑΣΟΚ. Δεν μπορεί, λοιπόν, να θεωρηθεί τυχαία η χθεσινή αναφορά του Προέδρου στο «πολιτικό κίνημα» της ΔΗΜΑΡ, που, προφανώς, εξυπηρετεί τη σύσφιξη των συγγενικών σχέσεων με το πολιτικό κίνημα του λαϊκισμού, της αδιαφάνειας και της διαφθοράς που εξέφρασε και υπηρετεί το ΠΑΣΟΚ, σε όλες τις εκδοχές του.
Ως εργαζόμενη που έχω απολέσει σημαντικό μέρος του εισοδήματός μου και βιώνω την εργασιακή ανασφάλεια που συνεπάγεται η συρρίκνωση των εργασιακών, ασφαλιστικών, κοινωνικών και πολιτιστικών δικαιωμάτων μου, είμαι θέσει αντίθετη σε πολιτικές που στηρίζουν και δυνάμεις που υπηρετούν το σαθρό πολιτικό σύστημα και απεργάζονται την αξία της εργασίας, τα δικαιώματα και την ποιότητα ζωής των εργαζομένων.
Ως αριστερή πολίτης αρνούμαι να υποστηρίξω την αναστήλωση του φθαρμένου πολιτικού συστήματος και να υπηρετήσω πολιτικές που ανατρέπουν τα δημοκρατικά δικαιώματα και θίγουν την ανθρώπινη αξιοπρέπειά μου. Πολύ περισσότερο αρνούμαι να συμμετέχω σ’ ένα επονείδιστο έργο που έχει στόχο να υποθηκεύσει την υπόθεση της Ανανεωτικής Αριστεράς για τις επόμενες γενιές ανθρώπων.
Ως αριστερή πολίτης επιμένω να αναζητώ τις πολιτικές υπερβάσεις και τις διεξόδους στην αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων, γιατί θεωρώ ότι η αποδόμηση του σαθρού πολιτικού συστήματος και των κομμάτων που το υπηρετούν θα απελευθερώσει κοινωνικές δυνάμεις και θα επιτρέψει τον εκδημοκρατισμό της κοινωνίας και της πολιτικής. Στο πλαίσιο αυτό επιμένω να επιδιώκω τις μεγαλύτερες δυνατές συνθέσεις στο χώρο της ανανεωτικής και ριζοσπαστικής αριστεράς, ανταποκρινόμενη στο κοινωνικό αίτημα επικράτησης αριστερών λύσεων για τη διέξοδο από την ύφεση και την κρίση.
Οι παραπάνω λόγοι επιβάλλουν την παραίτησή μου από την ΚΕ και την αποχώρηση από τη ΔΗΜΑΡ.


Στέλλα Νιώτη

Πειραιάς, 23/3/12