Τρίτη 26 Αυγούστου 2014

Σήμερα φεύγουν αύριο έρχονται (χειρότεροι)




Διάβασα στο left.gr ένα άρθρο με τίτλο «Η αναμενόμενη πτώση του Ολάντ και το μέλλον της Ευρώπης». [ http://goo.gl/o0K8qU ]

Για μένα ήταν άλλη μια οδυνηρή επιβεβαίωση του πόσο μακριά από την πραγματικότητα είναι συχνά (ίσως πολύ συχνά) οι αναλύσεις της Αριστεράς που πολλές φορές παραπέμπουν στα παιδικά, και εξαιρετικά επιζήμια, συνθήματα του τύπου «σήμερα ψηφίζουμε αύριο φεύγουν» και τα τοιαύτα.
Η άποψή μου είναι πως η προεδρία Ολάντ και οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές στην Ευρώπη όχι μόνο δεν τρίζουν αλλά ισχυροποιούνται συνεχώς. Είναι σαν το τραίνο που αυξάνει συνεχώς ταχύτητα σε έναν καταστροφικό κατήφορο. Ακόμη και οι λίγοι νεο-φιλελύθεροι που βλέπουν τα αδιέξοδα δεν φαίνεται να μπορούν να ανακόψουν την πορεία του τέρατος που κατασκεύασαν. Θα είναι πολύ μακρύς ο δρόμος.

Ακριβώς πριν δέκα μέρες, με αφορμή τις δηλώσεις του Γάλλου υπουργού Οικονομικών έγραφα στο facebook «το άλλο με τον Τοτό το ξέρετε;» [ http://goo.gl/pNFfxi ]
Κατόπιν παραιτήθηκε ολόκληρη η Γαλλική κυβέρνηση. Διαβάστε εδώ [ http://goo.gl/oFJ6rV ] και πιθανόν να το θεωρήσετε όπως εγώ, ως μια μη αμελητέα ένδειξη του πόσο βαθιά είναι ριζωμένος ο νέο-φιλελευθερισμός στην Ευρώπη.

Έχω την σταθερή εντύπωση από το 2008 ακόμη, πως οι Ευρωπαϊκές ελίτ στοχεύουν να παραμερίσουν ή τουλάχιστον να ισοφαρίσουν το δολάριο με το ευρώ ως παγκόσμιο αποθετικό νόμισμα. Αυτό αποτελεί πιθανόν μια από τις πλέον θεμελιώδεις πτυχές του σκληρού νέο-φιλελεύθερου παιχνιδιού που εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας από το 2008. Εννοείται πως προς τον στόχο αυτό η συνεισφορά των Ευρωπαϊκών ελίτ είναι μηδενική έως αρνητική (αφού τα κέρδη και ο πλούτος τους αυξάνονται) ενώ όλα τα βάρη υλοποίησης του «οράματος» αναλαμβάνουν εκόντες-άκοντες, αλλά και εντελώς απληροφόρητοι περί των τεκταινομένων, οι Ευρωπαίοι πολίτες.

Όμως, όσο οι αναλύσεις της Αριστεράς θα βυθίζονται στην απλοϊκότητα, την αφέλεια και τον πολιτικό βολονταρισμό, όσο οι αριστεροί της Ελλάδας και της Ευρώπης δεν θα μπορούν να σταθμίζουν ορθολογικά και ρεαλιστικά το είδος και το βάθος των δυνάμεων που έχουν απέναντί τους, όσο θα υποτιμούμε την εμμονή των ελίτ στην εφαρμογή έξαλλων νέο-φιλελεύθερων πολιτικών, τόσο δεν θα φαίνεται τέλος στον εφιάλτη ούτε και φως στο τούνελ.

Γιατί άραγε ο Montebourg προτίμησε την G.E. από την Siemens ως μνηστήρα της Alstom; Γιατί είναι τόσο συμβατός με τις «παραινέσεις» του IMF και των ΗΠΑ σχετικά με την Ευρωπαϊκή οικονομική πολιτική; Είναι νομίζω προφανές για κάθε αριστερό πως ούτε τον Montebourg ούτε την Lagarde ούτε τις ΗΠΑ ούτε το IMF τους έπιασε ξαφνικά ο πόνος για την ύφεση, τους άνεργους, τους ταπεινούς και καταφρονεμένους της Ευρώπης.

Ας σοβαρέψουμε λοιπόν τις αναλύσεις μας, κι όταν δεν έχουμε να πούμε κάτι τότε ας μη λέμε τίποτα. Καλύτερα θα είναι.

Θανάσης Κοντονάτσιος

ΥΓ. Όποιος ευκαιρεί ας ρίξει μιά ματιά στην σύνθεση της νέας Γαλλικής κυβέρνησης.

Σάββατο 23 Αυγούστου 2014

Θερινές αφαιρέσεις, του Δημοσθένη Παπαδάτου-Αναγνωστόπουλου (από RedNotebook)


Θερινές αφαιρέσεις, του Δημοσθένη Παπαδάτου-Αναγνωστόπουλου

Με αφαιρέσεις προχωράμε. Μόνο που προχώρημα από προχώρημα, αφαίρεση από αφαίρεση, έχει διαφορά.
Στις κοινωνίες όπου ο πλούτος «εμφανίζεται σαν τεράστιος σωρός από εμπορεύματα», και όπου πρόοδος σημαίνει να μεγαλώνει ο σωρός, οι ιδιότητες που κάνουν χρήσιμα τα πράγματα αφαιρούνται, προκειμένου να επικρατήσει μία μονάχα ιδιότητα: αυτή που κάνει διαφορετικά πράγματα ανταλλάξιμα σαν ίδια, ανταλλάξιμα δηλαδή ως εμπορεύματα: ως προϊόντα αφηρημένης εργασίας.
Με αφαιρέσεις προχωράμε. Ποιος είναι όμως ο μηχανισμός αυτής της προόδου; «Ζούμε σε μια αφηρημένη κοινωνία», γράφει ο Φίλιππο Βιόλα, «θεμελιωμένη πάνω σε ένα σύστημα αδιαφορίας για την ύπαρξή μας. Αφηρημένη, με την έννοια ότι αυτή η κοινωνία κάνει αφαίρεση από την κοινωνική πραγματικότητα, δεν λαμβάνει υπόψη πώς ζουν πραγματικά τα συγκεκριμένα πρόσωπα. Αυτή η παγερή αδιαφορία περιβάλλει την καθημερινή ζωή και επιχειρεί να ακυρώσει τα χαρακτηριστικά της προσωπικής και συλλογικής ταυτότητας».
Προχωράμε με αφαιρέσεις, λοιπόν. Αφαιρέσεις που άλλοτε σε κάνουν να παραβλέπεις κάτι που χρειάζεται κόπο για να το δεις (ή κάτι που βάζεις με κόπο σε παρένθεση για να προχωρήσεις), αλλοτε πάλι σημαίνουν απλώς αδιαφορία. Με όλες τις κρίσιμες διαφορές, η αφαίρεση είναι η άλλη όψη της προόδου – προσωπικής  ή συλλογικής, ατομικής ή εθνικής.
***
Ο Βύρων Λεοντάρης ανήκε σε έναν κύκλο διανοουμένων που δεν χαρίστηκαν στην ιδεολογία της προόδου΄ αντίθετα, έδειξαν δρόμους, υποβάλλοντας τις αφαιρέσεις και τις αδιαφορίες της σε ανηλεή κριτική. Αν γι” αυτό βιαστεί κανείς να τον κατατάξει στους “ρομαντικούς”, μαζί με τους συνοδοιπόρους του των Σημειώσεων, ας το κάνει τουλάχιστον με τον τρόπο του Μικαέλ Λεβί, τακτικού συνομιλητή του περιοδικού και των συγγενών εκδόσεων Έρασμος, αυτές τις δεκαετίες της παράλληλης σταδιοδρομίας τους: «Για τον επαναστατικό ρομαντισμό», γράφει ο Λεβί στο Προμήνυμα κινδύνου, «το αντικειμενικό δεν είναι μια επιστροφή στο παρελθόν, αλλά μια αλλαγή πορείας προς ένα ουτοπικό μέλλον». Αν είναι πάλι να τον ταξινομήσει στους «ουτοπικούς», ας σκέφτεται έστω την ουτοπία όπως ο Έρνστ Μπλοχ, που την αποκατέστησε: σαν «το μη-είναι-ακόμη». Ή εν πάση περιπτώσει ας αρκεστεί στο απλό: ότι τέσσερις δεκαετίες τώρα, ο Βύρων Λεοντάρης, μαζί με τον Γεράσιμο Λυκιαρδόπουλο, το Στέφανο Ροζάνη, τον Μάριο Μαρκίδη, τον Μανόλη Λαμπρίδη, τον Μάρκο Μέσκο και τον Τάσο Πορφύρη, υπερασπίστηκε την ποίηση ως κοινή υπόθεση, με αίσθηση καθήκοντος, κυρίως όμως με πάθος, “δια της λύπης” και μην παρατώντας “τη χαρά στους ανίδεους”. Με το ίδιο πάθος που ο ίδιος και οι συνοδοιπόροι του υπερασπίστηκαν τη φιλοσοφία («σε τι χρησιμεύει ακόμα», άραγε;) και τις ηττημένες εξεγέρσεις, από την Ουγγαρία και το Πολυτεχνείο” [1], μέχρι τον δικό μας Δεκέμβρη του 2008: ως κριτικές του υπάρχοντος από τη σκοπιά αυτού που δεν είναι ακόμα εδώ.
***
Το καλοκαίρι ευνοεί τις αφαιρέσεις – και πάλι όμως, αφαίρεση με αφαίρεση δεν είναι το ίδιο. Ένα είδος από μόνοι τους, ας πούμε, είναι οι παγερά αδιάφοροι για τους εμφανείς και αφανείς ήρωες των διακοπών, που φέτος (αν όχι και φέτος) δεν πρόκειται να κάνουν διακοπές. Λέω για τους πρωταγωνιστές της κοινωνίας της αφαίρεσης, τα παραδόπιστα μικρά και μεγάλα αφεντικά της εθνικής μας τουριστικής βιομηχανίας, αλλά και τους τουρίστες-πελάτες τους που έχουν πάντα δίκιο, ιδίως όταν δεν ξέρουν άλλο χρόνο απ” τη στιγμή της κατανάλωσης.
Άλλο πάλι είδος, αν και όχι αποκλειστικά θερινής εσοδείας, είναι οι αφασικοί μπροστά στα τεκταινόμενα – βασικοί συντελεστές στη διαιώνισης της αφηρημένης κοινωνίας, και διαρκώς αφηρημένοι κυριολεκτικά, είτε το θέμα είναι η «κερδαλέα πρόοδος», που και φέτος εποφθαλμιά δάση κι αιγιαλούς, είτε η μακρινή (;) κτηνωδία του Ισραήλ, που γέμισε τη Γάζα με φέρετρα, προσθέτοντας άλλο ένα αιμόφυρτο καλοκαίρι σ” αυτά της τελευταίας δεκαετίας.
***
Με αφαιρέσεις προχωράμε κάθε εποχή. Δεν είναι όμως όλες οι αφαιρέσεις ίδιες – όπως δεν είναι και οι εποχές. Το καλοκαίρι, αυτό τουλάχιστον που αξίζει τη φήμη του, είναι πάνω απ’όλα η λαχτάρα της άφεσης, σε πείσμα της εγρήγορσης που συνέχει την αφηρημένη κοινωνία: η λαχτάρα να αφεθείς και ν” αφομοιωθείς στο τοπίο και στο βλέμμα, με όποια σειρά: ν” αφαιρεθείς, κι έτσι κομμάτι κομμάτι να πάρεις πίσω τις ιδιότητες που κλείστηκαν όλο αυτό τον καιρό σε παρένθεση. Το καλοκαίρι –αν και λίγο ενδιαφέρουν οι ορισμοί– είναι η αυγουστιάτικη ανεμελιά. Όχι η ανευθυνότητα για τα κοντινά και τα απώτερα παρελθόντα –και τις ανθεκτικές, προσωπικές και συλλογικές ταυτότητες που έφτιαξαν. Αλλά η αναγνώριση, στο παρόν, της μόνης δυνατότητας γι” αυτό το «κάτι (που) λείπει». Και η διεκδίκηση, από το ίδιο παρόν, μεριδίου στη χαρά και την ποίηση: αν φεύγαμε, θα τα αφήναμε όλα στο έλεος των ανίδεων.
______________________
Σημείωση
[1] “Το Πολυτεχνείο δεν ανήκει στο “έθνος” [...] Η σπουδαστική εξέγερση κηδεύτηκε προχθές. Πέρασε ήδη στις εθνικές επετείους – κρατικοποιήθηκε”, έγραφαν εν μέσω γενικής ευφορίας τις μέρες της πρώτης επετείου. Σημειώσεις, τεύχος 4, 26.11.74

Πέμπτη 21 Αυγούστου 2014

Να βγούμε από τον καπιταλισμό (Left.gr)

John Holloway: «Το Podemos και ο ΣΥΡΙΖΑ μπορούν να βελτιώσουν τα πράγματα, αλλά η πρόκληση είναι να βγούμε από τον καπιταλισμό»

Συνέντευξη του Ιρλανδού μαρξιστή κοινωνιολόγου και φιλοσόφου για τις εξελίξεις στην Λατινική Αμερική και την Αργεντινή, μέχρι την ευρωπαϊκή αριστερά.

john_holloway_111207_rls-berlin08.jpg

Συνέντευξη στον Amador Fernández-Savater, El diario, 30.07.2014
Το 2002, ο John Holloway εκδίδει ένα βιβλίο αναφοράς: Να αλλάξουμε τον κόσμο χωρίς να πάρουμε την εξουσία. Εμπνευσμένος από το ¡Ya basta! των ζαπατίστας, από την κοινωνική έκρηξη της Αργεντινή το 2001/2002, και το  κίνημα της αντι-παγκοσμιοποίησης, ο Holloway συζητά μια υπόθεση: δεν είναι η ιδέα της επανάστασης ή της αλλαγής του κόσμου που έχει αμφισβητηθεί από την κατάρρευση του αυταρχικού κομμουνισμού, αλλά η ιδέα της επανάστασης ως κατάληψης της εξουσίας και αυτή του κόμματος ως κατεξοχήν πολιτικού εργαλείου.Μια άλλη έννοια σχετικά με την κοινωνική αλλαγή υποδεικνύεται από τα κινήματα, και γενικά από όλες τις, περισσότερο ή λιγότερο, ορατές πρακτικές που ακολουθούν μια διαφορετική λογική από αυτή του κέρδους: της διάρρηξης του καπιταλισμού, δηλαδή της δημιουργίας χώρων, στιγμών και δραστηριοτήτων που προεικονίζουν έναν διαφορετικό κόσμο. Εξεγερτικότητες σε κίνηση. Από αυτή τη σκοπιά, το ζήτημα της οργάνωσης δεν συμπίπτει πλέον με το κόμμα αλλά περνά μέσα από το ερώτημα του πώς αναγνωρίζονται και συγκλίνουν οι ρωγμές που προχωρούν σχίζοντας τον καπιταλιστικό ιστό. Αλλά μετά το «να φύγουν όλοι!» της Αργεντινής ήρθε η κυβέρνηση Kirchner και μετά το «δεν μας εκπροσωπούν» εμφανίστηκε το Podemos (*Μπορούμε). Συναντήσαμε τον John Holloway στην Πουέμπλα του Μεξικού για να τον ρωτήσουμε αν, μετά από μια δεκαετία και όλα όσα συνέβησαν μέσα σε αυτή, από τις προοδευτικές κυβερνήσεις της Λατινικής Αμερικής μέχρι το Podemos και το Σύριζα στην Ευρώπη, και τα προβλήματα των αυτο-οργανωμένων πρακτικών για να υπάρξουν και να πολλαπλασιαστούν, συνεχίζει να πιστεύει ότι είναι δυνατόν «να αλλάξουμε τον κόσμο χωρίς να καταλάβουμε την εξουσία».
Αρχικά, John, θα ήθελα να σε ρωτήσω από πού προέρχεται, πού βασίζεται, η ηγεμονική ιδέα της επανάστασης κατά τον 20ο αιώνα, δηλαδή η ιδέα της κοινωνικής αλλαγής μέσω της κατάληψης της εξουσίας. 
John HollowayΝομίζω ότι το κεντρικό στοιχείο είναι η εργασία, η εργασία νοούμενη ως μισθωτή εργασία, δηλαδή, αποξενωμένη ή αφηρημένη εργασία. Η μισθωτή εργασία ήταν και είναι ηβάση του συνδικαλιστικού κινήματος, των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων –που ήταν η πολιτική τους πτέρυγα– και, επίσης, των κομμουνιστικών κινημάτων. Η έννοια αυτή διαμόρφωνε την επαναστατική θεωρία του εργατικού κινήματος: ο αγώνας της μισθωτής εργασίας ενάντια στο κεφάλαιο. Αλλά ο αγώνας της ήταν περιορισμένος, επειδή η μισθωτή εργασία είναι το συμπλήρωμα του κεφαλαίου και όχι η άρνηση της. 
 
Δεν καταλαβαίνω τη σχέση ανάμεσα σε αυτή την ιδέα της εργασίας και στην επανάσταση μέσω της κατάληψης της κρατικής εξουσίας. 

John Holloway. Ένας τρόπος για να κατανοηθεί αυτή η σχέση είναι ο εξής: αν ξεκινάς με βάση τον ορισμό της εργασίας ως μισθωτής ή αποξενωμένης εργασίας, ξεκινάς από την ιδέα ότι οι εργαζόμενοι είναι θύματα και αντικείμενα του συστήματος κυριαρχίας. Και ένα κίνημα που αγωνίζεται για να βελτιώσει της συνθήκες ζωής των εργαζομένων (που θεωρούνται θύματα και αντικείμενα) απευθύνεται άμεσα στο κράτος. Γιατί; Επειδή το κράτος, εξαιτίας του ίδιου του διαχωρισμού του από την κοινωνία, είναι ο ιδανικός θεσμός, εφόσον επιδίωξη είναι να εξασφαλιστούν οφέλη για το λαό. Έτσι σκέφτεται η παράδοση του εργατικού κινήματος και η παράδοση των αριστερών κυβερνήσεων αυτή τη στιγμή στην Λατινική Αμερική. 

Αλλά δεν είναι η μόνη παράδοση για να σκεφτούμε την χειραφετητική πολιτική… 

John Holloway. Σίγουρα όχι. Τα τελευταία είκοσι ή τριάντα χρόνια συναντάμε πάρα πολλά κινήματα που ισχυρίζονται κάτι άλλο: τη δυνατότητα χειραφέτησης της ανθρώπινης δραστηριότητας από την αλλοτριωμένη εργασία, ανοίγοντας ρωγμές, όπου μπορούμε να πράξουμε με διαφορετικό τρόπο, να κάνουμε κάτι χρήσιμο ή απαραίτητο, που να αξίζει τον κόπο,μια δραστηριότητα που δεν υπάγεται στη λογική του κέρδους. 

Οι ρωγμές μπορεί να είναι χωρικές (τόποι όπου δημιουργούνται διαφορετικές κοινωνικές σχέσεις), χρονικές («εδώ σε αυτό το συμβάν, που είμαστε μαζί, θα κάνουμε τα πράγματα με διαφορετικό τρόπο, θα ανοίξουμε παράθυρα προς έναν άλλο κόσμο») ή να σχετίζονται με δραστηριότητες ή συγκεκριμένους πόρους (για παράδειγμα συνεταιρισμοί ή δραστηριότητες που ακολουθούν μια μη-εμπορευματική λογική για το νερό, το sofware, την εκπαίδευση, κ.λπ.). Ο κόσμος, και καθένας από εμάς, είναι γεμάτος από αυτές τις ρωγμές. 

Η άρνηση της αποξενωμένης και αποξενωτικής εργασίας αποτελεί μια διαρκή κριτική σε θεσμικές και οργανωτικές δομές καθώς και τρόπους σκέψης που πηγάζουν από αυτές. Έτσι εξηγείται η άρνηση προς συνδικάτα, κόμματα και κράτος που παρατηρούμε σε τόσα σύγχρονα κινήματα, από τους ζαπατίστας μέχρι τους ισπανούς και έλληνες αγανακτισμένους. 

Ωστόσο δεν σημαίνει, νομίζω, αντίθεση ανάμεσα σε παλιά και νέα πολιτική, επειδή αυτό που βλέπουμε στα κινήματα της κρίσης είναι ότι προκύπτουν και τα δύο πράγματα ταυτόχρονα: ρωγμές όπως οι πλατείες και νέα κόμματα όπως ο Σύριζα ή το Podemos

John Holloway. Νομίζω πως είναι αντανάκλαση του γεγονότος ότι η εμπειρία μας στον καπιταλισμό είναι αντιφατική. Είμαστε θύματα αλλά, ταυτόχρονα, δεν είμαστε. Προσπαθούμε να βελτιώσουμε τις συνθήκες ζωής μας ως εργαζόμενοι αλλά, ταυτόχρονα, να προχωρήσουμε πιο πέρα, να ζήσουμε με διαφορετικό τρόπο. Από τη μια πλευρά, είμαστε πράγματι άτομα που πρέπει να πουλήσουν την εργατική τους δύναμη για να επιβιώσουν. Από την άλλη, καθένας από εμάς έχει όνειρα, συμπεριφορές και σχέδια που δεν χωράνε στον καπιταλιστικό ορισμό της εργασίας. 
Το δύσκολο είναι, χτες όπως και σήμερα, να σκεφτούμε τη σχέση ανάμεσα στις δύο μορφές κινημάτων. Πώς μπορεί αυτή η σχέση να αποφύγει τον αιώνιο σεχταρισμό, πώς μπορεί να είναι μια εποικοδομητική σχέση χωρίς να αρνούμαστε τις θεμελιώδεις διαφορές ανάμεσα στις δύο προοπτικές. 

Αργεντινή το 2001/2002, οι αγανακτισμένοι στην Ελλάδα και την Ισπανία πιο πρόσφατα… Σε κάποιο σημείο τα κινήματα των από τα κάτω υποχωρούν, βρίσκονται σε κρίση ή αδιέξοδο, εξαφανίζονται… Θα έλεγες ότι η πολιτική των ρωγμών έχει εγγενή όρια στο να διαρκέσει ή να επεκταθεί; 

John Holloway. Δεν θα μιλούσα για όρια αλλά για προβλήματα. Πριν από δέκα χρόνια, όταν εκδόθηκε το Να αλλάξουμε τον κόσμο χωρίς να καταλάβουμε την εξουσία, φαίνονταν πιο καθαρά οι επιτυχίες και οι δυνατότητες των κινημάτων από τα κάτω. Τώρα έχουμε μεγαλύτερη συνείδηση των προβλημάτων. Τα κινήματα που ανέφερες αποτελούν φάρους ελπίδας με τεράστια σημασία, αλλά το κεφάλαιο υπάρχει ακόμα και είναι κάθε φορά χειρότερο, σημαίνει κάθε φορά μεγαλύτερη δυστυχία και καταστροφή. Δεν μπορούμε να περιοριζόμαστε στο να υμνούμε τις δόξες των κινημάτων, δεν είναι αρκετό.  

Θα μπορούσε επομένως μια απάντηση να περνάει μέσα από την επιλογή που εστιάζει στο κράτος;  

John Holloway. Είναι κατανοητό γιατί ο κόσμος θέλει να πάει προς τα εκεί, είναι πολύ κατανοητό. Έχουν περάσει χρόνια σκληρών αγώνων, αλλά η επίθεση του κεφαλαίου συνεχίζεται αμείωτη. Ειλικρινά ελπίζω να κερδίσουν τις εκλογές το Podemos και ο Σύριζα, επειδή έτσι θα άλλαζε το σημερινό καλειδοσκόπιο των κοινωνικών αγώνων. Αλλά διατηρώ όλες μου τις ενστάσεις σχετικά με την επιλογή που εστιάζει στο κράτος. Κάθε κυβέρνηση τέτοιου τύπου σημαίνει τη διοχέτευση των προσδοκιών και των αγώνων σε θεσμικούς διαύλους, που πρέπει απαραίτητα να επιδιώξουν τη συμφιλίωση ανάμεσα στην οργή που εκφράζουν τα κινήματα και στην αναπαραγωγή του κεφαλαίου. Κι αυτό γιατί η ύπαρξη οποιασδήποτε κυβέρνησης περνάει μέσα από την προώθηση της αναπαραγωγής του κεφαλαίου (προσελκύοντας ξένες επενδύσεις ή με άλλες μορφές), δεν έχει άλλη επιλογή. Αυτό σημαίνει αναπόφευκτα τη συμμετοχή στη επίθεση που λέγεται κεφάλαιο. Είναι ό,τι συνέβη στη Βολιβία ή τη Βενεζουέλα και θα είναι πάντα το πρόβλημα στην Ελλάδα και την Ισπανία. 

Θα έπρεπε ίσως να συμπληρωθούν τα κινήματα από τα κάτω με ένα κίνημα προσανατολισμένο προς τους κυβερνητικούς θεσμούς;  

John Holloway. Είναι η προφανής απάντηση που επαναλαμβάνεται. Αλλά το πρόβλημα με τις προφανείς απαντήσεις είναι ότι καταστέλλουν τις αντιφάσεις. Τα πράγματα δεν μπορούν να συμφιλιωθούν τόσο εύκολα. Από τα πάνω, είναι ίσως δυνατόν να βελτιωθούν οι συνθήκες ζωής των ανθρώπων, αλλά δεν νομίζω ότι έτσι μπορούμε να διαρρήξουμε τον καπιταλισμό και να δημιουργήσουμε μια άλλη πραγματικότητα. Και ειλικρινά πιστεύω πως βρισκόμαστε σε μια κατάσταση που δεν υπάρχουν μακροπρόθεσμες λύσεις για την ανθρωπότητα μέσα στον καπιταλισμό. 

Δεν ακυρώνω την επιλογή που εστιάζει στο κράτος, γιατί δεν έχω κάποια απάντηση να προσφέρω, αλλά δε νομίζω ότι είναι η λύση. 

Προς ποια κατεύθυνση ψάχνεις την απάντηση; 

John Holloway. Χωρίς να θεωρώ εχθρούς τα κόμματα της αριστεράς –για μένα δεν είναι αυτό το θέμα– θα έλεγα ότι την απάντηση πρέπει να την σκεφτούμε με όρους εμβάθυνσης των ρωγμών.  

Αν δεν αποδεχτούμε την εξόντωση της ανθρωπότητας, πράγμα που θεωρώ ότι υφίσταται ως πραγματική πιθανότητα στην ατζέντα του κεφαλαίου, τότε η μοναδική εναλλακτική είναι να σκεφτούμε ότι τα κινήματά μας είναι η γέννηση ενός άλλου κόσμου. Πρέπει να προχωρήσουμε δημιουργώντας ρωγμές και αναζητώντας τρόπους να τις αναγνωρίσουμε, να τις ενισχύσουμε, επεκτείνουμε, επικοινωνήσουμε. Να αναζητήσουμε την σύγκλιση ή, καλύτερα, την κομμουνιστικοποίηση (συλλογικοποίηση) των ρωγμών. 

Αν σκεφτόμαστε με όρους κράτους και εκλογών, παρεκκλίνουμε από την προηγούμενη κατεύθυνση, γιατί το Podemos και ο Σύριζα μπορούν να βελτιώσουν τα πράγματα αλλά δεν μπορούν να δημιουργήσουν έναν άλλο κόσμο πέρα από τη λογική του κεφαλαίου. Και νομίζω ότι αυτό είναι το ζήτημα. 

Τέλος, John, πώς σκέφτεσαι τη σχέση ανάμεσα στις δύο προοπτικές που συζητήσαμε; 

John Holloway. Είναι απαραίτητο να διατηρήσουμε έναν σταθερό και με σεβασμό διάλογο που, ταυτόχρονα, δεν πνίγει τις διαφορές και τις αντιφάσεις. Νομίζω πως μια βάση για έναν τέτοιο διάλογο θα μπορούσε να είναι: κανείς δεν έχει τη λύση. 
Εμείς πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι προς στιγμή δεν έχουμε την απαραίτητη δύναμη ώστε να καταλύσουμε τον καπιταλισμό. Και αναφέρομαι στη δύναμη να δημιουργήσουμε τρόπους ζωής που δεν εξαρτώνται από τη μισθωτή εργασία. Να μπορούμε να πούμε: «Πραγματικά δεν με ενδιαφέρει αν έχω δουλειά ή όχι, γιατί αν δεν έχω δουλειά τότε μπορώ να αφιερώσω τη ζωή μου σε άλλα πράγματα που με ενδιαφέρουν και μου παρέχουν την υλική δυνατότητα να ζήσω αξιοπρεπώς». Αυτή τη στιγμή, δεν συμβαίνει αυτό. Ίσως πρέπει να δημιουργήσουμε κάτι τέτοιο πριν πούμε: «στα τσακίδια, κεφάλαιο!». 

Με αυτή την έννοια, μπορούμε να σκεφτούμε ότι μια προϋπόθεση της Γαλλικής Επανάστασης ήταν ότι σε μια δεδομένη στιγμή το κοινωνικό δίκτυο των αστικών σχέσεων δεν χρειαζόταν πλέον την αριστοκρατία για να ζήσει. Με τον ίδιο τρόπο, πρέπει να προσπαθήσουμε για να φτάσουμε στο σημείο που να μπορούμε να πούμε: «δεν μας ενδιαφέρει αν το παγκόσμιο κεφάλαιο δεν επενδύει στην Ισπανία, επειδή έχουμε δημιουργήσει ένα δίκτυο αμοιβαίας υποστήριξης αρκετό για να ζήσουμε με αξιοπρέπεια». 

Σήμερα, η οργή ενάντια στις τράπεζες εξαπλώνεται σε όλο τον κόσμο. Ωστόσο,  νομίζω ότι το πρόβλημα δεν είναι οι τράπεζες, αλλά η ύπαρξη του χρήματος ως κοινωνική σχέση. Πώς μπορούμε να σκεφτούμε την οργή ενάντια στο χρήμα; Πιστεύω ότι περνάει απαραίτητα μέσα από τη δημιουργία κοινωνικών σχέσεων μη χρηματικών, μη εμπορευματικών.  

Και υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι αφιερωμένοι σε αυτό, από επιθυμία, πεποίθηση ή ανάγκη, αν και δεν γράφεται στις εφημερίδες. Στη δημιουργία νέων μορφών κοινότητας, κοινωνικότητας, τρόπων να σκεφτούμε την τεχνολογία και τις ανθρώπινες ικανότητες να δημιουργήσει μια άλλη ζωή.  

Τετάρτη 20 Αυγούστου 2014

Καρφώματα με πολλούς αποδέκτες!

Ο Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ για την εξέγερση στο Φέργκιουσον και τον ταξικό πόλεμο στις ΗΠΑ

Το Barikat μεταφράζει και δημοσιεύει ένα άρθρο του Kareem Abdul-Jabbar στο TIME της 17ης Αυγούστου. Ο Jabbar αποτελεί μια από τις σημαντικότερες μορφές του παγκόσμιου αθλητισμού (20 χρόνια στο ΝΒΑ, πρώτος σε πόντους στην ιστορία της λίγκας), με πλούσια κοινωνική και πολιτική δράση από το αντιπολεμικό κίνημα και το civil rights movement μέχρι το πρόσφατο Occupy. To παρακάτω κείμενο, ανεξαρτήτως συμφωνίας με όλα όσα αναφέρει, αποτελεί μια σημαντική κίνηση υποστήριξης της εξέγερσης στο Ferguson και τον προοπτικών αυτής, από έναν άνθρωπο με τεράστια κοινωνική απεύθυνση και παραδοσιακό εχθρό του συντηρητικού συρφετού στις ΗΠΑ με τον οποίο βρίσκεται σε διαρκή σύγκρουση ήδη από τα 70s όταν και αποφάσισε στην ακμή της καριέρας του να αλλάξει θρησκεία (ασπάστηκε το Ισλάμ) και όνομα (το χριστιανικό του όνομα ήταν Lew Alcindor).
Συνεχίστε την ανάγνωση παρακάτω:
http://left.gr/news/o-karim-ampntoyl-tzampar-gia-tin-exegersi-sto-fergkioyson-kai-ton-taxiko-polemo-stis-ipa

ΟΙ ΑΨΙΜΑΧΙΕΣ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΞΕΚΙΝΗΣΑΝ;

(Σάββ. 09/08/14 - 13:30)
Ο ΨΥΧΡΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΧΕΙ ΕΠΙΣΤΡΕΨΕΙ ΚΑΙ ΕΧΕΙ ΠΑΡΕΙ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ ΣΤΡΟΦΗ…
Του JAMES PETRAS*
Χάος κυριαρχεί και εξαπλώνεται συνεχώς ενόσω εξοργισμένοι ηγέτες στις ΗΠΑ, την Ευρώπη και οι πελάτες και σύμμαχοί τους επιδιώκουν πολέμους γενοκτονίας.
Μισθοφορικοί πόλεμοι στη Συρία∙ ισραηλινοί βομβαρδισμοί τρόμου στη Γάζα∙ πόλεμοι κατ’ εντολή στην Ουκρανία, το Πακιστάν, το Ιράκ, το Αφγανιστάν, τη Λιβύη και τη Σομαλία.
Δεκάδες εκατομμύρια πρόσφυγες εγκαταλείπουν όπως-όπως τα σημεία ολικής καταστροφής. Τίποτα δεν είναι ιερό. Δεν υπάρχουν άσυλα. Σπίτια, σχολεία, νοσοκομεία και ολόκληρες οικογένειες αποτελούν στόχους καταστροφής.
ΧΑΟΣ ΒΑΣΕΙ ΣΧΕΔΙΟΥ
Στο κέντρο του χάους, ο πανικόβλητος πρόεδρος Ομπάμα χτυπά στα τυφλά, χωρίς να νοιάζεται για τις συνέπειες, πρόθυμος να διακινδυνεύσει μια οικονομική καταστροφή ή έναν πυρηνικό πόλεμο. Επιβάλλει κυρώσεις στο Ιράν∙ απαιτεί κυρώσεις για τη Ρωσία∙ εγκαθιστά πυραυλικές βάσεις από τις οποίες οι πύραυλοι θα φτάνουν σε πέντε λεπτά στη Μόσχα∙ στέλνει τηλεκατευθυνόμενα drones-δολοφόνους κατά του Πακιστάν, της Υεμένης και του Αφγανιστάν∙ εξοπλίζει μισθοφόρους στη Συρία∙ εκπαιδεύει καιεξοπλίζει Κούρδους στο Ιράκ και χρηματοδοτεί τις αγριότητες του Ισραήλ στη Γάζα.
ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΠΙΑΝΕΙ
Ο πρόεδρος του Χάους δεν βλέπει ότι το να κάνεις τους εχθρούς σου να πεινάσουν δεν εξασφαλίζει υποταγή: Τους ενώνει να αντισταθούν. Η καθεστωτική αλλαγή, η επιβολή εντολοδόχων με βία και τεχνάσματα, μπορεί να διαλύσει τον κοινωνικό ιστό σύνθετων κοινωνιών: Εκατομμύρια χωρικοί και εργάτες ξεριζώνονται και γίνονται πρόσφυγες. Λαϊκά κοινωνικά κινήματα αντικαθίστανται από οργανωμένες εγκληματικές συμμορίες και ληστοστρατούς.
Η Κεντρική Αμερική, το προϊόν δεκαετιών άμεσων και εντεταλμένων στρατιωτικών αμερικανικών επεμβάσεων, που απέτρεψαν τις πλέον βασικές δομικές αλλαγές, έχει γίνει μια χαοτική, ακατοίκητη κόλαση για εκατομμύρια ανθρώπους. Δεκάδες χιλιάδες παιδιά δραπετεύουν από την «ελεύθερη αγορά» τους – που συνεπάγεται μαζική φτώχεια, στρατιωτικοποιημένο κράτος και γκανγκστερική βία. Παιδιά-πρόσφυγες στα σύνορα των ΗΠΑ συλλαμβάνονται μαζικά και φυλακίζονται σε πρόχειρα στρατόπεδα συγκέντρωσης, όπου υπόκεινται σε ψυχολογική, σωματική και σεξουαλική βία από αξιωματούχους και φύλακες. Έξω, αυτά τα άξια οίκτου παιδιά είναι εκτεθειμένα στο ρατσιστικό μίσος ενός φοβισμένου αμερικανικού κοινού που αγνοεί τους κινδύνους από τους οποίους δραπετεύουν αυτά τα παιδιά καθώς και το ρόλο της αμερικανικής κυβέρνησης στη δημιουργία αυτής της κόλασης.
Οι αεροπορικές Αρχές του Κιέβου με τη στήριξη των ΗΠΑ ανακατεύθυναν διεθνές επιβατικό αεροπλάνο προκειμένου να πετάξει πάνω από πολεμική ζώνη που βρίθει από αντιαεροπορικούς πυραύλους, καθώς τζετ του Κιέβου βομβάρδιζαν τις επαναστατημένες μικρές και μεγάλες πόλεις. Η πτήση καταρρίφθηκε και σχεδόν 300 άμαχοι χάθηκαν. Αμέσως μετά, τα Δυτικά ΜΜΕ πλημμύρισαν από έκρηξη κατηγοριών από το Κίεβο εναντίον του Ρώσου προέδρου Πούτιν χωρίς, όμως, αληθινά στοιχεία για να εξηγηθεί η τραγωδία/έγκλημα. Ο πολεμοχαρής πρόεδρος Ομπάμα και οι παρατρεχάμενοι πρωθυπουργοί της Ε.Ε. εξαπέλυσαν τελεσίγραφα, απειλώντας να μετατρέψουν τη Ρωσία σε κράτος-παρία. «Κυρώσεις, κυρώσεις παντού, αλλά πρώτα… η Γαλλία πρέπει να ολοκληρώσει την αξίας 1,5 δισ. πώληση στο Ρωσικό Ναυτικό». Και ο Δήμος του Λονδίνου αποκλείει τους Ρώσους ολιγάρχες από τις «κυρώσεις», ενσωματωμένοι ως είναι στο λονδρέζικο οικονομικό πλαίσιο που κάνει ξέπλυμα χρημάτων και παρασιτεί (το επονομαζόμενο FIRE από τα αρχικά των λέξεων Fire φωτιά, Insurance ασφάλιση και Real Estate ακίνητα). Ο Ψυχρός Πόλεμος έχει επιστρέψει και έχει πάρει επικίνδυνη στροφή… εξαιρώντας τις επιχειρήσεις.
Η αναμέτρηση ανάμεσα στις πυρηνικές δυνάμεις είναι στο δρόμο: Τόσο τα μανιασμένα βαλτικά κράτη όσο και η Πολωνία ζητούν πιο επιτακτικά από όλους πόλεμο με τη Ρωσία, λησμονώντας τις πάλαι ποτέ θέσεις τους στην πρώτη γραμμή του πυρός.
Κάθε μέρα η πολεμική μηχανή του Ισραήλ καταπίνει περισσότερα πτώματα παιδιών της Γάζας ενώ φτύνει περισσότερα ψέματα. Ζητωκραυγάζοντες Ισραηλινοί Εβραίοι κουρνιάζουν στους οχυρωμένους λόφους τους για να γιορτάσουν κάθε πύραυλο που χτυπά τα σπίτια και τα σχολεία στην πυκνοκατοικημένη γειτονιά της Shejaiya στην πολιορκούμενη Γάζα. Μια ομάδα ορθόδοξων και κοσμικών επιχειρηματιών στο Brooklyn οργανώνει ομαδικές επισκέψεις στα Ιερά Αξιοθέατα κατά τη διάρκεια της ημέρας, ενώ για το βράδυ το πρόγραμμα προβλέπει διασκέδαση με τα πυροτεχνήματα στη Γάζα… με νυχτερινά γυαλιά οράσεως για να βλέπουν με μικρό αντίτιμο τις μανάδες που προσπαθούν να διαφύγουν και τα παιδιά να καίγονται…
Η Γερουσία των ΗΠΑ ψηφίζει ομόφωνα για άλλη μια φορά τη στήριξη της τελευταίας εκστρατείας μαζικών δολοφονιών του Ισραήλ – κανένα έγκλημα δεν είναι αρκετά εξαχρειωμένο για να… ταράξει τους κύκλους των Αμερικανών ηγετών. Είναι προσκολλημένοι σε ένα κείμενο των 52 προέδρων των Κύριων Αμερικανοεβραϊκών Οργανώσεων. Όλοι μαζί αγκαλιάζουν ένα Τέρας από την Αποκάλυψη που ροκανίζει τη σάρκα και τα κόκαλα της Παλαιστίνης.
Αλλά οι γαλαζοαίματοι Γάλλοι Σιωνιστές έχουν κυριαρχήσει επί του «σοσιαλιστή προέδρου» Ολάντ. Το Παρίσι απαγορεύει όλες τις αντιισραηλινές διαδηλώσεις παρά τις καθαρές αναφορές περί γενοκτονίας.Διαδηλωτές που υποστηρίζουν την αντίσταση στη Γάζα δέχονται δακρυγόνα και επιθέσεις από ειδικές αστυνομικές δυνάμεις – ο «σοσιαλιστής» Ολάντ υπηρετεί τις απαιτήσεις των δυνατών Σιωνιστικών οργανώσεων, καθώς πετάει στα άχρηστα τις δημοκρατικές παραδόσεις της χώρας του και τα «Δικαιώματα του Ανθρώπου».
Οι νεαροί διαδηλωτές του Παρισιού αντιστέκονται με οδοφράγματα και πέτρες από τα πεζοδρόμια πιστοί στις καλύτερες παραδόσεις της Παρισινής Κομμούνας κουνώντας τις σημαίες μιας ελεύθερης Παλαιστίνης.Ούτε μια «κόκκινη σημαία» παρούσα: Η γαλλική «Αριστερά» είναι είτε κάτω από τα κρεβάτια της ή σε διακοπές.
Υπάρχουν δυσοίωνα σημάδια πέρα από τα θέρετρα του πολέμου. Το Χρηματιστήριο ανεβαίνει ενώ η οικονομία βαλτώνει. Οι άγριοι κερδοσκόποι έχουν επιστρέψει στο μεγαλείο τους, διευρύνοντας το χάσμα ανάμεσα στην πλασματική και την αληθινή οικονομία πριν τον «κατακλυσμό», το χάος ενός ακόμη αναπόφευκτου κραχ.
Στο κάποτε φοβερό και καταπληκτικό Ντιτρόιτ της βιομηχανικής Αμερικής έχει κοπεί η παροχή καθαρού νερού σε δεκάδες χιλιάδες οικογένειες που δεν μπορούν να πληρώσουν για τις βασικές υπηρεσίες. Στα μέσα του καλοκαιριού, οικογένειες της πόλης αφήνονται να χρησιμοποιούν ως απόπατο αδιέξοδα δρομάκια και άδεια πάρκινγκ. Χωρίς νερό οι τουαλέτες είναι βουλωμένες, τα παιδιά δεν πλένονται. Ο Roscoe, υπεύθυνος για τα υδραυλικά, λέει ότι η δουλειά τον ξεπερνά.
Σύμφωνα με τους διάσημους οικονομολόγους μας, η οικονομία του Ντιτρόιτ «αναρρώνει… τα κέρδη αυξάνονται, είναι μόνο οι άνθρωποι που υποφέρουν». Η παραγωγικότητα έχει διπλασιαστεί, οι κερδοσκόποι είναι ικανοποιημένοι∙ οι συντάξεις έχουν σφαγιαστεί και τα ωρομίσθια είναι χαμηλά∙ αλλά οι Τίγρεις του Ντιτρόιτ είναι στην πρώτη θέση στο πρωτάθλημα μπέιζμπολ.
Τα δημόσια νοσοκομεία παντού κλείνουν. Στο Μπρονξ και το Μπρούκλιν, τα επείγοντα είναι γεμάτα. Χάος! Οι ειδικευόμενοι εργάζονται 36ωρες βάρδιες, και οι άρρωστοι και τραυματισμένοι ρισκάρουν με έναν γιατρό που του λείπει ύπνος. Εν τω μεταξύ, το Mανχάταν βρίθει από ιδιωτικές κλινικές και ιατρεία «μπουτίκ» για την ελίτ.
Οι Σκανδιναβοί έχουν ενστερνιστεί την πραξικοπηματική αρπαγή εξουσίας στο Κίεβο. Ο Σουηδός υπουργός Εξωτερικών Καρλ Μπιλτ ουρλιάζει για έναν νέο Ψυχρό Πόλεμο με τη Ρωσία. Ο Δανός απεσταλμένος και ηγέτης του ΝΑΤΟ, Άντερς Φο-Ράσμουσεν, ξερογλείφεται μπροστά στην προοπτική βομβαρδισμού και καταστροφής της Συρίας σε μια επανάληψη της «νίκης» του NATO στη Λιβύη.
Οι Γερμανοί ηγέτες προσυπογράφουν τη συνεχιζόμενη γενοκτονία που διαπράττει το Ισραήλ στη Γάζα∙ είναι βολικά προστατευμένοι από οποιαδήποτε ηθική συνείδηση από ένα νοσταλγικό πέπλο «ενοχής» εξαιτίας των εγκλημάτων των ναζί πριν από 70 χρόνια.
Τζιχαντιστές τρομοκράτες που στηρίζονται από τη Σαουδική Αραβία στο Ιράκ έδειξαν το «απεριόριστο έλεός» τους… διώχνοντας, απλώς, χιλιάδες Χριστιανούς από την αρχαία Μοσούλη. Σχεδόν 2.000 χρόνια συνεχιζόμενης χριστιανικής παρουσίας ήταν αρκετά! Τουλάχιστον οι περισσότεροι διέφυγαν με τα κεφάλια στους ώμους τους.
ΧΑΟΣ ΠΑΝΤΟΥ
Πάνω από 100.000 πράκτορες του Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ πληρώνονται για να κατασκοπεύουν 2.000.000 μουσουλμάνους πολίτες και κατοίκους των ΗΠΑ. Αλλά κι αν δεν ήταν τα δεκάδες δισεκατομμύρια δολάρια που ξοδεύονται και οι δεκάδες εκατομμύρια συζητήσεις που ηχογραφούνται, οι ισλαμικές φιλανθρωπικές οργανώσεις καταδιώκονται και οι φιλάνθρωποι ενοχοποιούνται ως «στημένες επιχειρήσεις».
Πού πέφτουν οι βόμβες δεν ξέρει κανείς, αλλά ο κόσμος φεύγει. Εκατομμύρια δραπετεύουν από το χάος.
Αλλά δεν υπάρχει μέρος να πάνε! Οι Γάλλοι εισβάλλουν σε μισή ντουζίνα αφρικανικές χώρες, αλλά οι πρόσφυγες δεν γίνονται δεκτοί στη Γαλλία. Χιλιάδες πεθαίνουν στην έρημο ή πνίγονται περνώντας τη Μεσόγειο. Εκείνοι που τα καταφέρνουν, στιγματίζονται ως εγκληματίες ή προωθούνται σε γκέτο και στρατόπεδα.
Χάος κυριαρχεί στην Αφρική, τη Μέση Ανατολή, την Κεντρική Αμερική και το Ντιτρόιτ. Ολόκληρη η συνοριακή γραμμή των ΗΠΑ με το Μεξικό έχει γίνει στρατιωτικοποιημένο κέντρο κράτησης, ένα πολυεθνικό στρατόπεδο φυλάκισης. Η γενιά μας δεν γνωρίζει όρια.
Χάος κυριαρχεί στις αγορές. Το χάος μεταμφιέζεται σε εμπορικές κυρώσεις: χτες στο Ιράν, σήμερα στη Ρωσία και αύριο στην Κίνα. Ουάσινγκτον, πρόσεχε! Οι εχθροί σου βρίσκουν κοινό έδαφος, εμπορευόμενοι, κλείνοντας συμφωνίες, χτίζοντας άμυνες∙ οι δεσμοί τους γίνονται δυνατότεροι.
Χάος κυριαρχεί στο Ισραήλ. Πολεμοχαρείς Ισραηλινοί ανακαλύπτουν ότι ο Εκλεκτός Λαός του Θεού μπορεί κι αυτός να αιμορραγήσει και να πεθάνει, να χάσει πόδια, χέρια και μάτια στα στενά δρομάκια της Γάζας όπου φτωχά εξοπλισμένα αγόρια και άντρες υψώνουν το ανάστημά τους. Όταν οι ζητωκραυγές γίνουν χλευασμοί, θα επανεκλέξουν τον Bibi, τον τωρινό καθαγιασμένο χασάπη; Οι υπερπόντιοι αδελφοί, οι χρηματοδότες, οι λομπίστες και οι διάφοροι από την πολυθρόνα τους δολοφόνοι, θα αγκαλιάσουν αυτόματα κάποιο νέο πρόσωπο, χωρίς ερωτήσεις, χωρίς να μετανιώνουν ή χωρίς (θου Κύριε!) αυτοκριτική – αν είναι «καλό για το Ισραήλ και τους Εβραίους», τότε είναι και σωστό!
Χάος κυριαρχεί στη Νέα Υόρκη. Δικαστικές αποφάσεις ευνοούν τους πειρατές και τα κερδοσκοπικά κεφάλαια απαιτώντας 1000% επιστροφή σε παλιά Αργεντίνικα ομόλογα. Αν η Αργεντινή απορρίψει αυτόν τον οικονομικό εκβιασμό και χρεοκοπήσει, το ωστικό κύμα θα φτάσει απανταχού στις αγορές. Οι πιστωτές θα τρέμουν από την αμφιβολία: οι φόβοι για ένα νέο οικονομικό κραχ θα μεγαλώσουν. Θα καταφέρουν να ξεζουμίσουν άλλο ένα τρισεκατομμύριο για να ξεφύγουν;
Αλλά πού είναι τα λεφτά; Τα νομισματοκοπεία δουλεύουν μέρα νύχτα. Υπάρχουν λίγες μόνο σωσίβιες λέμβοι… αρκετές για τους τραπεζίτες και την Γουόλ Στριτ, το υπόλοιπο 99% θα πρέπει να κολυμπήσει ή να ταΐσει τους καρχαρίες.
Ο διεφθαρμένος οικονομικός Τύπος τώρα συμβουλεύει τους πολέμαρχους ποια χώρα να βομβαρδίσουν και τους πολιτικούς πώς να επιβάλουν κυρώσεις∙ δεν παρέχουν πλέον υγιείς οικονομικές πληροφορίες ούτε συμβουλεύουν επενδυτές για τις αγορές. Στα εκδοτικά σημειώματά τους κομπάζουν για να υποκινήσουν τους επενδυτές να τρέξουν να αγοράσουν στρώματα βασιλικού μεγέθους για να τα γεμίσουν, καθώς οι τράπεζες θα χάνονται.
Ο πρόεδρος των ΗΠΑ είναι στο χείλος της ψυχικής βλάβης: Είναι ένας ψεύτης αναλογιών Μινχάουζεν και πάσχει από πολιτική παράνοια, υστερία πολέμου και μεγαλομανία. Έχει πάθει αμόκ, βελάζοντας: «Εγώ κυβερνώ τον κόσμο: ή ηγεσία των ΗΠΑ ή τίποτα». Ολοένα και περισσότερο ο κόσμος έχει άλλο μήνυμα: «ΗΠΑ σημαίνει χάος».
Η Γουόλ Στριτ τον εγκαταλείπει. Οι Ρώσοι τον έχουν προδώσει. Οι Κινέζοι έμποροι κάνουν τώρα δουλειές εκεί που κάποτε ήμασταν εμείς και θα έπρεπε να παραμείνουμε. Παίζουν με πειραγμένα ζάρια. Οι πεισματάρηδες Σομαλοί αρνούνται να υποκύψουν σε έναν Μαύρο Πρόεδρο: απορρίπτουν αυτόν τον «Μάρτιν Λούθερ Κινγκ με τα τηλεκατευθυνόμενα drones»… Οι Γερμανοί είναι αποχαυνωμένοι καθώς οι Αμερικανοί ελέγχουν και ηχογραφούν την κάθε τους συζήτηση… για τη δική τους ασφάλεια! «Οι επιχειρηματίες μας είναι αχάριστοι μετά από όλα όσα έχουμε κάνει γι’ αυτούς», κλαψουρίζει ο Πρώτος Μαύρος Πρόεδρος. «Αυτοί βρίσκουν τρόπους και τη γλιτώνουν από τους φόρους μας, ενώ εμείς χρηματοδοτούμε τις επιχειρήσεις τους».
ΤΕΛΙΚΕΣ ΛΥΣΕΙΣ: ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΧΑΟΥΣ
Η μόνη λύση είναι να κάνουμε το επόμενο βήμα: το Χάος γεννά χάος. Ο Πρόεδρος προσπαθεί να δείξει «ποιος είναι ο αρχηγός». Ρωτά τους κοντινούς του συμβούλους πολύ δύσκολες ερωτήσεις: «Γιατί δεν μπορούμε να βομβαρδίσουμε τη Ρωσία, όπως το Ισραήλ τη Γάζα; Γιατί δεν κατασκευάζουμε ένα “σιδερένιο θόλο” πάνω από την Ευρώπη και να καταρρίψουμε τους ρωσικούς πυρηνικούς πυραύλους καθώς θα ρίχνουμε στη Μόσχα από τις νέες βάσεις μας στην Ουκρανία; Ποιες χώρες θα προστατεύουμε με το “θόλο” μας; Είμαι σίγουρος ότι οι άνθρωποι στην Ανατολική Ευρώπη και στα Βαλτικά Κράτη θα κάνουν με ευχαρίστηση την υπέρτατη θυσία. Εξάλλου, οι ηγέτες τους πρωτοστατούν για έναν πόλεμο με τη Ρωσία. Η ανταμοιβή τους, μια πυρηνική άχρηστη γη, αποτελεί μικρό τίμημα προκειμένου να εξασφαλιστεί η επιτυχία»!
Το σιωνιστικό λόμπι θα επιμείνει ώστε ο «Σιδερένιος Θόλος» να καλύπτει το Ισραήλ. Αλλά οι Σαουδάραβες ίσως προσπαθήσουν να δωροδοκήσουν τους Ρώσους προκειμένου να γλιτώσουν τα πετρέλαιά τους, καθώς η Μόσχα έχει στόχο τις πυραυλικές βάσεις των ΗΠΑ κοντά στη Μέκκα. Οι ραδιενεργοί σύμμαχοί μας στη Μέση Ανατολή θα πρέπει απλώς να βρουν μια νέα Ιερή Γη.
Ο Ομπάμα και οι σύμβουλοί του οραματίζονται να μειώσουν τον ασιατικό πληθυσμό κατά ένα ή δύο δισεκατομμύρια; Σχεδιάζουν αρκετές εκατοντάδες Χιροσίμες επειδή οι Κινέζοι ξεπέρασαν τις «κόκκινες γραμμές» του προέδρου; Η οικονομία και το εμπόριο της Κίνας μεγάλωσαν υπερβολικά γρήγορα, επεκτάθηκαν πολύ, έγιναν πολύ ανταγωνιστικά, πολύ ικανά, πολύ πετυχημένα στο να κερδίζουν μερίδια αγοράς, και αγνόησαν τις προειδοποιήσεις μας και την απαράμιλλη στρατιωτική μας δύναμη.
Το μεγαλύτερο μέρος της Ασίας θα εισπνεύσει πυρηνική σκόνη, εκατομμύρια Ινδοί και Ινδονήσιοι θα χαθούν ως παράπλευρες απώλειες. Οι επιζήσαντες θα γιορτάσουν με «ραδιενεργά ψάρια» σε μια φλεγόμενη θάλασσα.
ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΧΑΟΣ: Ο ΝΕΟΣ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟΣ ΤΡΟΠΟΣ
Επειδή ο «Σιδερένιος Θόλος» μας θα μας έχει απογοητεύσει, θα πρέπει να αναδυθούμε από τις τοξικές μας στάχτες και να συρθούμε έξω από τις πυριτιδαποθήκες μας, με όνειρο μια Νέα Αμερική ελεύθερη από πολέμους και φτώχεια. Η Βασιλεία του Χάους θα έχει τελειώσει. Η «ειρήνη και τάξη» του νεκροταφείου θα βασιλεύσει πάνω από όλα.
ΟΙ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΕΣ ΘΑ ΞΕΧΑΣΤΟΥΝ
Και δεν θα βρούμε ποτέ ποιος πυροδότησε εκείνον τον πύραυλο στο καταδικασμένο μαλαισιανό αεροπλάνο με τους 300 ανθρώπους – επιβάτες και πλήρωμα. Θα έχουμε χάσει το μέτρημα των χιλιάδων Παλαιστινίων γονιών και παιδιών που θα έχουν σφαγιαστεί στη Γάζα από τον Εκλεκτό Λαό του Θεού. Δεν θα μάθουμε πώς τα πήγαν οι κυρώσεις εναντίον της Ρωσίας.
Δεν θα έχει καμία σημασία στη μεταπυρηνική εποχή, μετά το Χάος…
*Ο James Petras, πρώην καθηγητής Κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Binghamton της Νέας Υόρκης, ασχολείται εδώ και 50 χρόνια με τη θεωρία της ταξικής πάλης, είναι σύμβουλος των χωρίς γη και δουλειά στη Βραζιλία και την Αργεντινή και συν-συγγραφέας του βιβλίου Globalization Unmasked (Εκδ. Zed Books). Το άρθρο γράφτηκε στις 28 Ιουλίου για το Information Clearing House
Πηγή: e-dromos.gr, μετάφραση: Νίκος Μαγνήσαλης
Σάββατο 09 Αυγούστου 2014

Τρίτη 19 Αυγούστου 2014

ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΕΣ ΠΡΟΚΛΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ (iskra.gr)



(Κυρ. 17/08/14 – 13:48)
Του ΑΚΗ ΜΠΑΔΟΓΙΑΝΝΗ
Εφτά χρόνια ύφεσης και πέντε χρόνια συνεχούς μνημονιακής λεηλασίαςκαι κατεδάφισης έδειξαν ότι η Κυβέρνηση της Αριστεράς μόνο ως ώριμο φρούτο δεν μπορεί να προκύψει.
Όλες οι εξελίξεις επιβεβαιώνουν ότι, παρά τη βαθιά κριση, παρακμή και χρεοκοπία των αστικών πολιτικών δυνάμεων δεν υπάρχει αυτόματος δρόμοςγια την αριστερή διακυβέρνηση ,η οποία μόνο ως σύνθετη, αξιόπιστη και ριζοσπαστική πολιτική πρωτοβουλία μεγάλης ανατροπής μπορεί ναπροέλθει.
Η Αριστερά και ο ΣΥΡΙΖΑ, μπροστά στο κρίσιμο Φθινόπωρο που έρχεται, βρίσκονται σε ένα ιστορικό μεταίχμιο. Ένα νέο άλμα στην πολιτική και κοινωνική επιρροή της Αριστεράς και ειδικότερα τουΣΥΡΙΖΑ, πολύ πιο δύσκολο από αυτό που τον έφερε στην αξιωματική αντιπολίτευση και σε πιοδύσκολες ευρωπαϊκές και διεθνείς συνθήκες, συνιστά τη μεγάλη πρόκληση της περιόδου, για την οποία μάλιστα ο χρόνος είναι ιδιαίτερα ασφυκτικός.
Η πρόκληση αυτή θέτει μπροστά στον ΣΥΡΙΖΑ και στην Αριστερά την ανάγκη νέων απαντήσεων.
Οι απαντήσεις αυτές δεν μπορεί να είναι μια ενδεχόμενη στροφή του ΣΥΡΙΖΑ προς το κέντρο και τη λεγόμενη κεντροαριστερά ( στην ουσία μεταλλαγμένη Σοσιαλδημοκρατία) κάθε απόχρωσης, όπως καλούν οι σειρήνες του συστήματος.
Μια ενδεχόμενη τέτοια στροφή δεν είναι ο εύκολος εκλογικός δρόμος για την άνοδο της Aριστεράςστην κυβέρνηση. Αντίθετα, αυτή η στροφή δεν θα έχει εκλογική απόδοση, θα αλώσει τον ΣΥΡΙΖΑ και θα αντιπροσωπεύει ένα πνιγηρό συμβιβασμό, που θα ματαιώσει κάθε δυνατότητα υλοποίησης μιαςνέας προοδευτικής πορείας της χώρας.
Η πραγματική απάντηση στις προκλήσεις της περιόδου για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι να προχωρήσει ταχύτατα σε ένα νέο, βαθύτερο, πιο ουσιαστικό και πιο σχεδιασμένο κύμα ριζοσπαστικοποίησης της πορείας του. Ριζοσπαστικοποίησης σε όλους τους τομείς, πολιτικό, προγραμματικό, κομματικό, κινηματικό, ιδεολογικό, πολιτιστικό, που είναι ο μόνος δρόμος για να διασφαλίσει μια γρήγορη αριστερή φθινοπωρινή αντεπίθεση.
Ασφαλώς, πρώτο μέλημα μιας τέτοιας ριζοσπαστικοποίησης είναι η ανασυγκρότηση του κόμματος ως πραγματικής μάχιμης πρωτοπορίας, που θα βρίσκεται με τα συλλογικά του όργανα, τα μέλη και τα στελέχη του, όχι στο περιθώριο ως μηχανισμός διευθετήσεων, αλλά στο κέντρο επεξεργασίας και λήψης όλων των πρωτοβουλιών και αποφάσεων.
Ξεχωρίζω ορισμένα από τα κυριότερα καθήκοντα της περιόδου.
Πρώτον: ο ΣΥΡΙΖΑ χρειάζεται μια νέα πιο ριζοσπαστική προγραμματική «Αθηναΐδα» , που θα δώσει μια ποιοτική, πιο αξιόπιστη και πιο συνεκτική προγραμματική ώθηση συνολικά στην Αριστερά και κυρίως ένα ανατρεπτικό όραμα ανάσας και προοπτικής για το λαό.
Χρειάζεται με τόλμη να αφήσουμε πίσω μας την επικοινωνιακή τρομοκρατία των κυρίαρχων κύκλων, ένα μυωπικό ευρωκεντρισμό και την υποτίμηση συχνά του μεγέθους της απαιτούμενης σύγκρουσης με οικονομικές δομές και μεγάλα κεφαλαιακά συμφέροντα ,προκειμένου να δώσουμε ένα νέο ουσιαστικό προγραμματικό περιεχόμενο στις συζητήσεις μέσα στην Αριστερά.
Δεύτερον: Προοδευτική ανατροπή δεν μπορεί να υπάρξει αν δεν αντιμετωπίσουμε την άπνοια που κυριαρχεί στο κοινωνικό πεδίο , πλην μεμονωμένων περιπτώσεων, με πιο φωτεινή εξαίρεση τονηρωικό αγώνα των καθαριστριών.
Η βαθιά, άμεση, ουσιαστική και αποτελεσματική στροφή του ΣΥΡΙΖΑ και όλης της Αριστεράς στηνκοινωνία και η προσήλωση στην ανάπτυξη κοινωνικών αγώνων και κινημάτων, αντιπροσωπεύει το μεγάλο στοίχημα της περιόδου και το οποίο αποτελεί τον πυρήνα και την καρδιά μιας νέα ριζοσπαστικοποίησης.
Τρίτον: Χρειάζεται ένας νέος ενωτικός προσανατολισμός όλων των αριστερών δυνάμεων, πράγμα που αντιπροσωπεύει μια μεγάλη τομή της Αριστεράς σε σχέση με το παρών και το παρελθόν της.
Η αντιενωτική στρατηγική τόσο της ηγεσίας του ΚΚΕ όσο και των πλειοψηφουσών τάσεων τηςΑΝΤΑΡΣΥΑ αποδεικνύονται ότι δεν είναι μόνο αναποτελεσματικές αλλά και ιστορικά αδιέξοδες, ενώ ενισχύουν τις πιο αρνητικές εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ. Από την άλλη ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να συνεχίζει να αυτοϊκανοποιείται με επικοινωνιακές ενωτικές εκφωνήσεις προς τις αριστερές δυνάμεις, οι οποίες δεν συνοδεύονται με συγκεκριμένες πρωτοβουλίες και συγκεκριμένες ριζοσπαστικές μετατοπίσεις. Αν όλοι στην Αριστερά δεν αλλάξουμε για να συναποκτήσουμε μια νέα κουλτούρα συνύπαρξης, διαλόγου και κοινής δράσης, μέσα από τις διαφορές μας, δεν θα μπορέσουμε να ανταποκριθούμε στο σύγχρονο και επείγοντα ιστορικό μας ρόλο.
Τέταρτον: Η Αριστερά και ειδικότερα ο ΣΥΡΙΖΑ χρειάζονται ένα μεγάλο και απροκατάληπτο άνοιγμα στην κοινωνία. Ιδιαίτερα αυτό το άνοιγμα πρέπει να είναι πολύ πιο τολμηρό στις κοινωνικές δυνάμεις και στις όποιες πολιτικές οργανώσεις και κινήσεις που διαφοροποιούνται από τις σοσιαλδημοκρατικές και συστημικές αυταπάτες και κινούνται προς τα αριστερά. Ο ΣΥΡΙΖΑ με τον ριζοσπαστισμό του μπορεί να προκαλέσει ένα νέο κύμα ριζοσπαστικοποίησης στην κοινωνία και την πολιτική ζωή. Αυτό το μεγάλο , τολμηρό και απροκατάληπτο άνοιγμα του ΣΥΡΙΖΑ στην κοινωνία δεν μπορεί να έχει σχέση μεόσους έχουν ευθύνη για τη διαμόρφωση και εφαρμογή νεοφιλελεύθερων και μνημονιακών πολιτικών που έχουν επιφέρει ανεπανάληπτες καταστροφές στη χώρα.
Η Αριστερά δεν είναι μια δύναμη περιθωρίου και μειοψηφίας. Η Αριστερά δεν χρειάζεται συστημικά δεκανίκια για να κερδίσει σε λαϊκή απήχηση. Ο ΣΥΡΙΖΑ και συνολικά η Αριστερά μπορούν να κερδίσουν και να ενώσουν τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία. Αρκεί να επιδείξουν βαθιά σύγχρονο πνεύμαμεγάλη τόλμη και ακλόνητη ριζοσπαστική συνέπεια.
Κυριακή 17 Αυγούστου 2014

Σάββατο 16 Αυγούστου 2014

Το κράτος, η εξουσία, ο σοσιαλισμός




 Karl Liebknecht Holds a Speech in Front of the Ministry of the Interior (January 1919)
 
[ … ] Δεδομένης της πολυπλοκότητας που παρουσιάζει η σπονδύλωση των διαφόρων κρατικών μηχανισμών και των τομέων τους, πράγμα που εκφράζεται συχνά με μια διάκριση ανάμεσα σε πραγματική εξουσία και σε τυπική εξουσία  (αυτή που φαίνεται στο πολιτικό προσκήνιο), η κατάληψη της κυβερνητικής εξουσίας από την Αριστερά δεν σημαίνει ούτε αναγκαστικά ούτε αυτόματα ότι η Αριστερά ελέγχει πραγματικά τους, ή ορισμένους από τους, κρατικούς μηχανισμούς. Τόσο μάλλον που η θεσμική αυτή οργάνωση του Κράτους επιτρέπει στην αστική τάξη -στις περιπτώσεις ανόδου των λαϊκών μαζών στην εξουσία- ν’ αλλάξει αμοιβαία τις θέσεις της πραγματικής εξουσίας και της τυπικής εξουσίας [ … ] – Νίκος Πουλατζάς, ‘Το κράτος, η εξουσία, ο σοσιαλισμός’, 1978, σ. 198.